Op eendenjacht met Floran en Imre in het Duivense broek 16 augustus 2008

Op vrijdag 15 augustus ging de telefoon. Het was jager Harry die vroeg of ik de volgende dag 's avonds zin had om mee te gaan op de eenden. Aangezien ik toch niets te doen had trok me een avondje in het veld wel. We zouden op post gaan zitten en rustig wachten op de invliegende eenden. Bij de wetering aangekomen zagen we dat er slechts een paar eenden kabbelden op het water. Ze werden opgestoten en twee van hen werden geschoten. Floran vond het, zoals de laatste tijd steeds het geval is, maar niets. Toen ze uiteindelijk na een flinke vermaning de eend toch binnen bracht ontspande ze een beetje. Imre bracht ook een eend keurig binnen. Zij zat steeds al mee te kijken of er niet meer te schieten viel terwijl Floran bij me bleef liggen. Het bleef die avond bij deze twee pechvogels. Het was nog erg mooi weer en dan vliegen de eenden niet erg.

Een mooi apport van Floran
Woensdag 20 augustus belde Harry weer op om te vragen of ik 's avonds weer mee ging op de eenden. Ik zou gaan sporten maar ach, dat kan natuurlijk ook op een ander tijdstip en zo stond ik om even over half zeven met mijn beide honden bij Harry. Ik had al gezien dat er heel veel eenden op de wetering zaten. Harry en jachtmaat Ernest liepen door de wei naar het water om de eenden op te stoten. Met een paar schoten plukten ze drie eenden uit de lucht. Er viel er één kickdood in het water: een mooi apport voor Imre die dat perfect binnen bracht. Één viel er kickdood aan de overkant in de ruigte. Hierop zette ik Floran in die zoals altijd weer stond te neuzelen. Daarna Imre er op afgestuurd maar ook zij bracht de eend niet binnen. Ik heb beide honden bij me geroepen, Imre aangelijnd en Floran opnieuw op die eend gestuurd na een "goed gesprek" met haar gehad te hebben. Dat bracht het gewenste resultaat. Er was nog één eend niet gevonden. Deze was in het tarweveld gevallen. Floran en Imre zochten goed maar vonden haar niet. Ik ben naar de overkant gelopen om wat dichterbij te helpen. De eend moest wel verder in het veld gevallen zijn want de honden tekenden helemaal niet. Ik heb Floran verder het veld in gestuurd en met een 'zoek apport' ging ze driftig te werk. Op een gegeven moment zag ik aan het staartje dat boven de tarwe uit stak, dat ze verwaaiing had. Ze liep in rap tempo door de tarwe verder naar achteren. Ze was helemaal uit het zicht en kwam op een gegeven moment weer in beeld met de eend. Deze was alleen vleugellam geschoten waardoor ze het op een lopen had gezet. Floran had haar mooi opgespoord en meegebracht waarna Ernest het dier uit zijn lijden verlost heeft en Harry weer lekkere eendenborstjes in zijn pan heeft.
Floran was heel blij en voldaan na dit prachtige staaltje werk. Ze was weer lekker enthousiast. Jammer dat we daarna geen eendje meer gezien hebben.

de oude Münsterlander van Harry

Floran met 'haar' eend

Harry met Imre, hij was wel gecharmeerd van dit 'hundje'

Imre mag ook even poseren met haar eend

Harry heeft zelf een grote Münsterlander van bijna 13 jaar oud. Het beest heeft nog enorm veel passie maar helaas kan zijn oude lichaam het fysiek niet meer aan.
Gelukkig voor ons mogen Floran en Imre het werk opknappen. Floran had er na het sleepapport weer zin in. Ze begint steeds minder stress te tonen dus ik heb goede hoop dat het weer goed komt met haar.
Imre is nog onstabiel maar vindt het geweldig om mee te gaan. Uiteraard moet ze de opdrachten wel goed uitvoeren en komt ze nooit onder het commando uit. Het kost soms wat tijd maar alleen dan weet ik zeker dat het straks een goed jachthondje wordt.