Verslag van de KNJV proef in Gendringen (Voorst) met Imre op 27 augustus 2011

27 Augustus 2011, Imre's 5e verjaardag. Het zou mooi zijn als we dat kunnen vieren met een beter B diploma dan in Beesd want dit hondje heeft het in zich om mooie punten te scoren. Het komt er alleen nog niet altijd uit want dit hondje is ook een behoorlijk eigenzinnige Fries met een flinke kop er op. Het is altijd weer een gezellig treffen in de achterhoek en ofschoon ik verre van goed in orde ben door een flinke huidinfectie en een oorontsteking heb ik veel zin in deze dag. Na de keuring zoek ik een mooie eend uit, drink een kop koffie met krentenwegge en wacht in alle rust op de start van de proeven.

We begonnen met het eerste verplichte onderdeel apport uit diep water. De deelnemers voor ons scoorden magere zesjes en zo hier en daar een zeven en er kwam al commentaar dat het poeltje te ondiep was en dat de honden gemakkelijk om konden lopen. Imre stond te steigeren aan de lijn van opwinding. Ik heb haar enthousiasme getemperd door haar rustig down te leggen. Eenmaal aan de beurt kon ze nog net de passie bedwingen en te wachten tot ik haar het commando gaf. Ofschoon de eend aan de overkant in het riet terecht kwam en Imre met hetzelfde gemak om had kunnen lopen ging ze direct te water, zwom keurig naar de eend, nam hem op en draaide zich om, om ook via het water terug te komen. "Mevrouw, ik schrijf een tien voor u op" zei keurmeester Moerkens en daarmee was de eerste tien op deze proef een feit en de dag voor ons prettig begonnen.

In Voorst ben je verder vrij om je eigen looproute te bepalen en ik besloot eerst naar het apport uit de dichte dekking te gaan. We moesten even wachten en terwijl ik daar zat zag ik regelmatig honden uit het bos komen op plekken waar ze niet uit het bos zouden moeten komen en al helemaal niet zonder eend. Hopelijk pakt Imre zometeen niet dat spoor...
Imre nam prima diepte en tekende goed op de verwaaiing, pakte direct de eend op en kwam luid knorrend naar me toe om het apport model af te geven. "Een tien" vond keurmeester Starink waarmee er dus twee tienen op mijn lijstje prijkten.

Bij het houden van de aangewezen plaats stond niemand te wachten en waren we zo aan de beurt. Imre werd down gelegd en toen ik terug mocht komen van de keurmeester lag ze er nog net zo. Wederom een tien op mijn puntenlijst. Als deze trend zich de rest van de dag zo doorzet worden we dagwinnaar!

Bij het markeren was het een lange wacht maar het was nog vroeg en het moet er toch van komen. Toen we eindelijk aan de beurt waren was Imre's geduld op en wachtte ze niet op mijn commando maar spurtte weg toen de eend eenmaal gegooid was. Gelukkig kon ik haar direct afstoppen waarna ze alsnog mocht apporteren toen ik haar dat zei. Ze nam weer een zelfde omweg als in Beesd, (wat dat voor gekkigheid is...) kwam bij de eend en liep vervolgens in een behoorlijk rechte lijn naar mij terug. De eerste puntjes werden hier gemorst maar met een zeven was ik nog in de race.

Het aangelijnd en los volgen ging gelukkig beter dan in Beesd en het leverde ons een acht op. Helemaal foutloos zoals Floran dat kon wil bij Imre maar niet lukken. Daarvoor is dit Friese gedrocht veel te zelfstandig. Het vooruitsturen kostte me weer meer commando's dan me lief was maar het terug komen ging wel wat beter dan in Beesd. Ik was verbaasd over het cijfer wat de keurmeester ons gunde: een acht. Als hij had gezegd dat het een zes was had ik hem ook geloofd. Hij nam nog even de tijd om me van tips en trucs te voorzien om het vooruitsturen te oefenen. Hij zag dat ik dat altijd met een dummy deed want de hond ging zoeken en hij raadde me aan om dat niet meer te doen.

Het volgende onderdeel waar we nog naar toe moesten was het apport over diep water. Ik zette mijn tas met de eend neer en wachtte op de oproep. Dat duurde en duurde en op een gegeven moment merkte ik dat mensen die ver na mij bij de proef aankwamen eerder opgeroepen werden dan ik. Het bleek dat ze op nummer werkten en tja, als je dan nummer 86 bent dan gaan er nogal wat voor met een lager nummer. We kwamen uiteindelijk toch nog aan de beurt en mochten samen oplopen met twee Münsterlanders die voor ons waren. Deze twee Münsterlanders hadden allebei hetzelfde gebrek: ze zwommen vlot over maar gingen vervolgens het weiland door alvorens ze naar de eend gingen die heel gemakkelijk recht aan de overkant van het water in het weiland lag. De honden werden met ferme commando's en wat dirigeerwerk in de juiste richting geholpen en brachten de eend binnen waardoor ze toch nog een krappe voldoende verdienden. Toen Imre het commando "over" kreeg bedacht de dame dat ze al genoeg gezwommen had vandaag en weigerde te water te gaan. Nog maar eens opnieuw inzetten na haar even bij de kladden te hebben gepakt, al was dat wel met zachte hand, en haar even te hebben toegesproken. Na heel veel getreuzel ging ze uiteindelijk te water. Keurmeester Mastenbroek vond dat ik al mijn credits verder verspeeld had en gaf aan dat ik verder niets meer mocht zeggen. Bidden dan maar dat Imre gelijk op de eend loopt... Helaas, Imre is een prima slepenhondje en dat bewees ze nu ook weer door het traject van de vorige twee honden over het weiland exact zo af te leggen. "Roep haar maar binnen, dit duurt veel te lang". Einde B diploma! Imre liet zich niet zomaar overhalen om zonder eend naar me toe te komen dus het had wat voeten in aarde maar ze kwam op een goed moment toch maar, zich van geen kwaad bewust.
Om toch nog een C diploma te bemachtigen moesten we nog naar het kort apport. Het konijn werd geworpen en Imre vloog er vol enthousiasme naar toe. Eenmaal bij het konijn wilde ze naar mijn idee weer beginnen met het beest af te lebberen dus met een ferm "apport, nu" heb ik haar daar van weerhouden en besloot ze aan mijn dringende verzoek gehoor te geven waarmee we een acht incasseerden.

Imre apporteert de eend. (Foto Jaap Verwiel)

Een C diploma, daar, waar ik mijn zinnen op een betere B dan in Beesd had gezet. Jammer, maar ik ben er wel van overtuigd dat dit hondje heel wat meer in haar mars heeft dan hetgeen er tot nu toe uitkomt. Ze is veel beter dirigeerbaar en heeft meer passie dan haar moeder Floran, waarmee ik trouwens mooie proeven gelopen heb en die op jacht mooi werk heeft laten zien. We richten ons nu maar op ons laatste optreden dit seizoen: de proef in Zwiep op 19 september.

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 5 augustus 2011 met Imre

Na een paar jaartjes afwezigheid vanwege nesten van Imre zijn we weer van de partij. We hebben dit jaar de MAP training in Zwiep gevolgd maar we waren niet elke week present. Verder heb ik vanwege tijdgebrek weinig getraind met Imre. Pas gisteren hoorde ik dat ik mee mocht doen in Beesd want er waren afzeggingen. Gisteravond nog even een paar oefeningen gedaan waarbij Bertus de taak van werper op zich nam maar dat was niet zo'n succes. Bertus begrijpt het spelletje niet echt en bovendien vindt hij er niet veel aan om zich bezig te houden met de training. Om te voorkomen dat ons huwelijk in een echtscheiding verzandt vraag ik hem maar sporadisch, en alleen bij gebrek aan beters, om mij op de training te vergezellen. Imre werkte belabberd en ik zei al tegen Bertus dat ik ook níet kon gaan want het zou wellicht niets worden.
De volgende morgen sta ik om half zeven op om naar de proef in Beesd te gaan. Terwijl Bertus de honden uit laat eet ik mijn broodjes, drink mijn koffie en pak ik de tas in. Imre springt enthousiast de auto in als ze haar naam hoort noemen. Kennelijk heeft ze er zin in en ook qua weer belooft het een mooie dag te worden in deze natte zomer.

Eenmaal in Beesd op de Heerlijkheid de Mariënwaert (alleen van de naam al word ik blij) blijk ik aan de late kant te zijn. Ik kan direct doorlopen naar de dierenarts en daarna een eend uitzoeken. Ai, de nog overgebleven eenden waren van slechte kwaliteit. De eerste eend die ik kreeg was zo gehavend dat ik die geweigerd heb. De tweede leek beter maar eenmaal bij de eerste proef, het markeren, bleek dat er op de rug toch een flinke beschadiging zat. Na dit gemeld te hebben bij de organisatie kon de dag beginnen.
We begonnen dus met het markeren, de dood of de gladiolen zoals ik altijd zeg. Het werden gladiolen maar wel een heel klein bosje. Imre ging op mijn commando eerst recht vooruit, boog vervolgens heel ver af maar liep op een goed moment toch regelrecht naar de eend, nam het ding op en kwam met diezelfde omweg weer terug. Kennelijk had ze wel goed gemarkeerd maar koos om de een of andere vage reden een eigen route. De eend die ze bij zich had bleek niet mijn eend te zijn maar van de deelnemer na me. Keurmeester Neggers gunde ons een mager zesje waarmee ik verder wel tevreden was. De deelnemer na me werd op de hoogte gebracht van de eenden-switch en ondanks het feit dat ik hem verteld had dat mijn eend op de rug beschadigd was koos hij er voor om zijn hond met mijn eend te laten markeren. Helaas voor hem heeft zijn hond de eend nog verder toegetakeld waardoor hij gediskwalificeerd werd. Ofschoon ik hier niks aan doen kon vond ik het toch heel vervelend voor hem. Misschien had zijn hond dat niet gedaan met de gave eend, die de rest van de dag door ons gebruikt is.

Na het markeren moesten we naar het aangelijnd en los volgen en het vooruit sturen, beiden nog steeds onderdelen waar we nogal eens puntjes morsen, zo ook vandaag. Het volgen leverde een acht op want Imre maakt er telkens weer een achtervolging van als de lijn er af is. Het vooruitsturen ging maar heel moeizaam. Uiteindelijk was ze ver genoeg weg om haar terug te roepen maar ze vond het na zoveel aanmoediging om vooral bij me vandaan te gaan niet nodig om terug te komen. De keurmeester gaf ons een zes en daar had hij het grootste gelijk in.

Het apport over water werd op dezelfde plek gedaan als enkele jaren geleden toen ik met Floran in Beesd was. Het is nog steeds geen vanzelfsprekendheid dat Imre inderdaad over zwemt dus ik was lichtelijk nerveus. Op mijn commando vooruit over ging ze redelijk vlot te water en... zwom zowaar naar de overkant waar de eend snel gevonden was. Ze nam hem vlot op en bracht hem over land terug zoals een heleboel andere honden voor haar ook gedaan hadden. We verdienden een acht voor de uitvoering wat ik enigszins magertjes gewaardeerd vond.

De volgende proef was het apport uit de dichte dekking, eigenlijk altijd goed voor een ruime voldoende. Imre nam prima diepte en tekende goed op de verwaaiing. Ze pakte de eend vlot op en bracht hem keurig bij me waarmee de eerste tien op ons lijstje prijkte.

Het houden van de aangewezen plaats is doorgaans ook geen probleem en ook vandaag scoorde Imre een tien op dit onderdeel.

Nog twee proeven te gaan die in Beesd bij elkaar gevoegd zijn: het kort apport en het apport uit diep water. Het kort apport is nog steeds een onzekere factor... Imre wil het konijn wel eens rustig af lebberen in plaats van het te apporteren. Ik koos een mooi gaaf konijn uit en zette Imre met een "wacht" naast me neer. Het konijn werd geworpen en op mijn "apport" ging Imre er vlot naar toe, nam hem op, legde hem weer neer en kreeg een brul "apport, nu" naar de oren geslingerd, waarna ze besloot het ding op te pakken en onder luid geknor mee te brengen en model af te geven. "Goddank, die is binnen" dacht ik bij mezelf en ik was al in een euforiestemming omdat dit ons eerste B diploma zou zijn. Het apport uit water is nooit een probleem dus verwachtte ik dat nu ook niet. Imre bleef keurig wachten zoals ik dat van haar gewend ben. Op mijn commando "apport" ging ze vlot naar het water, bedacht dat haar huidje net weer een beetje droog was en besloot niet te gaan zwemmen. Ik maande haar nogmaals tot apporteren maar Imre bleef onverbiddelijk. "Het zal met toch niet gebeuren dat hier mijn B diploma sneuvelt" zei ik tegen keurmeester Goossens. Nog maar eens een heel dringend commando richting mijn hond wat uiteindelijk het gewenste resultaat gaf. We konden een acht en een zeven aan ons puntenlijstje toevoegen wat het totaal aantal punten op 61 bracht. Het is niet een geweldige cijferlijst maar de buit is binnen en het loopt op de volgende proeven iets relaxter.