Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen met Floran op 2 augustus 2008

Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen op 02 augustus 2008 met Floran

Je hebt van die dagen dat je 's morgens wakker wordt en weet: dit wordt 'm niet. Zo'n dag was het nu ook. We hadden enkele dagen geleden het bericht gehad dat de dochter van vrienden overleden was als gevolg van een epileptische aanval. De wereld staat even stil en in je hoofd lijkt er niets anders meer te zijn dan deze tragedie. 's Morgens toch de boel maar ingepakt en om kwart over zes was ik met Floran op weg naar Vriezenveen.

We begonnen de dag met het volgen wat me door keurmeester Lucas een acht opleverde omdat ik veel te kort langs de paaltjes liep en de hond er onmogelijk naast kon, gevolgd door het uitsturen en komen op bevel: een tien. De kop was er weer af. Jammer van die acht dus mijn voornemen om in ieder geval een B met 80 punten te halen kon ik op mijn buik schrijven.

Daarna gingen we naar het apport uit water: een tien. Keurmeester van Duren vond dat Floran perfect deed wat er van haar verlangd werd.

De volgende proef was het apport uit de dichte dekking. Er waren net als vorig jaar heel wat ervaren combinaties gesneuveld op dit onderdeel. Het is een verrekte lastig bosje. Floran ging goed rechtuit maar hield links aan en bleef daar wel erg lang keutelen. Ze kwam terug gelopen zonder eend en ik heb haar met een ferm "vooruit, zoek apport" het bosje weer ingestuurd. "Fluit u haar maar terug" zei de keurmeester. Oei, dat is dus de nul van vandaag... Gelukkig bracht ze toch nog de eend mee en stond er een mager zesje genoteerd in het boekje van dhr. Roos.

Het volgende onderdeel was het apport over water. Floran ging prima over, had veel moeite om uit het water te komen maar het lukte haar toch. "Knap van zo'n hondje" vond keurmeester Bekkering. Helaas weifelde ze bij het oppakken van de eend en dat bracht de uitslag op een acht.
We hadden er vijf onderdelen op zitten en ik had al acht punten gemorst. Dat wordt een mager B-tje, als het er al één wordt!

Daarna moest er gemarkeerd worden. Dat deed Floran uitstekend maar ze rolde zoals altijd, even de eend op zijn rug zodat ze hem beter kon vast pakken. Keurmeester Henk Slijkhuis hoorde mijn uitleg geamuseerd aan en zei dat hij de eend ook liever aan twee kanten gebraden wilde hebben. Hij gaf ons een acht waarmee ik het verder wel eens was.

De laatste twee onderdelen waren het down liggen en het kort apport. We moesten lang wachten voor we aan de beurt waren. Ik was doodop en ik lag dan ook heerlijk op het veld te dommelen met de hond lekker tegen me aan. Het was al dik na de middag toen we eindelijk aan de beurt waren. Ik leg Floran af zoals ik dat altijd doe. "Kijk eens even om" zei de keurmeester. Tot mijn verbazing stond ook nu, net als vorig jaar, Floran op! Dit kan niet waar zijn... Ik leg haar terug met een behoorlijk boze stem en hoop er het beste van. Eenmaal terug na twee minuten zie ik dat ze wat weggetijgerd is van haar plek. Keurmeester Paulusma geeft er toch nog een zes voor. Hoe kan dit nou? Dit doet ze noooooit! Behalve in Vriezenveen!
Het is een schuine kant aan de rand van een vijver waar de honden moeten liggen. Ik begin te geloven dat dat het euvel is. Voortaan gaan we schuine kantjes oefenen!
Daarna wordt het kort apport gedaan. Het apport was dit keer niet kort maar op een behoorlijke afstand. Floran sprong in zodra het konijn lag maar ik kon haar terug halen en opnieuw in zetten. Het leverde ons een negen op.

Wederom hebben we ons zoveelste B diploma, dit keer met maar 65 punten. (volgens mij het op één na slechtste ooit, mijn allereerste B was met 63 punten in Winterswijk)
Gek genoeg werden we niet omgeroepen voor de dirigeer. Bij navraag bleek dat het cijfer van het kort apport als een nul de boeken in was gegaan in plaats van een negen. Het streepje van de negen ging over in het streepje van de tien er direct onder. Gelukkig geloofde men mij op mijn woord dat het echt een negen was en zo konden we toch nog acte de presens geven op de dirigeer. Ik had er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in na deze k..dag.
Voor we begonnen heb ik even met Floran apart gesproken en haar verteld dat ze vooral goed moest luisteren.
Op mijn commando vooruit ging ze prima vooruit met een behoorlijke gang. Ze boog naar mijn idee iets teveel naar links af en ik besloot haar tot zit te fluiten. Dat deed ze direct. Ik gaf haar een lijn naar rechts en ook die nam ze prima over. Jeetje, zou het dan toch gaan lukken? Op het stoppunt aangekomen floot ik haar tot zit maar helaas, Floran kwam naar mij terug gerend en leek niet van plan te stoppen. Ik heb het er bij gelaten. Volgende keer beter.

Al met al best een leuke dag gehad. Floran zit zo dicht tegen dat A-diploma aan dat het frustrerend is dat het niet lukt. Ik ben er wel zeker van dat de matige prestaties van vandaag zeker te maken hadden met mijn emoties. Een hond pakt dat feilloos op. Hopelijk gaat het vrijdag beter als we in Beesd aantreden op de proef van de Drentse Patrijs en Stabij hond.

Op de houtduiven jacht in het Duivense broek juni 2008

Op de houtduiven jacht in het Duivense broek

We zijn voor het eerst mee geweest op de houtduivenjacht. Ik had een tijd geleden mijn telefoonnummer al afgegeven aan een klant uit onze winkel die een jachtgebied heeft in het Duivense broek. (gebied tussen Duiven, Giesbeek en Zevenaar)
Hij belde 's maandag 's avonds op met de vraag of ik die volgende middag zin had om met Floran mee te gaan op de houtduivenjacht. Dat is uiteraard niet tegen dovemansoren gezegd dus de volgende dag stond ik op de afgesproken tijd in zijn jagershutje. We gingen met twee geweren en twee honden. De grote Münsterlander van hem ging ook mee en al liep het beestje op zijn laatste benen, aan passie ontbrak het hem niet. We verschansten ons ieder in een de avond ervoor geprepareerd hutje langs de kant van het tarweveld, rustig wachtend op de duiven. Die vlogen niet erg en als ze al vlogen was het te ver weg voor het geweer. Slechts vier onfortuinlijke duifjes zijn uit de lucht geplukt waarvan Floran er twee mocht apporteren. De eerste duif vond ze maar raar: nog warm en zoveel losse veren. Ze wees hem aan maar liet hem liggen. Toen ik haar even tot werken maande bracht ze de duif keurig binnen. Haar hele bek zat onder de veren! Het tweede apport bleek niet geheel kickdood en ook dat bracht de nodige problemen. De hond van Harry bracht deze duif op zijn oude dag netjes binnen waarna ik het diertje aan Floran heb aangeboden zodat ze ook kennis maakt met wild dat nog een beetje beweegt. Floran vond het allemaal niet geweldig. Ze is nog steeds een beetje onder de indruk van het schot maar als ze mag apporteren is ze die stress wel weer kwijt. Een bek vol veren kan haar ook niet echt bekoren maar ze geniet ervan als ik haar van die veren ontdoe. Als we weer uitgenodigd worden gaan we zeker weer mee. Alleen op die manier krijgt Floran ervaring met de echte jacht die toch heel anders is dan het KNJV proeven werk.

Op jacht in Groningen met enkele mensen van het jachtforum 19 januari 2008

Onze tweede jachtervaring vond plaats op 19 januari 2008 in Groningen, in de buurt van Delfzijl. Wederom moest ik vroeg mijn warme bedje verlaten omdat het jagersvolk graag vroeg op pad gaat. Dit keer had ik zowel Floran als Imre bij me. Imre hoefde nog niet te apporteren maar ging alleen maar mee om te wennen aan het schot. We zouden vandaag op de eenden en de smienten gaan maar het was bepaald niet dik bezaaid met deze gevleugelde vrienden. Het heeft letterlijk en figuurlijk nogal wat voeten in aarde voor er een eendje op je bord ligt. Letterlijk omdat het behoorlijk zwaar ploeteren was door die Groningse klei en we voortdurend getrakteerd werden op een miezerige regen. We hebben heel wat velden en bouwakkers afgestruind om slechts een handje vol eenden te schieten. Het lijkt zo kinderlijk eenvoudig maar het is werkelijk hard werken om te kunnen oogsten van hetgeen moeder natuur ons biedt.

Na een lekker bakkie koffie bij Klaas togen we met ons allen op weg naar het eerste veld. Dit was een normaal grasland maar wel behoorlijk drassig door de vele regen die gevallen was. Aangekomen bij de sloot bleek er niets te halen omdat er niet één eendje was. We liepen al slootje springend van perceel naar perceel maar de eenden bleken in dit deel van Groningen nergens te bekennen. Daarna gingen we met de auto naar een ander gebied en wederom trokken we door de velden en over geploegd akkerland. Ik ploegde me al glijdend over de voren een weg over de akker. Aan elk van mijn laarzen leek wel tien kilo klei te hangen. Helaas was ook deze inspanning geheel voor niets want ook hier bleken in de sloten geen eendjes te zwemmen. Uiteindelijk kwamen we bij een slootje met enkele eenden en deze werden, na te zijn opgestoten, keurig uit de lucht geplukt door de geweren. Floran werd op een van de eenden gezet en zij bracht het apport keurig binnen, ondanks het feit dat de eend niet geheel kickdood bleek te zijn. 's Middags genoten we bij Menno van een lekker bordje soep en broodjes en daarna gingen we weer op pad. Dit keer had het gezelschap een groot rietveld uitgezocht om even door te werken. Het riet was hoger dan ik zelf (dat is al gauw zo) en de grond was soms zo drassig dat ik er tot over mijn enkels in wegzakte. We kamden het hele veld uit maar ook hier was geen eend of smient te bekennen. Wel zagen we een vos maar Reintje was de domste niet en zocht een veilig heenkomen. De honden hadden de tijd van hun leven en struinden er lustig op los. Na dit gebied gingen we nog even naar een paar andere velden omdat tijdens de schemer de smienten zouden trekken. Het was al zowat donker (en dan is het ook echt donker in Groningen) toen we gezamenlijk stonden te luisteren naar het geluid van overvliegende smienten. Er werd zo nu en dan geschoten maar behalve een paar onfortuinlijke smientjes bleef het tableau vandaag klein. Ondanks dat heb ik een geweldig leuke dag gehad en ben ik de jacht meer gaan waarderen. Het is prachtig te zien dat een hond in staat is zulk mooi werk te verrichten en samen met de voorjager tot resultaat kan komen.

Na afloop hebben we bij Menno de dag nog even doorgenomen en genoten van de overheerlijke spijzen die we voorgeschoteld kregen.

Erik met zijn en mijn honden

Floran voor een apportje over water

Ze komt keurig met eend terug

Netjes en beheerst brengt ze de eend

Is er iets mooiers voor een hond?

De overblijfselen van een vossenprooi

Imre voor het eerst in het veld op jacht

Het is druilerig weer

Struinen!

Op jacht met Sjoerd Riemersma in Bolsward 18 december 2007

Op dinsdag 18 december zijn Floran en ik voor het eerst mee geweest op jacht. 's Morgens om 7.15 uur werden we in Bolsward verwacht en ofschoon mij aangeboden werd de avond tevoren te komen besloot ik om 's ochtends te gaan. Dat werd dus weer vroeg mijn kribje uit en om 5.00 uur zat ik met hond, bepakt en bezakt in mijn auto op weg naar Bolsward. Het was snerpend koud en we zouden al vroeg op post gaan zitten. De extra kleding bleek geen overbodige luxe.
We begonnen 's ochtends op de ganzen. Daartoe hadden we ons verschanst in een hutje zoals dat heet, maar wat niet meer was dan een vlonder op het water met daarop gebouwd een raamwerk van gevlochten ijzer waar riet aan bevestigd was. Er kwamen ganzen genoeg over maar, óf ze waren geluidloos en bleken dus niet geschoten te mogen worden, óf ze blaften en ook die mochten niet geschoten worden, óf ze vlogen zo hoog dat de kogel ze nooit zou raken. Enfin, uiteindelijk was er toch een onfortuinlijk gansje dat de pech had te laag te vliegen en van het soort te zijn wat tot de lijst van afschot behoorde.

Hiske apporteert de eerste gans

Floran snapt dat zij ook aan het werk moet

Ik stuurde Floran op de eerste gans. Eenmaal ter plekke voelde ze dat het dier nog warm was en dat was haar volkomen vreemd. Hiske, de wetterhoun van Sjoerd werd er bij gehaald en zij apporteerde prima. De gans hebben we voor Floran nog eens weg gelegd en toen begreep ze dat dit gewoon geapporteerd moest worden wat ze dan ook perfect deed.

Goed aangekleed sta ik bij het hutje met Floran. 

Behalve die ene gans die wij geschoten hadden lag er bij terugkomst op mijn auto nog een gans die door een andere jager geschoten was voor het geval wij niets zouden schieten.

's Middags gingen we met vijf geweren op de hazen. Er zaten er ontzettend veel. Er zijn er tien geschoten die middag en Floran mocht er een paar apporteren. Ze vond het fantastisch om even de pootjes te strekken want we hadden even daarvoor een poosje op post in een greppel gezeten en waren behoorlijk koud geworden. 

Ik was even bang dat ze schotschuw werd van die knallen vlak bij haar maar het bleek gezonde spanning. 

Het was een geweldige ervaring en ik hoop nog vaker mee te gaan.

Inmiddels zijn de ganzen geconsumeerd en het haas ligt geslacht in de diepvries.

Verslag van de KNJV proef in Kampen met Floran op 29 september 2007

Verslag van de KNJV proef in Kampen op 29 september 2007 met Floran

Om 6.10 uur schrik ik wakker en meteen flitst het door mijn hoofd: ik heb een proef en ik heb me verslapen! Snel m'n bed uit en de spullen bij elkaar gegrepen. Manlief was zo vriendelijk om de honden even uit te laten zodat ik toch nog een ontbijtje naar binnen kon werken. Om kwart voor zeven zat ik in de auto en reden we richting Kampen. Onderweg mijmer ik een beetje over de dag die komen gaat, genietend van een waterig zonnetje en van mijn favoriete muziek op Arrow Classic Rock. Vandaag is het de laatste kans om dit jaar met Floran een A diploma te halen. "Ze heeft het niet in zich," heb ik menigmaal tegen mijn trainingsmaatje gezegd. "Waarom niet? Ze doet het hartstikke goed!" was stevast haar antwoord en nu, onderweg, bedenk ik me dat ze er zeker de capaciteiten toe heeft. "Vandaag gaat het gewoon lukken," spreek ik mezelf toe. Eenmaal in Kampen heeft het waterige zonnetje plaats gemaakt voor druilerige regen, nét niet hard genoeg om mijn regenpijpen aan te doen. De dierenarts onderwerpt Floran aan een grondige keuring en vindt haar in goede conditie om de proef te lopen. Floran is ruim vier weken drachtig maar heeft er, behalve de misselijkheid 's morgens, verder geen last van.

We beginnen met het apport over water: een 7.
Wat doet een mens toch rare dingen! Ik stuur Floran over zoals ik dat altijd doe. De eerste meters voelde ze nog grond onder haar voeten en keek ze me aan alsof ze zeggen wilde: "ik ga niet lopend deze hele plas oversteken!" Ik reageerde met nog een commando vooruit en dat bracht haar weer in beweging. Normaal zeg ik als ze uit het water komt "zoek apport" maar nu deed ik dat niet want ik ging er van uit dat ze dat onderhand wel wist. Stom natuurlijk! Floran ging eens even bij de vakantiewoningen kijken en was totaal niet met het zoeken bezig. Ze keek me op een gegeven moment aan en ik riep haar toen het commando zoek apport. "Goh, moest ik wat zoeken dan?" waarna ze haar opdracht begon uit te voeren. Ze zocht nog even of er ergens een bruggetje was, constateerde dat dat niet het geval was en kwam uiteindelijk terug zwemmen met de eend in de bek. Keurmeester Klaas Beukema gaf terecht een 7.

Daarna moesten we het hele eind terug lopen voor het houden van de aangewezen plaats: een 10.
Na het debacle in Vriezenveen was ik lichtelijk nerveus voor dit onderdeel. Gelukkig was het even droog en bleef ze, zoals ik gewend was, keurig liggen.

Vervolgens moesten we weer helemaal terug lopen voor het aangelijnd en los volgen, een 9 en het uitsturen en komen op bevel, een tien.
Floran volgde goed maar liep iets achter af en toe. Persoonlijk vind ik het geen probleem, ze bleef binnen mijn gezichtsveld. Het uitsturen ging prima en het komen ging ook goed. Keurmeester Neggers twijfelde tussen een negen en een tien. Ik hielp hem door te stellen dat het een negen en een half was maar aangezien er niet met halven gewerkt wordt werd dit dus afgerond naar een tien! Hij vond het een goede oplossing en noteerde zwijgend een tien.

Wederom een flinke wandeling terug naar het kort apport te land, een 9 en het apport uit water een 10.
Bij het kort apport te land lijkt Floran altijd weifelend. Het is me echter gebleken dat ze het konijn met haar neus op de buik rolt zodat ze hem op de juiste manier beet kan pakken. Zo legde ik dit ook uit aan keurmeester Bekkering die mijn verklaring glimlachend aanhoorde en een negen gaf voor het weifelend oppakken. Het apport uit water werd door Floran heel beheerst en rustig gehaald. Om te voorkomen dat de keurmeester hier punten voor af zou trekken vertel ik hem dat ze mooi en netjes werkt. "Ja hoor, dat doet ze ook" vond hij. Het was dan ook een tien.

Daarna moesten we nog even naar het apport uit de dichte dekking: een tien. Inmiddels was ik doorweekt tot op het spreekwoordelijke hemd en verkleumd tot op het bot en dat terwijl mijn regenpijpen in de auto lagen. Floran was blij dat ze eindelijk aan de beurt was want ook zij lag te rillen in het natte gras. Ze mocht weer even van de lijn om een opdracht te volbrengen en dat deed ze perfect vond mevrouw Huisman, die keurmeester was op dit onderdeel.

Het markeren wordt in Kampen na afloop van alle onderdelen achter elkaar gedaan en werd gekeurd door dhr. Bekkering.
Het was een heel lange zit in de stromende regen. Eindelijk waren we aan de beurt en wederom was Floran blij dat ze de benen even mocht strekken. Ze liep in een rap tempo regelrecht op de eend, dus had perfect gemarkeerd, rolde de eend naar mijn interpretatie op de rug zodat ze hem goed kon oppakken en kwam er tot op 25 meter prima mee terug gerend. Ik zei dat ook aan de keurmeester en wederom hoorde hij mijn verklaring glimlachend aan. De laatste meters sjokte Floran met de eend in haar bek onze richting uit en keek me met een alles vernietigende blik aan. "Hoe interpreteer je dit dan?" vroeg de keurmeester. "Zo" zei ik hem en ik stak mijn middelvinger naar hem op. Je hoefde geen kennis van honden te hebben om het gedrag van Floran te kunnen lezen. We verdienden een 8 op dit onderdeel.

Het B diploma was weer binnen met 73 punten. Jammer van de drie punten verlies op het over water en het morsen van de andere puntjes. Floran heeft al lang laten zien dat ze in staat is om een B te kunnen lopen zonder punt verlies.
We mochten dus mee doen aan het dirigeren: een 0.
Floran nam goed de lijn aan en had een lekker tempo. Ze was weer blij dat ze zich even warm mocht lopen na het wachten in de regen. Ze kwam aardig in de buurt van het stoppunt maar ik verzuimde op tijd te fluiten. Toen ik uiteindelijk floot moest ze nog een stuk naar links. Ze kwam langs de sloot wederom redelijk op het stoppunt en ging gelijk zitten toen ik floot. De keurmeesters wilden graag zien dat ze nog een metertje naar achteren ging. Ik stuurde haar vooruit en ze ging prima maar een metertje werden wel 10 metertjes... Ik dirigeerde haar wat meer naar rechts en een stukje naar voren waarna Floran er geen donder meer van begreep en vast bleef zitten. De boekjes gingen omhoog en het was einde oefening. "Waarom floot je nou niet" vroeg keurmeester Bekkering. Tja, waarom? Omdat je op een proef staat misschien en heel graag dat A diploma wilt halen? Hoe dan ook, het was ondanks de regen, de kou, het lange wachten en de mislukte dirigeer wél een heel leuke dag! Volgend jaar gaat het zeker lukken!

Verslag van de KNJV proef in Zwiep op 24 september 2007 met Imre

Verslag van de KNJV proef in Zwiep op 24 september 2007 met Imre

Na een nacht waarin ik elk uur rechtop in mijn bed zat ben ik 's morgens om 5.30 uur opgestaan want we moesten om 7.30 uur in Zwiep verschijnen voor de tweede KNJV proef van Imre. Eerst zelf even eten en toen de honden gevoerd. Imre liet de carnibest staan dus dat zag er niet goed uit. Ze was de laatste dagen al niet in orde. Toch besloot ik te gaan, ik kon altijd nog opgeven. In Zwiep aangekomen had ze de kofferruimte vol gespuugd en een wanhoopsgevoel bekroop me. Daar gaat weer een proef! We hebben bepaald geen geluk dit jaar. Van de zes ingeschreven proeven heb ik er vier moeten cancelen i.v.m loopsheid en dracht van Floran die vroeger kwam dan gepland en nu dit weer. Na overleg met andere Stabij eigenaren besluit ik om het even aan te zien. Ik ga alleen voor de C onderdelen dus ik ben snel klaar...

De eerste proef was het aangelijnd en los volgen en het vooruitsturen en komen op bevel: beiden een 7.
Imre volgde aan de lijn goed maar snuffelde veel en dat werd ons zwaar aangerekend. Los deed ze het perfect. Ik heb haar niet gecorrigeerd voor het gesnuffel, bang dat ze daarna de handdoek in de ring zou gooien en helemaal niets meer zou doen. Het vooruitsturen ging uitstekend en het komen ietsje minder en ook dit werd zwaar bestraft. Het kon me niet zoveel schelen, na de eerste proef waren we nog in de race zoals dat heet.

Daarna zijn we naar het houden van de aangewezen plaats gegaan: een 10.
De eerste tien voor Imre was binnen. Ze bleef keurig liggen waar ik haar had achtergelaten.

De vierde en vijfde proef werden samen gedaan: het kort apport te land en het apport uit water: beiden een 0.
Daar sneuvelde het C diploma weer na een goed uur te hebben gewacht. We begonnen bij het apport uit water. Imre vond het veel te modderig en wilde er pertinent niet doorheen. Ik heb er geen druk op gezet want dat had totaal geen zin. "Trek de bikini moar an!" zeiden de helpers en de keurmeester. "Dacht het nie, i-j ziet moar hoejem druut krieg". Gelukkig waren niet alle honden zo mieperig en schoon op zichzelf en mocht een labrador het klusje klaren. Daarna nog even het apport te land maar Imre was niet zomaar te bewegen om het konijn op te pakken. Uiteindelijk deed ze dat toch en ging er als een haas mee vandoor. Tenslotte wist ik haar toch zo gek te krijgen om het ding te apporteren maar vond de keurmeester het niet goed, en terecht.

Nu de nul toch genoteerd stond gingen we nog even naar het verloren zoeken want dat vindt ze zo leuk: een 7.
Inmiddels was ze helemaal opgeknapt en was er van ziekte weinig meer te merken. Ze zag een helper terug komen over het pad en besloot daar naar toe te gaan in plaats van het bos in. Ze kwam terug zonder eend en ik heb haar opnieuw ingezet. Dat bracht het juiste resultaat. De helper kwam nog even achter ons aan om te vertellen dat hij heel mooi hondenwerk had gezien van Imre. "Da's een good huntje". Ondanks de nullen weet ik dat hij gelijk heeft. Het komt wel goed met ons!

Verslag van de eerste KNJV proef van Imre in Beesd op 10 augustus 2007

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 10 augustus 2007 met Imre

Om 6.00 uur 's morgens ging de wekker. Ik hoorde de regen tegen het raam tikken en denk terug aan twee jaar geleden toen we ook al zoveel regen te verduren kregen tijdens de proef in Beesd. Ik zou met Imre en Floran naar Beesd afreizen maar helaas heb ik Floran terug moeten trekken omdat ze loops geworden was. Het werd dus een relax dagje met Imre die voor het eerst mee ging. Ik verwachtte er niet veel van, niet omdat ze het niet kan maar omdat ze nog heel onstabiel is. Toen ik naar Beesd reed hield het op met regenen en kon ik mijn regenkloffie in de auto laten liggen.

Na het welkom begonnen wij met het houden van de aangewezen plaats. Ik heb trauma's overgehouden van de proef in Vriezenveen dus ik begon niet echt lekker. De hond ging na mijn down keurig liggen en ik bad dat ze dat twee minuten vol bleef houden. Vanuit mijn plek achter de boom zag ik dat ze ging staan. Alsjeblieft, blijf waar je bent. Gelukkig deed ze dat ook en ging ze na te hebben gezeten weer liggen. Keurmeester Neggers vond het een zeven waard waar ik heel blij mee was.

Daarna kwam het kort apport te land en het apport uit diep water aan bod: beiden een nul. Imre ging als een speer naar het konijn, constateerde de dood en liep vervolgens verder om te kijken of er niets anders te apporteren viel. Het leek of ze dacht: jij ligt hier straks ook nog wel, ik ga eerst nuttigere dingen doen. Hoe dan ook, ze bracht hem op mijn verzoek niet binnen en de nul was een feit. Bij het apport uit water voelde ze voorzichtig de temperatuur en besloot dat het een tikje te koud was voor een zwempartijtje. "Laat maar", zei ik. "Hoe komt die eend er nou uit?" vroeg  keurmeester Joosen waarop mijn antwoord was: "wie heeft hem er in gegooid?" Uiteindelijk kreeg ik Imre zo gek dat ze toch het water in ging. Normaal is dit haar favoriete onderdeel en hangt ze in de lijn. Ik heb het nooit 's ochtends vroeg geoefend dus daar zal het wel aan gelegen hebben.

Aangezien er toch al nullen waren besloot ik ook de B proeven maar te doen. Het zou een leuke training zijn. We mochten naar het verloren zoeken. Imre nam prima diepte maar moest toch even plassen. Ze kwam netjes met de eend terug. Keurmeester mevrouw Huisman vond het knap werk voor zo'n jong hondje. Ze gaf een negen voor de proef.

Daarna kwam het markeren aan de beurt. Imre ging uitstekend naar de eend, constateerde wederom dat die dood was en ging rustig het veld erachter uitkammen. Wat ik ook floot, ze kwam niet. Ik heb haar uiteindelijk gehaald zodat ze verder konden met de proef. Het moge duidelijk zijn dat ook deze proef een nul opleverde.

Als laatste gingen we aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel: een zeven en een nul. Het volgen ging niet perfect. Imre snuffelde veel. Er was ook veel te snuffelen. Het uitsturen ging prima: er gingen een aantal zwaluwen op die ze achterna joeg. Helaas kwam ze niet 1 2 3 terug en ook dat was dus een nul!

Het over water hebben we niet gedaan want dat hebben we nauwelijks geoefend en het is niet gemakkelijk in Beesd.

Al met al een leuke dag gehad ondanks de vier nullen. Imre is nog jong, ze komt er wel. Het is opvallend dat ze bij de zoekopdrachten altijd met het wild terug komt maar dat ze het laat liggen als het opgegooid wordt. Kennelijk vindt ze het dan niet nodig om het te brengen. We hadden het er immers toch niet neer hoeven gooien?

Volgende keer beter!