Verslag van de SJP in Zwiep op 23 september met Amber

Turend naar de strepen op de weg die mijn enige houvast zijn in deze mistige wereld rijden we in een aangepast tempo naar Zwiep. We zijn mooi op tijd en wachten rustig op de veterinaire keuring, ons startnummer en de eend. Na het welkomstwoord gaan we naar de eerste proef: het apport over diep water.

De hond voor ons ging niet te water en daarom was Amber de eerste hond die de oversteek zou maken. Op mijn commando "vooruit" ging ze naar het water maar stond als gewoonlijk even te dralen. Ik sommeerde haar nogmaals om te water te gaan en dat bracht het gewenste resultaat. Toen ze halverwege was werd er aan de andere kant van de brug geschoten bij het onderdeel apport uit diep water. Amber veranderde onmiddellijk van koers en zwom naar rechts. "Nee, vooruit"! riep ik vanaf de kant waarna ze weer richting de overkant trok. Eenmaal op de kant werd er opnieuw geschoten en weer wilde Amber naar dat apport toe, wat ze overigens niet zag. "Vooruit, zoek apport"! Ze ging het bosje in maar bleef naar rechts trekken waardoor ze niet direct diep genoeg ging. Er was ook nog geen spoor dus ze had geen enkele steun. Toen ze weer in beeld kwam heb ik haar opnieuw vooruit gestuurd en dat bracht het gewenste resultaat. Ze vond de eend en bedacht dat ze net zo goed via de brug terug kon lopen. "Waarom grijp je niet in?" vroeg de keurmeester. "Omdat het geen enkele zin heeft", antwoordde ik. "Ze is toch niet tegen te houden en dan kun je beter niets doen". Amber liep keurig tussen de andere wachtende kandidaten met hun honden door en kwam de eend model afgeven. De hele uitvoering leverde een 6 op en daar kon ik niet anders dan blij mee zijn.

Van het over water gingen we naar het uit water.
Amber wachtte keurig op het commando en ging METEEN!!! het water in. Ik was blij:-), zag mijn eerste 10 al op mijn lijstje staan maar dat was iets te voorbarig. Amber zwom mooi naar de eend, pakte het beest ongelukkig vast bij de vleugel en zwom er mee terug. Eenmaal op de kant legde ze de eend even neer om hem opnieuw wat beter op te pakken en bracht hem bij me. De 10 werd een 8. Prima! Ik was vooral blij dat ze vlot te water was gegaan.

Onderweg vanaf de Berkel naar de Zwiepse Molen komen we langs het veld waar het markeren wordt gehouden. De mist is enigszins opgetrokken dus het zicht is ietsje beter wat het markeren natuurlijk gemakkelijker maakt. Amber wachtte prima en ging als een speer naar het apport, pakt het op en komt keurig terug om de eend vervolgens aan de keurmeester aan te bieden. Ik fluit haar binnen en pas toen zag ze dat ze voor de verkeerde benen stond. Ze gaf de eend model af en de 8 werd genoteerd.

Aan de overkant van de weg is het verloren zoek in het bosje. We moesten een tijdje wachten maar dat was geen straf. De mist was opgetrokken en had plaats gemaakt voor een lekker zonnetje. Eenmaal aan de beurt ging Amber op het commando mooi het bos in en vond de eend. Op de terugweg moest ze echt even plassen (dat moet ik er toch eens uit zien te trainen) en gaf de eend staand af. Omdat het een behoorlijke modderpoel was werd er geen punt afgetrokken voor het niet zittend afgeven. Opnieuw kon ik een 8 aan mijn lijstje toevoegen.

Na het verloren zoek begaven we ons naar het volgen. Er waren tig wachtenden voor ons en dat gaf ons de tijd om even een kopje koffie te scoren. Amber volgde aangelijnd goed maar toen het touwtje er af was bleef ze soms wat achter en dat maakte dat we "slechts" een 8 verdienden.

Meteen na het volgen is het uitsturen en komen op bevel. Amber heeft meestal aan 1 commando genoeg om bij me weg te gaan maar nu ging ze niet ver genoeg en moest ik haar nog eens doorsturen. Toen ik haar terug riep kwam ze als een speer naar me toe en liep me zowat weer omver. De vijfde 8 van de dag prijkte op mijn lijst.

Voor de laatste 2 onderdelen van deze prachtige proef moesten we weer een stukje lopen. Arme voetjes... Het ging al weer redelijk goed met de voeten maar de afstanden van vandaag hebben geen goed gedaan.
Het houden van de aangewezen plaats is nog altijd een dingetje. Amber zou samen met een hond moeten die heel onstabiel was maar gelukkig werd besloten dat die hond in zijn eentje mocht waardoor Amber met een andere hond tegelijk mocht. Hoewel dit ook een jonge hond was had ik er meer vertrouwen in dan met die stuiterbal. Ik vroeg de keurmeester om mij niet terug te roepen als Amber zou gaan zitten en dat zou hij ook niet doen. (in Doorwerth deed de keurmeester dat wel) Amber ging gedwee liggen en twee spannende minuten later mocht ik haar weer halen. Ze lag nog precies zoals ik haar achtergelaten had! "Je moet meer vertrouwen in je hond hebben" vond de keurmeester. Tja, als je nog nooit een 10 hebt gehad voor dit onderdeel wordt het vertrouwen vanzelf minder. Vandaag werden we beloond met de eerste 10 van de dag en voor deze 'moeilijke' proef.

Vervolgens nog even het konijntje apporteren en de B zou een feit zijn.
Amber ging netjes op het commando, pakte het konijn, verpakte het onderweg nog eens en gaf het model af. Het verpakken wordt niet erg op prijs gesteld en zodoende kregen we een 8 waarmee de score van het B diploma op, hoe verrassend, een 8 gemiddeld kwam.

Vier proeven gelopen, vier diploma's gehaald: 3 B's en 1 C. We hebben een mooi seizoen gehad.
Helaas hebben de B diploma's geen van allen de minimale 68 punten die nodig zijn om aan de MAP mee te mogen doen maar kijkend naar het puntverlies moet dat volgend jaar geen probleem meer zijn.

Verslag van de SJP in Doorwerth op 19 augustus 2017 met Amber door de ogen van de hond

Mijn baasje kwam ons al vroeg wekken, het was nog niet eens helemaal licht. Ik zag het al, ze had DE BROEK aan en dat betekent meestal dat we samen op pad gaan. Ik had het al eerder door hoor, want ze pakte 's avonds al de tas van het rugzakstoeltje in met een handdoek (niet voor mij maar om de eend mee droog te wrijven) een flesje water voor mij en eentje voor haar en een botje voor mij. Bovendien deed ze allerlei lekkere snoepjes in haar zakken en legde ze de sleutels, fluit, en portemonnee klaar. Een slimme Wetterlab als ik snapt dan wel dat er wat te gebeuren staat!
Na het uitlaten met mijn hondgenoten gingen we op pad. Het was niet eens zo gek ver rijden, slechts een half uurtje. Er zijn momenten dat we echt uren in de auto zitten maar goed, ik klaag niet, er zijn honden die het veel slechter treffen.

We kwamen aan bij een echt kasteel compleet met gracht. Het was nog rustig, er zaten een paar mensen met hun honden aan de picknicktafels buiten. Baasje bond mij vast aan een parasol die nu handig dienst deed als paraplu en ging zelf binnen koffie halen. Terwijl we zaten te wachten kwamen er heel veel andere deelnemers en honden. Wat een opgewonden standjes waren daar bij! Ik bleef gewoon rustig liggen. (ik had ook niet veel keus om anders te doen)

Na het welkomstwoord gingen we op pad. We moesten een stuk lopen en dat viel voor mijn baasje niet mee want ze heeft last van een kapotte huid. Vooral de voeten zijn behoorlijk gehavend. Ik liep wel enthousiast mee maar trok natuurlijk niet. De eerste proef was het verloren zoeken in de dichte dekking. Appeltje - eitje voor mij. Ik wachtte keurig tot baasje zei: "zoek apport" maar toen stoof ik er ook vandoor. Aangezien ze geen richting had mee gegeven koos ik de makkelijkste weg, linksaf het pad op omhoog en dan links het bos in. Op baasjes fluit spoedde ik me ogenblikkelijk naar haar toe. Ze vroeg me weer aan de voet te komen en gaf me toen richting mee. "Had dat dan meteen gedaan" dacht ik nog maar goed, ik ging nu de goede kant uit en vond de eend al gauw. Het bracht wel weer extra spanning met zich mee dus ik nam even een break om te plassen. De keurmeester vond het toch nog een 7 waard. Jammer dat de baas niet gewoon duidelijk was. Ik ben hier hartstikke goed in dus dat had ook een 10 kunnen zijn.

Daarna liepen we een stukje verder naar het over water. Ik kan niet uitleggen wat het is maar dat eerste stapje om het water in te gaan, doodeng! Je weet nooit wat er onder water zit. Een tijdje terug ben ik gebeten door een snoek. Enfin, op het "voooruit!" van baasje begaf ik me naar de waterkant maar aarzelde weer om te water te gaan. Baasje gaf me nog eens het commando en dat klonk al minder vriendelijk. Ik heb me over de angst heen gezet en ging te water. Aan de overkant vond ik uiteraard vlot de eend maar och, wat zat mijn lijf vol spanning dus ik moest echt even plassen. Gelukkig kon ik veel sneller via het land terug dus dat deed ik ook maar. Zo te ruiken hadden alle andere honden die route ook gekozen. Het leverde een 8 op en daar was baasje best blij mee en ik ook want ik kreeg een best stuk worst!

De volgende proef was het apport uit diep water. Tja, of je er nou over moet of er iets uit moet halen, je moet er eerst IN! Ik bleef keurig zitten en wachtte op het commando. Net als bij het over water draalde ik weer om er in te gaan maar baasje gaf echt aan dat het moest en toen ging ik toch maar. Het was een groen sopje. Ik nam de eend goed op en kwam direct terug maar om nou met een lijf vol stress ook nog te gaan zitten in de nattigheid vond ik echt iets teveel van het goede. Gelukkig snapte baasje mij en nam ze de eend aan terwijl ik stond, aardig! De keurmeester gaf ons een 7 voor deze prestatie.

Zo, het waterwerk zat er op. De eend zat mooi drooggewreven in de tas en kon daar blijven tot de laatste proef. Nu gingen we naar het volgen en uitsturen. Ik ging keurig zitten bij het middenpaaltje zonder dat me dat gevraagd was. Ja, ik leer snel! Ik volgde best goed, keek zo nu en dan op naar mijn baasje en zag een donderwolk van een gezicht...! "Daar moet verandering in komen" dacht ik nog en ik sprong rechtstandig voor haar met vier poten de lucht in. Baasje kan dat soort capriolen altijd wel waarderen dus ik dacht haar op deze manier op te kunnen vrolijken. "Wat doe jij nou?" lachte ze. "Zie wel, mijn actie had gewerkt!" Ik ging weer netjes naast haar lopen en stopte in het midden weer netjes bij het paaltje. Baasje maakte de riem los en we liepen het rondje nog eens en dat deed ik perfect! De keurmeester vond het ook wel een grappige actie maar het mocht natuurlijk niet dus we kregen een 8.

Daarna werd ik weer weggestuurd. Heerlijk vind ik dat want meestal komt er ergens een bal achteraan die ik dan mag halen. Nu niet, nu riep baasje mijn naam en floot me terug en dan kom ik altijd meteen. Ik had een gang als een brandweer en als ik de laatste meter niet een beetje omhoog gesprongen had om de snelheid te temperen dan had ik baasje straal omver gelopen. Baasje en keurmeester vonden het wel leuk en toen ik het lijntje aan had mocht ik als beloning baasje een "big hug" geven, iets wat ik geleerd heb om het eeuwige opspringen af te leren. Grotere beloning is er bijna niet! Oh ja, we kregen onze eerste 10 van vandaag!

Vervolgens moesten we een stukje terug lopen naar het houden van de aangewezen plaats. Eerlijk is eerlijk, het is niet mijn sterkste punt. We hadden het wel extra getraind want baasje vindt dat je op zo'n simpele oefening geen punten mag verliezen. Tijdens de training ging het heel goed maar nu voelde ik al een beetje de spanning bij baasje. De keurmeester wees waar ik moest gaan liggen en we liepen er naar toe. Het bleek een platgetrapt stukje brandnetels te zijn. Onbegrijpelijk! Als er nou nergens anders goede plekken zijn maar hier rond het kasteel waren prachtige velden zonder brandnetels. Baasje noemt dat "hondje pesten" en zou mij dat nooit aan doen. Kijk, daarom houden we zoveel van elkaar. Nu moest het en ik ging met tegenzin liggen. AU, mijn vacht is momenteel niet zo dik en de brandnetels brandden op mijn huid. Baasje zei "blijf" en liep weg. Ik dacht "allemaal mooi en aardig maar dan ga ik toch maar zitten, dat doet minder zeer". De keurmeester riep baasje terug en die sommeerde me weer te gaan liggen. Toen ze weg was bleef ik wel liggen maar tijgerde voorzichtig naar een plekje in het malse gras wat kort voor me lag. Baasje kwam terug en deed me de lijn aan. Gelukkig, deze kwelling is voorbij. De keurmeester gaf ons een krap 6je. "Ga zelf eens even met je blote kont in de brandnetels liggen, dan weet je hoe dat voelt!" Gelukkig kon de keurmeester niet horen dat ik dat dacht, het zou ons zomaar op een onvoldoende hebben komen te staan. Baasje is het wel roerend met me eens. We gaan dit ook echt niet oefenen beloofde ze mij.

De voorlaatste proef van de dag was het kort apport. Geen enkel probleem voor mij behalve dat ik wel eens een vreugdesprongetje maak met het konijn in mijn vang waardoor het beest zo lekker bungelt. Het konijn werd gegooid en ik moest wachten tot de keurmeester een tikje op de schouder van baasje gaf. Hoewel ik zat te popelen kon ik het geduld bewaren maar toen ik eenmaal gaan mocht vloog ik er op af. Ik nam het beest in de loop op en kwam lekker enthousiast terug, af en toe het konijn een stukje omhoog houdend waardoor de geur zo lekker mijn neus in kwam. Bij het baasje ging ik netjes zitten, oké wel wat langzaam maar toch, en gaf het konijn aan haar. De keurmeester gaf ons een 9 en zei dat er nog wat schoonheidsfoutjes waren. Nou het zij zo!

De laatste proef: het markeren. Baasje noemt het de dood of de gladiolen maar bij mij zijn dat toch altijd wel de gladiolen. Ik ben er goed in, al zeg ik het zelf. We hebben dat ook veel geoefend, meestal met meerdere apporten. Rechtvooruit op een flinke afstand een apport, rechts daarvan een ander apport die ik beide moest onthouden en dan eerst bijvoorbeeld het bos in om een verloren zoekopdracht te doen. Als ik dan terug kwam mocht ik de andere apporten nog halen en die had ik altijd nog goed in mijn hondenkop zitten. Nu dus een enkele markeer. Ik bleef keurig zitten en zag de eend vallen. Op het commando van baasje liep ik er recht naar toe, pakte hem op en kwam direct terug en gaf haar de eend nadat ik was gaan zitten. We kregen weer een mooie 10 en ik mocht baasje weer een "big hug" geven. Bovendien kreeg ik weer een stuk worst!

We hadden weer een B-diploma in de wacht gesleept. Dit keer met 65 punten en dat zijn er al weer 2 meer dan in Beesd! Twee proeven, Twee B's, het had slechter gekund! Baasje is superblij met mij en ik met baasje maar dat was ze ook geweest als het ergens niet goed was gegaan. We hebben samen veel lol in het veld en daar gaat het uiteindelijk allemaal om.

De eerste Standaard Jacht Proef van Amber op 28 juli 2017

Wat was ik zenuwachtig!
Het was al weer een tijd geleden dat ik voor het laatst een proef gelopen had, toen nog met Imre. Toen was ik ook wel nerveus bij de eerste proef van het seizoen maar dat was vooral omdat Imre zo onvoorspelbaar was. Het kon vriezen en het kon dooien. Heel anders dan haar moeder Floran, bij haar was ik altijd wel zeker dat we een B diploma zouden halen, de vraag was alleen met hoeveel punten dat diploma gescoord werd.

Nu dus voor de allereerste keer met Amber.
Ze zou in staat moeten zijn om een B diploma met dik 70 punten te halen maar ja, Amber is een stuiterbal en een simpele oefening als het houden van de aangewezen plaats is wel een dingetje en juist met dat dingetje moesten we starten in Beesd.

We waren vroeg op landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt waar de proef gehouden wordt. Eerst rustig buiten zitten in de ochtendzon en genieten van een kopje koffie. Amber had veel bekijks want ze was letterlijk de "vreemde eend in de bijt" tussen alle Drenten, enkele Stabijs en een Wetterhoun. Amber vond het superspannend. Nog nooit was ze met zo'n grote groep honden geweest. Ik liet haar rustig bij me liggen terwijl ik met de andere eigenaren een praatje maakte. Na de veterinaire keuring kregen we de eend uitgereikt die wat mij betreft iets teveel schotschade had op een vervelend plekje. Niet dat Amber hard in de bek is maar zo'n schotwond op de borst kan wel eens een trigger zijn om het gaatje iets groter te maken, zeker met zo'n instabiele baas aan de andere kant van het touwtje😉
Ik mocht een ander eendje uitkiezen en koos er eentje met de schotwond onder de vleugel.

Na het welkomstwoord togen we ons naar de eerste proef: het houden van de aangewezen plaats. We waren als allereerste aan de beurt samen met een Stabij. Ik legde Amber op de aangewezen plaats down en sommeerde haar te blijven. We liepen het hoekje om en ik hoopte maar dat ze in ieder geval op de plaats zou blijven. Dick Greve stond bij het hek vanwaar hij kon zien wat de honden uitspookten en nee, dat was in Amber's geval niet veel goeds. Ze ging zitten, staan, zitten en tenslotte, toen ze me na twee lange minuten weer aan zag komen, liggen maar ze HIELD de aangewezen plaats! Een zeven was de score op deze moeijke proef. De kop was er af!

De tweede proef was een B onderdeel: Het verloren zoekapport in de dekking. Voor Amber is dit geen enkel probleem. Het hondje beschikt over een probleemoplossend vermogen waar je U tegen zegt dus ik had er alle vertrouwen in dat ze dit tot een goed einde zou brengen en dat deed ze dan ook. Ze treuzelde ietsje bij het oppakken maar kwam prima terug en gaf de bungelende eend model af. Terwijl ze naar mij terug liep hoorde ik door de portofoon de helper zeggen dat de kop van de eend aan een draadje hing en dat de eend gewisseld mocht worden. Wat bleek, de eend was tijdens het werpen achter een tak blijven haken waarna hij bijna onthoofd werd. De uitvoering werd beloond met een negen.

Vervolgens gingen we naar het kort apport en het apport uit het water.
Het kort apport is voor Amber soms een waar feestje. Zo'n slap bungelend konijn nodigt vaak uit om er wat capriolen mee uit te halen door het bijvoorbeeld in de lucht te gooien en het weer op te vangen maar vandaag deed ze het rustig aan. Ze stormde er op af en pakte het in de loop op, verpakte het beest een keer en nog eens maar kwam toen net zo stormachtig terug als op de heenweg en gaf het konijn vervolgens model af. Een zeven viel ons ten deel en daar was ik best content mee.

Na het kort apport te land volgt het apport uit diep water en ook dit onderdeel levert niet vanzelfsprekend een tien op. Amber zwemt uitstekend en doet het ook graag maar het in het water gaan, dat eerste stapje, dat is wel een lastig dingetje. Ze wachtte keurig op het commando en ging naar het water. Daar aangekomen begon het miepen... even voelen, terug, miep, miep; baas help dan, toe dan. Ik beveel haar nogmaals te apporteren en kennelijk komt dat over want ze gaat te water en haalt de eend. Ik zit maar niet te muggenziften om het model af te geven maar neem de eend aan terwijl Amber nog staat. Een acht is het resultaat en dat is toch een keurig cijfer.

Het volgende onderdeel is het aangelijnd en los volgen gevolgd door het uitsturen en komen op bevel. Ik loop naar het middenpaaltje en zeg "zit" waarna Amber keurig gaat zitten. We lopen het achtje aangelijnd, komen weer bij de middenpaal en ik fluit haar "zit" wat ze direct doet. Daarna lopen we hetzelfde circuitje nog eens los maar moet ik haar één keer even met een klopje op mijn been bij me roepen. De proef levert ons slechts een zeven op. Ik had geen commando's moeten geven voor het zitten. De hond moet gewoon gaan zitten op het moment dat je stil staat.

Het uitsturen en komen op bevel is eigenlijk nooit een probleem. Amber is super dirigeerbaar en gaat direct uit als ik haar dat zeg. Ze is erg op haar baasje gesteld dus terug komen is ook nooit een probleem. De eerste en na later blijkt enige tien die op mijn lijstje prijkt is een feit!

De voorlaatste proef is het markeren. Het valt niet te voorspellen hoe dit eindigt maar meestal markeert Amber goed.
"Doe je het aangelijnd of los"? vraagt de keurmeester. "Los" antwoord ik. "Ze springt misschien wel in maar ik kan haar houden" zeg ik er nog achteraan. Als je aangelijnd begint start je met een acht. Los begin je gewoon met een tien en als ze dan inspringt maar je kunt haar afstoppen dan start je met een acht. Dat risico neem ik dus. Na het schot en het werpen van de eend wachtte de keurmeester lang met het tikje en dat vond Amber ook. Zij stond al lang in de startblokken te wachten op het commando en hield het niet meer uit. Toen de keurmeester de arm uitstak sprintte ze weg maar kwam direct terug op mijn brul: "hier"! waarna ze meteen weer uitgestuurd mocht worden. Gelukkig had ze goed onthouden waar de eend lag en kwam vlot terug. Nog even model afgeven en de acht stond genoteerd.

De laatste proef van de dag en we waren nog in de race voor een B!
Het over water geeft hetzelfde probleem als het in het water maar ik was ervan overtuigd dat ik Amber met wat extra aansporing wel het water in zou krijgen. Ze ging op het commando inderdaad weer prima naar de waterkant, bekeek zich de situatie en besloot dat het best moeilijk was om hier het water in te stappen. Een extra commando bracht nog niet het gewenste resultaat maar ik weigerde haar nogmaals te vragen om het water in te gaan. "Je mag nog best een commando geven hoor" zei de keurmeester. Ja dat wist ik wel maar ik wilde gewoon niet dat ze aandacht kreeg op haar gemiep. Na nog heel even gewacht te hebben gaf ik dan toch het commando "vooruit" wat uit mijn tenen kwam. Amber was kennelijk onder de indruk want ze ging te water en zwom tussen de pompebladen (dat had ze nog niet eerder gedaan) naar de overkant. Ze zocht en vond vlot de eend en liep om zoals de meeste honden voor haar dat ook gedaan hadden maar kwam linea recta naar mij toe en gaf de eend model af.

Amber op zoek naar de eend

De eend was vlot gevonden

Amber geeft model af

Een mooie acht was ons gegund en daarmee werd onze allereerste SJP beloond met een B diploma!

Hoewel we op een aantal onderdelen niet scoorden zoals zou moeten ben ik dik tevreden met dit resultaat. Een mooie B met 63 punten en dat is toch bijna een 8 gemiddeld. Als het volgen en het houden van de aangewezen plaats gewoon een 10 opleveren dan hadden we 6 punten meer gehad en komt de 70 punten aardig in beeld. De andere puntjes die we geknoeid hebben komen met de jaren wel goed als de hond meer ervaren wordt.

Al met al was het een mooie dag voor de Friezen. Het enige A diploma was voor Stabij Isolde die daarmee een pracht resultaat neerzette. Foppe, de zoon van Imre haalde een B met 73 punten. Bob Baljé haalde ook een mooie B met 64 punten dus we kunnen wel stellen dat we de Friese rassen positief op de kaart hebben gezet.

De foto's zijn gemaakt door Elly Stienstra.

Fotoshoot van de hondjes in het Horsterpark op 1 juni 2014

1 juni 2014: Loeke logeert nog bij ons en met de zes honden ga ik naar het Horsterpark. Mijn cameraatje gaat dit keer ook mee.

Jessie leeft in geleende tijd met een tumor in haar buik en een heel slecht werkend hart. Toch is ze nog altijd blij als ze mee mag naar het park. Het tempo passen we dan maar aan.

Bij Floran is een grote bult bij een tepel ontdekt. Ze heeft nu een week antibiotica maar de bult wordt eerder groter dan kleiner. Het lijkt een melkkliertumor te zijn. 5 juni gaan we weer naar de dierenarts voor foto's en eventueel een operatie want, hoewel Floortje 13 jaar wordt is ze nog heel kwiek!

Loeke uit ons Sinne nest logeert bij ons. Hij vermaakt zich prima!

Rivan, kom voor!

Als Rivan nog eens geroepen wordt komt ze direct, wetend dat er wat te smikkelen valt.

De rest maakt van die gelegenheid dankbaar gebruik!

Prachtig kopje van Loeke

Prachtig kopje van Rivan

Ze heeft mooie sprekende ogen.

Samen in de rioolbuis

Wat zit er aan de andere kant?

Loeke, wat een beauty!

Loeke en Rivan

Rivan gaat zwemmen!

We gaan wandelen in het Horsterpark samen met Loeke die bij ons logeert.

25 mei: het is prachtig weer. De eigenaren van Loeke uit ons Sinne nest genieten van de Griekse zon en Loeke geniet van een fijn logeerpartijtje bij zijn zus Rivan. 

Loeke staat mooi!

Rivan, heerlijk hondje!

Terwijl Loeke toekijkt gaat Rivan steeds meer richting mama Imre

Rivan zwemt richting het eendje

Ai, moest ik die meenemen?

Oké, doe ik wel even

En nog eens voor het apportje

Guusje doet voor de verandering ook maar eens mee

Verslag van de KNJV proef in Winterswijk 2013 met Imre

Op 10 augustus mochten we aantreden voor onze tweede proef van dit jaar in het achterhoekse ´gemuudelijke´ Winterswijk. Na het debacle in Beesd heb ik Imre twee weken genegeerd, d.w.z. wel meegenomen op het rondje met de hondjes maar verder niet getraind of gespeeld. Elke keer als ik mijn trainingsspullen bij elkaar raapte keek ze me vol verwachting aan maar ik zei haar met een ogenschijnlijk stalen blik dat ze niet mee mocht en nam Guusje mee. Vorige week op de afsluiting van onze eigen trainingsgroep mocht ze weer mee en toen was ze lekker gretig en werkte prima. Daarna weer een weekje op non-actief zodat ze op de proef hopelijk weer zin had om te werken.
Om 5.00 uur wekte de wekker me na een heel kort nachtje - eigen schuld wie gaat er dan ook pas om 1.30 uur naar bed als je de volgende dag zo vroeg op moet en bovendien de dag er voor ook pas om 2.30 uur naar bed bent gegaan en 's morgens om 7.00 uur opgestaan. Ik maak mijn boterhammen en zet een potje thee om mee te nemen, laat de honden uit en geef ze eten en om 6.20 zit ik in de auto op weg naar Winterswijk. We zijn mooi op tijd en kunnen gelijk naar het secretariaat en de dierenarts. Ik kies een mooi eendje uit en installeer me buiten op het terras met een bakje koffie. Het programmaboekje vertelt me dat ik in groep 3 ben ingedeeld en begin met proef H: apport over diep water. De moed zakt me al in de schoenen want ik weet dat Imre weliswaar houdt van een zwempartijtje maar niet om 8.00 uur 's ochtends dus mijn verwachting voor een B diploma heb ik al een beetje bijgesteld.
We hebben nummer 45 en dat betekent dat er 4 deelnemers voor ons zijn. De eerste kwam al droog terug, het hondje weigerde te zwemmen. "Gelukkig" dacht ik nog, ik ben straks niet de enige met een droge hond, hoewel ik het anderen natuurlijk wel gun dat het goed gaat. Eenmaal aan de beurt trok Imre me bijna naar beneden en stond ze te steigeren aan de lijn. Op mijn 'vooruit' sprong ze vlot te water en zwom naar de overkant. Ze had grote moeite om er uit te komen want de kant bleek voor een hondje als Imre aan de hoge kant. Met heel veel doorzettingsvermogen lukte het haar toch om de kant op te klauteren wat me een complimentje van de keurmeester opleverde. Ze liep recht op de eend en nam hem op maar keek toen naar het water en bedacht dat het toch wel een hele toer was geweest om er uit te komen dus besloot ze om over land terug te gaan. Dat was echter nog een veel grotere toer want het land is daar helemaal volgroeid met hoog riet en onkruid en er was nog geen pad. Imre raakte het spoor totaal bijster. Ik floot haar een paar keer maar mijn hondje was in geen velden of wegen te bekennen. "Einde B diploma" schoot het door me heen. Enkele minuten later die wel uren leken te zijn was er geritsel te horen in het riet naast de wachtkamer en een wachtende deelnemer was zo vriendelijk om een prtje te geven waarna Imre bij de wachtkamer terecht kwam en zo via het pad naar mij toe kon lopen. De eend zat netjes in haar vang en ik was opgelucht mijn hondje in die hoedanigheid aan te zien komen. Het hondje was echter niet zo overtuigd van mijn blijheid en kwam schoorvoetend dichterbij en dreigde zelfs de eend halverwege het pad neer te leggen. Ik gebruikte al mijn charmes om haar bij me te krijgen terwijl ik aan de keurmeester uitlegde dat ze normaal gesproken toch wel via het water terug zou zijn gekomen maar dat de hoge kant haar op andere gedachten had gebracht. We kregen een 6JE voor het getoonde werk en daar was ik best blij mee!

In Winterswijk is het verplicht om je aan de volgorde van het programma te houden en dat betekende voor onze groep dat we naar het markeren moesten, wat wel eens ons volgende struikelblok zou kunnen zijn. Imre ging op mijn commando prima weg maar liep wel in een boog naar de eend die ze volgens mij goed gemarkeerd had. Ze liep er helaas een metertje aan voorbij maar draaide zich om en nam de eend op. "Je hebt nu nog een 6, maar dan mag er niets meer fout gaan" zei de keurmeester waarop ik hem verbaasd vroeg waarom het slechts een 6 zou zijn. "Omdat ze er in een boog naar toe loopt en er ook nog aan voorbij gaat" was zijn antwoord. Ik zei hem dat ik er ook eens een 10 voor had gehad maar dat was aan dovemansoren gericht. Imre kwam gelukkig met eend terug maar vond het nodig om nog even te gaan plassen onderweg en ik vloekte en schold hardop omdat ik hier mijn B wel zag sneuvelen. "Je houdt je 6 wel hoor" zei de keurmeester lachend "maar dan mag je verder ook niet mopperen!" En zo kropen we wederom door het oog van de naald.
Met acht verliespunten begaven we ons naar de volgend proeven: het aangelijnd en los volgen en het uitsturen en komen op bevel, altijd lastig, althans wel met Imre.
Imre volgt aangelijnd prima maar als het kabeltje er af is dan vindt de dame dat ze iets meer vrijheid kan genieten en dat wordt benut voor het opsnuiven van alle geurtjes in het gras waardoor ze meer dan eens niet naast me maar achter me aan liep. Het werd beloond met een 7. Het uitsturen ging wederom met enkele commando's gepaard en hoewel ze nog niet echt ver bij me vandaan was mocht ik haar terug fluiten teneinde te voorkomen dat ze de weg over zou steken. Gelukkig reageerde ze daar in beginsel redelijk goed op maar kwam al snuffelend in een gematigd tempo naar me terug lopen waardoor ook voor dit onderdeel de 7 aan mijn puntenlijstje kon worden toegevoegd, maar we waren nog steeds in de race!
Daarna was het verloren apport uit de dichte dekking het volgende onderdeel. Imre ging prima over het heuveltje weg en daarna had ik geen idee meer wat mijn monstertje uitspookte. Het duurde naar mijn idee best lang voor ik weer geritsel in mijn buurt hoorde en ik inderdaad Imre zag aankomen met de eend. De keurmeester vond dat ze een beetje te traag was wat ons op een 8 als score kwam te staan.
Nog drie C onderdelen te gaan en nog steeds in de race!
Het apport uit diep water zou behoorlijk lastig zijn volgens andere deelnemers omdat het een hoge en glibberige kant was. Er was zelfs over geklaagd dat de honden moeite hadden om de steile kant te beklimmen en dat en het debacle in Beesd, maakten dat ik lichtelijk nerveus naar de proef ging. Imre ging netjes zitten ondanks de natte ondergrond en wachtte keurig op mijn commando. Toen dat eenmaal gegeven was ging ze met een sierlijke duik te water, nam de eend in de vang, draaide zich direct om en kwam terug naar de kant waar ze alles uit de kast haalde om er op te klauteren en dat lukte haar heel wat gemakkelijker dan eerder die ochtend. "Zo Brigitte" zei de keurmeester die ik persoonlijk ken, "je hebt laten zien dat de proef prima te doen is met jouw kleine Stabijtje dus niemand hoeft nog te zeuren over een steile kant." Een dikke 10 prijkte op mijn lijstje, de eerste van vandaag.
Vervolgens nog even houden van de aangewezen plaats en kort apport wat in principe geen problemen mag geven. Imre ging keurig liggen en bleef daar tot ik haar weer kwam halen en dus kon ik de tweede 10 bijschrijven op mijn puntenlijst waardoor het gemiddelde weer een tikje opgekrikt werd. Bij het houden van de aangewezen plaats wordt ook het kort apport gekeurd. Imre ging prima op mijn commando 'apport' naar het konijn en pakte het op. Ik was al een beetje blij... Helaas legde ze het ding weer neer en begon het vakkundig af te lebberen. "Apport" beet ik haar toe maar de Friese trekjes kwamen boven en de dame weigerde elke vorm van medewerking zolang ik haar op die manier bejegende. Dan maar wat vriendelijker... Met m'n liefste stemmetje vroeg ik haar te apporteren waarna ze het konijn oppakte en naar me toe kwam om hem op een paar meter weer neer te leggen maar nog voor ze kon beginnen met het opnieuw lebberen aan het konijn maande ik haar tot apporteren wat ze gelukkig ook maar deed. "Het zal toch niet zo zijn dat hier mijn B en zelfs mijn C diploma sneuvelt" zei ik tegen de keurmeester. "Je krijgt een klein 6JE" zei de keurmeester en daarmee was ik buitengewoon in mijn nopjes. Ik vertelde dat ik schoon genoeg had van de prestaties van Imre waarop hij zei dat ik trots zou moeten zijn dat ik in Winterswijk met een Stabij een B diploma in de wacht had gesleept. Heel veel beter kon de dag eigenlijk niet eindigen na deze bemoedigende woorden al had ik gehoopt op een diploma van meer dan de 60 punten die we uiteindelijk behaald hebben.

Verslag van de KNJV proef in Beesd 2013 met Imre

Onze eerste officiële test van 2013 vond plaats op 26 juli in het altijd weer gezellige Beesd op Heerlijkheid de Mariënwaerdt, waar de Vereniging van Drentsche Patrijs hun jaarlijkse KNJV proef houdt in samenwerking met de NVSW. Helaas waren de Friezen met slechts drie deelnemers zwaar onderbezet. Behalve Imre waren Elly Stienstra met Stabij Aidske en Jan Spikker met Wetterhoun Laika aanwezig en we zaten bij elkaar in de groep.

Na in 2012 nauwelijks te hebben getraind i.v.m. het nest van Imre en van Guusje, heb ik met Imre de laatste maanden intensief getraind in een kleine trainingsgroep onder leiding van Marjolein Lourens en Ineke van der Zouwen in de buurt van Ede en Amersfoort. Mijn doel was om hogere punten te scoren op de acht onderdelen want het is zo onnodig om op een simpel onderdeel als bijvoorbeeld volgen punten te verliezen. Bovendien wilde ik werken aan het sneller en enthousiaster werken. Tijdens de training ging ze goed vooruit en had weer zin in het spelletje!

Om 5.30 uur houdt de wekker zich aan zijn afspraak door het irritante tuutje ten gehore te brengen en word ik wakker na een kort nachtje maar dat was mijn eigen schuld. Een uurtje later rijd ik in een druilerige motregen naar Beesd waar, eenmaal aangekomen, het zonnetje schijnt en het een mooie dag belooft te worden met in de middag kans op onweer.
We komen bijtijds aan in Beesd en gebruiken de tijd om rustig koffie te drinken en bij te praten met Elly. Zo kletsend vergeten we de tijd en moeten we toch nog aansluiten in de rij voor het secretariaat en de dierenarts. Er waren nog volop eenden dus ik kon een mooi exemplaar uitkiezen. Na het welkomstwoord gaan we van start met onze eerste proef: het aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel. Gelukkig was dit het eerste onderdeel want de temperatuur was nog lekker aangenaam op dit vroege uur. We hebben hier heel veel aandacht aan besteed tijdens de training met behulp van de clicker en ik had dan ook de ijdele hoop dat het kwartje bij Imre wel zou vallen dat het bij “volgen” de bedoeling is om strak naast me te lopen en niet achter. Aangelijnd volgde ze prima maar los vond ze het toch nodig om een beetje achter te blijven en verdienden we slechts een 7. Het uitsturen ging ook wat moeizaam en eenmaal op afstand vond Imre het ook niet nodig om op het eerste beste fluitsignaal terug te komen dus ook hier verdienden we een slechts een 7 en daarmee waren de eerste zes verliespunten al weer een feit maar, we waren nog in de race zoals dat heet!

Daarna moesten we naar het houden van de aangewezen plaats. Voor zover ik me herinner is dit nooit een probleem geweest dus vol vertrouwen leg ik Imre op de aangewezen plaats, wat dit keer een platgetrapt stukje wildernis is met wat brandnetels. Ondanks dat blijft ze prima liggen en scoren we onze eerste 10.
De volgende proef is het verloren zoek apport. Imre gaat op mijn “zoek apport” vlot het bos in en komt er ook vlot weer uit maar ze vond het op de terugweg toch nodig om even aan alle andere deelnemende honden te laten weten dat zij daar geweest was door even te plassen. Het kost een puntje maar met een 9 op mijn lijstje ben ik ook nog dik tevreden al vind ik het wel weer jammer puntverlies.
De wachtkamer van proef F is ook de wachtkamer voor proef H dus ik lever mijn eend daar in en wacht op het onderdeel ‘apport over diep water’. Ondertussen begint het wat te rommelen in de lucht maar op het moment dat we aan de beurt zijn onweert het nog niet hard genoeg om de proeven te staken. De meeste honden hebben we op de terugweg om zien lopen wat in Beesd ook niet zwaar bestraft wordt want het is vrij gemakkelijk en, in de meeste gevallen, sneller. Imre ging vlot te water, kwam er goed uit en liep recht op de eend en nam hem op. “Mooi” dacht ik nog, dit wordt een 9 want ik was er wel zeker van dat ze om zou lopen en dat deed ze dan ook. We hebben hier heel veel op getraind en haar zelfs tegen gehouden als ze dat deed tijdens de training en dat werkte nu tegen me…
Imre kwam in beeld met de eend in de bek en bleef aan het begin van het pad op zo’n 40 meter afstand staan kijken. Ik floot haar in maar ze bleef daar dralen en legde de eend neer. Duizend schietgebedjes door mijn hoofd maande ik haar tot apport waarna tot overmaat van ramp er een behoorlijke lichtflits gevolgd door een flinke donderknal het hondje deed besluiten om even geen stap meer te zetten. “Ze is bang voor onweer” zei ik tegen de keurmeester in een poging om haar koppige gedrag te verklaren. Ik heb haar uiteindelijk gesmeekt om bij me te komen met de eend en dat heeft ze toen toch maar gedaan, maar niet zonder op anderhalve meter de eend nog even neer te leggen. “Kom maar meisje, het is goed” probeerde ik te redden wat er te redden viel en dat pakt gelukkig goed uit. “Een 6JE” zegt de keurmeester en daar ben ik heel content mee want het had ook een 0 kunnen zijn.
Na te hebben geschuild voor de onweersbui gaan we naar het volgende onderdeel: proef G, het markeren, is de dood of de gladiolen. Imre ging prima op weg naar de eend maar kort voor de eend ging haar neus aan de grond op een plek waar een vorige hond de eend had neergelegd. “Als ze nu doortrekt heb je nog een 6″ zei de keurmeester en gelukkig, ze trok door, pakte de eend maar legde deze even neer om te plassen op de plek waar ze op de heenweg had gesnuffeld en hiermee was de 0 terecht genoteerd. Dag B diploma!

Om een C diploma te bemachtigen moesten we alleen nog even het kort apport en het apport uit water doen. Ik koos een mooi konijntje en Imre ging op mijn commando “apport” als een speer naar het konijn, pakte het op en bracht het model terug en voor deze uitvoering verdiende ze een dikke 10. Toen nog even uit water en klaar. Imre ging vlot naar de waterkant op mijn commando en stapte er ook in maar bleef vervolgens kijken hoe de eend de Linge afdreef… “Apport” brulde ik nog maar eens maar ze keek van de eend naar mij en van mij naar de eend. “Ga je niet mee zwemmen, ik wacht op jou” moet ze gedacht hebben. De laatste weken zijn we bijna dagelijks samen wezen zwemmen met die enorme hitte en dat vond Imre uiteraard superleuk. Ik was haar gedrag van de hele dag spuugzat en zei tegen de keurmeester “noteer de nul maar vast, ik ben er klaar mee”. “U mag nog eens inzetten” zei de keurmeester maar ik had absoluut geen behoefte meer aan een C diploma en wilde dit schepsel het liefst het water in schoppen. “Nee, ik ben er klaar mee,” zei ik. “Ja maar we willen wel die eend uit het water hebben”. “Oh, maar dat komt wel goed” beloofde ik hem waarna ik op Imre afstapte die verbaasd was dat ik tijdens een proef naar haar toe kwam, en brulde haar een flink “apport, nu” toe waarna ze het ruime sop koos en met de eend die ze aan de vleugel vast hield, terug kwam en hem model afgaf.
“Wat een monster” zei ik en ook de keurmeester vond “wat een monster”!