Verslag van de KNJV proef in Kampen met Floran op 27 september 2008

Voor onze laatste KNJV proef moesten we naar Kampen, één van mijn favoriete proeven omdat het kleinschalig is en heel gezellig. De weergoden waren ons dit jaar gunstig gezind want in tegenstelling tot vorig jaar, toen de regen met bakken uit de hemel viel, was het dit keer na een dichte ochtendmist een lekker zonnig dagje. 's Morgens toen ik de A50 op reed kwam er een Opel voorbij waar ik achteraan tufte omdat het makkelijker is om achter een ander te rijden in dichte mist. Bovendien had deze chauffeur een prettig tempo. Bij de afslag Kampen aangekomen ging mijn 'haas' ook af en aan het eind van de afslag ging ook hij naar links. Toen we bij de camping kwamen waar de proef gehouden werd sloeg mijn 'haas' opnieuw af en ik volgde hem naar de parkeerplaats. Hij parkeerde rechts, ik parkeerde links. Het bleek keurmeester Neggers te zijn die tegen een andere deelnemer zei dat hij de hele weg achtervolgd werd maar dat hij die auto nu niet meer zag. "Dat was ik", zei ik tegen hem. "Word ik op mijn leeftijd nog achtervolgd door een vrouw" was zijn commentaar.
Het was ook wel toevallig.

De proef begon met het over water zoals ons dat bijna altijd gebeurd in Kampen. Ik had Floran al even laten zwemmen zodat ze al een beetje gewend was aan het koude water. Op mijn commando 'vooruit over" bleef ze dralen langs de kant. Nog maar eens proberen maar wat ik ook deed, mijn hondje was niet te vermurwen. Of het lag aan de dichte mist waardoor we de overkant niet konden zien of aan de zwaan die op enkele meters vervaarlijk op de loer lag dat zal ik nooit weten. Feit is wel dat hier het B diploma al sneuvelde en dat ik een middagje vrij zou hebben.

Ondanks deze domper gaan we er toch een leuke dag van maken. "Dan de andere onderdelen maar heel goed doen," sprak ik mezelf toe. Het volgende onderdeel was het volgen en het uitsturen en komen op bevel. Floran volgde los niet echt geweldig en dat werd ons nogal zwaar aangerekend: een zeven. Het uitsturen ging ook niet helemaal zoals het normaal zou moeten maar het terug komen was geweldig: een acht.

Daarna moesten we naar het houden van de aangewezen plaats en het kort apport. Floran bleef gelukkig prima liggen dus dat leverde een tien op. Het konijn pakte ze weifelend en met enkele keren verpakken op waardoor hier een acht op mijn lijstje prijkte.

Onze zesde proef was het apport uit diep water: een tien. Floran ging uitstekend te water nu het zonnetje lekker scheen en kwam perfect terug met de eend.

's Middags was het verloren zoekapport en het markeren. Voor de eerste verdienden we een tien. Floran nam prima diepte en stond in een zucht weer voor mijn neus. Bij het markeren nam ik enig risico. Floran had volgens mij de eend al in de bek gehad en weer neergelegd. Ik schreeuwde haar 'apport' toe waarop keurmeester Neggers me vragend aankeek. "Ze had hem al in de bek gehad" zei ik tegen hem. Als je voordat de hond de eend opgepakt heeft een commando geeft heb je een nul. Niet dat dat nou zo veel uitgemaakt had maar ik was in de stellige overtuiging dat dit niet het geval was. Keurmeester Neggers gunde me het voordeel van de twijfel en gaf een zes. Dat voordeel bleek later niet terecht want volgens een helper had ze hem nog niet vast gehad. Het had evenwel geen gevolgen voor het diploma want de nul op de eerste proef stond al genoteerd.

We hebben een C diploma mee naar huis genomen met 43 punten, bepaald niet wat ik voor ogen had op deze laatste proef maar gezellig was het wel. Leuke bijkomstigheid was dat we geheel toevallig Foppe uit ons laatste nest troffen.
Hanneke en ik liepen vanaf de parkeerplaats terug naar de kantine toen we een stabijtje zagen. Uiteraard moesten we even alles weten van dat hondje en dus vroegen we aan de mevrouw die hem aan de lijn had of het een 'echte' was. "Ja hoor," zei ze, "hij heeft een stamboom." "Het is een mooi hondje" vond Hanneke en ik beaamde dat er een mooie kop op zat maar dat zijn lijf en kop nog niet helemaal in verhouding waren. "Hoe heet hij en waar komt hij vandaan?" De vrouw antwoordde dat hij Foppe heette maar dat zij er verder niet veel van wist maar dat het de trainhond van haar vader was. Vader kwam er bij en wist te vertellen dat Foppe 9 maanden was en uit Friesland kwam. Hij vertelde verder dat de hond niet van hem was maar dat hij probeerde er een jachthond van te maken. Langzaam viel bij mij het kwartje. De familie Janssen had mij verteld dat Foppe soms logeert bij een man die jaagt en dat hij de hond ook traint. Op mijn vraag of de hond misschien toebehoorde aan die familie werd bevestigend geantwoord. "Zie hier zijn moeder!" Foppe komt niet uit Friesland maar uit Duiven en hij is 11 maanden" zei ik tegen die meneer. Ik riep Foppe toen hij vrij was door alleen maar "puppies" te roepen en hij kwam als een speer naar me toe. We hebben nog even geprobeerd om Foppe de eend te laten apporteren en de dochter heeft een paar foto's gemaakt van deze toevallige en leuke ontmoeting.

Floran en haar zoon Foppe, jachthond in spé

Wat een toeval dat we elkaar hier treffen