Verslag van de KNJV proef in Kampen met Floran op 27 september 2008

Voor onze laatste KNJV proef moesten we naar Kampen, één van mijn favoriete proeven omdat het kleinschalig is en heel gezellig. De weergoden waren ons dit jaar gunstig gezind want in tegenstelling tot vorig jaar, toen de regen met bakken uit de hemel viel, was het dit keer na een dichte ochtendmist een lekker zonnig dagje. 's Morgens toen ik de A50 op reed kwam er een Opel voorbij waar ik achteraan tufte omdat het makkelijker is om achter een ander te rijden in dichte mist. Bovendien had deze chauffeur een prettig tempo. Bij de afslag Kampen aangekomen ging mijn 'haas' ook af en aan het eind van de afslag ging ook hij naar links. Toen we bij de camping kwamen waar de proef gehouden werd sloeg mijn 'haas' opnieuw af en ik volgde hem naar de parkeerplaats. Hij parkeerde rechts, ik parkeerde links. Het bleek keurmeester Neggers te zijn die tegen een andere deelnemer zei dat hij de hele weg achtervolgd werd maar dat hij die auto nu niet meer zag. "Dat was ik", zei ik tegen hem. "Word ik op mijn leeftijd nog achtervolgd door een vrouw" was zijn commentaar.
Het was ook wel toevallig.

De proef begon met het over water zoals ons dat bijna altijd gebeurd in Kampen. Ik had Floran al even laten zwemmen zodat ze al een beetje gewend was aan het koude water. Op mijn commando 'vooruit over" bleef ze dralen langs de kant. Nog maar eens proberen maar wat ik ook deed, mijn hondje was niet te vermurwen. Of het lag aan de dichte mist waardoor we de overkant niet konden zien of aan de zwaan die op enkele meters vervaarlijk op de loer lag dat zal ik nooit weten. Feit is wel dat hier het B diploma al sneuvelde en dat ik een middagje vrij zou hebben.

Ondanks deze domper gaan we er toch een leuke dag van maken. "Dan de andere onderdelen maar heel goed doen," sprak ik mezelf toe. Het volgende onderdeel was het volgen en het uitsturen en komen op bevel. Floran volgde los niet echt geweldig en dat werd ons nogal zwaar aangerekend: een zeven. Het uitsturen ging ook niet helemaal zoals het normaal zou moeten maar het terug komen was geweldig: een acht.

Daarna moesten we naar het houden van de aangewezen plaats en het kort apport. Floran bleef gelukkig prima liggen dus dat leverde een tien op. Het konijn pakte ze weifelend en met enkele keren verpakken op waardoor hier een acht op mijn lijstje prijkte.

Onze zesde proef was het apport uit diep water: een tien. Floran ging uitstekend te water nu het zonnetje lekker scheen en kwam perfect terug met de eend.

's Middags was het verloren zoekapport en het markeren. Voor de eerste verdienden we een tien. Floran nam prima diepte en stond in een zucht weer voor mijn neus. Bij het markeren nam ik enig risico. Floran had volgens mij de eend al in de bek gehad en weer neergelegd. Ik schreeuwde haar 'apport' toe waarop keurmeester Neggers me vragend aankeek. "Ze had hem al in de bek gehad" zei ik tegen hem. Als je voordat de hond de eend opgepakt heeft een commando geeft heb je een nul. Niet dat dat nou zo veel uitgemaakt had maar ik was in de stellige overtuiging dat dit niet het geval was. Keurmeester Neggers gunde me het voordeel van de twijfel en gaf een zes. Dat voordeel bleek later niet terecht want volgens een helper had ze hem nog niet vast gehad. Het had evenwel geen gevolgen voor het diploma want de nul op de eerste proef stond al genoteerd.

We hebben een C diploma mee naar huis genomen met 43 punten, bepaald niet wat ik voor ogen had op deze laatste proef maar gezellig was het wel. Leuke bijkomstigheid was dat we geheel toevallig Foppe uit ons laatste nest troffen.
Hanneke en ik liepen vanaf de parkeerplaats terug naar de kantine toen we een stabijtje zagen. Uiteraard moesten we even alles weten van dat hondje en dus vroegen we aan de mevrouw die hem aan de lijn had of het een 'echte' was. "Ja hoor," zei ze, "hij heeft een stamboom." "Het is een mooi hondje" vond Hanneke en ik beaamde dat er een mooie kop op zat maar dat zijn lijf en kop nog niet helemaal in verhouding waren. "Hoe heet hij en waar komt hij vandaan?" De vrouw antwoordde dat hij Foppe heette maar dat zij er verder niet veel van wist maar dat het de trainhond van haar vader was. Vader kwam er bij en wist te vertellen dat Foppe 9 maanden was en uit Friesland kwam. Hij vertelde verder dat de hond niet van hem was maar dat hij probeerde er een jachthond van te maken. Langzaam viel bij mij het kwartje. De familie Janssen had mij verteld dat Foppe soms logeert bij een man die jaagt en dat hij de hond ook traint. Op mijn vraag of de hond misschien toebehoorde aan die familie werd bevestigend geantwoord. "Zie hier zijn moeder!" Foppe komt niet uit Friesland maar uit Duiven en hij is 11 maanden" zei ik tegen die meneer. Ik riep Foppe toen hij vrij was door alleen maar "puppies" te roepen en hij kwam als een speer naar me toe. We hebben nog even geprobeerd om Foppe de eend te laten apporteren en de dochter heeft een paar foto's gemaakt van deze toevallige en leuke ontmoeting.

Floran en haar zoon Foppe, jachthond in spé

Wat een toeval dat we elkaar hier treffen

Verslag van de KNJV proef in Zwiep met Imre op 22 september 2008

De derde proef met Imre is de KNJV proef in Zwiep. Om 5.00 uur moest ik het bed weer verlaten en na de honden te hebben uitgelaten en een ontbijtje stap ik om 6.15 uur in de auto op weg naar Zwiep. Ik hoop na de C in Gendringen nu op een B diploma al weet ik dat het dan een lucky day zal zijn.

We beginnen de dag met het houden van de aangewezen plaats: een tien.
Zo, die is maar vast binnen. Imre bleef keurig liggen zoals ik dat al bijna niet anders gewend ben van haar. Moeder Floran kan er momenteel even wat van leren!

Het volgende onderdeel is het verloren zoekapport: een negen.
Imre nam goed diepte maar zocht wisselend zoals keurmeester Volmer het noemde. Dan weer goed op tempo en dan bleef ze weer wat snuffelen. Ze kwam mooi met de eend terug en gaf deze model af waardoor we een negen verdienden.

Daarna ging het naar het volgen en uitsturen.
Imre volgde aangelijnd heel goed maar los was het achtervolgen in plaats van volgen. We kregen daardoor een zeven. Het uitsturen ging heel goed en het terug komen ietsje minder: een zeven.
Het wil me nog maar niet lukken om dit naar een beter cijfer te krijgen!

De volgende proef was het markeren.
Imre nam perfect de lijn aan nadat ze op het nippertje was ingesprongen. Helaas had ze de diepte verkeerd ingeschat waardoor ons B diploma hier ten onder ging.

Nu alleen de wateronderdelen nog. We begonnen bij het over water na een lange zit. Als een hond goed presteerde liet ik haar kijken en zo zag ze een aantal honden goed overzwemmen en met de eend uit het bos komen. Ze stond te steigeren van ongeduld toen we al vast klaar moesten staan maar eenmaal ter plekke vond ze het niet nodig om het water in te gaan. In plaats daarvan rende ze naar Raymond Staring die verderop in het gras zat. Helaas bleef dat interessanter dan het water waardoor ook deze B proef sneuvelde.

Als laatste nog het apport uit diep water en het kort apport.
Het is wel heel spannend om dat als laatste onderdeel te hebben. Imre ging dit keer wel direct het water in en bracht de eend keurig terug. De tien was een feit. Nu het konijn nog. We waren de laatsten die dit onderdeel moesten doen en de konijnen waren dan ook niet heel fris meer. Imre ging er vlot naar toe maar likte er eens voorzichtig aan. Ik brulde een commando 'apport' maar dat haalde niets uit. Dan maar op de vriendelijke toer: "toe maar meissie pak hem maar!" Ook dat had nog niet helemaal het gewenste resultaat. Ze pakte hem op, legde hem weer neer en keek me aan met een blik van: "dit vieze ding wil jij vast niet hebben." Nog maar eens een vriendelijk verzoek ingediend en dat pakte gelukkig goed uit. Ze nam het konijn opnieuw in de bek en bracht hem model bij me. De keurmeester vond het een zesje waard. Mij maakte het niet heel veel uit, de C was weer binnen!

We hebben het aardig gedaan dit seizoen: drie proeven, twee diploma's. Imre laat mooi werk zien. Ze is heel eigenwijs en anders dan haar moeder die wel onder de indruk was van mijn stemverheffingen. Bij Imre moet het vooral vriendelijk anders gooit de dame de kont tegen de krib. Maar toch, het is een zalig hondje!

Verslag van de MAP in Haaften met Floran op 02 september 2008

Voor onze derde MAP, wat in ons geval dit keer Meervoudige Apporteer Problemen betekende,  had ik ons ingeschreven in Haaften waar in natuurgebied de Lieskamp de proef gehouden werd.
We moesten er om 7.30 uur zijn en dat betekende dat ik voor mijn gevoel halverwege de nacht alweer op moest staan. Het beloofde een meest droge dag te worden met een kleine kans op een bui. Mijn uitrusting bestond dus naast koffie, een appel en een flesje water, uit mijn regenkloffie en een paraplu. Gelukkig heb ik die niet nodig gehad. We waren ruim op tijd aanwezig zodat ik eerst rustig een kop koffie kon nuttigen.

Helaas was de uitleg van de proeven heel summier. Meestal wordt er wat meer geschreven dan hier het geval was.

De eerste proef was een dubbel waterapport.

De uitleg:
Er is een eend geschoten. Tijdens het apport valt er nog een eend.

Ik zette Floran in op de eend die bijna aan de overkant in het water lag. Het had wat voeten in aarde maar uiteindelijk ging ze te water en zwom ze op mijn commando naar de overkant. Ze nam de eend op en op dat moment werd er een kauwtje met een schot in het water gegooid. Floran liet de eend voor wat die was en wilde naar het kauwtje. Ik weerhield haar daarvan maar ik kreeg haar niet meer op de eend. Uiteindelijk kwamen geen van beiden binnen. Stom achteraf! Ik had haar beter het kauwtje kunnen laten halen en daarna opnieuw op de eend kunnen zetten. Het had me alleen maar puntverlies opgeleverd. Nu heb ik de hond onnodig in verwarring gebracht en mijzelf een nul bezorgd.

De tweede proef was een dubbel apport op duiven.

De uitleg:
Op post met uw hond worden een doublet duiven geschoten.

Bij deze proef werd de steadyness beoordeeld en het markeren. De hond moest blijven zitten tot beide duiven gegooid waren. Floran deed dat gedeelte perfect. Helaas was het riet veel te hoog en heeft ze de duiven niet zien vallen.
Ze rende bij mij weg op het commando maar ging finaal de verkeerde kant uit. Aangezien het veld moeilijk was met allerlei greppels en hoge begroeiing was er ook niet te dirigeren. De tweede nul stond genoteerd.

Het ging bepaald niet geweldig maar het was er niet minder gezellig om.
Ons derde onderdeel bracht eindelijk punten. Het was een dubbel apport over een klein water op een duif en fazant.

De uitleg:
Op post met uw hond wordt er een duif en een fazant geschoten.

Wederom moest de hond steady blijven zitten tot beide apporten gegooid waren. Floran ging als een speer en kwam binnen mum van tijd terug met de fazant. Daarna ging ze goed weg op de duif en ook die kwam vrij snel binnen. Ik weet niet hoeveel punten de keurmeester ons gaf maar het was in ieder geval niet veel minder dan de volle honderd!

's Middags waren er opnieuw drie proeven.
De eerste was een steadyness proef en een verloren zoek.

De uitleg:
Uw hond blijft op post als de jagermeester u uitlegt waar een ander stuk wild is geschoten. Gelijktijdig wordt achter u, zichtbaar voor de hond, geschoten.

We moesten een stukje met de keurmeester oplopen en de hond laten zitten aan de voet. Zelf moest ik me weer omdraaien en met de keurmeester mee teruglopen. Onderwijl werd er geschoten. Ik moest de hond vanaf een afstand van zo'n 8 meter doorsturen op het apport. Floran bleef steady zitten terwijl er voor haar geschoten werd. Ze ging op mijn commando prima vooruit maar moest toen naar rechts het water in. Het lukte mij niet om haar daar toe te bewegen op die afstand. (ik kon het water niet zien) Ik heb haar terug gehaald en eerst op het verloren apport ingezet. Dit bracht ze prima binnen. Daarna heb ik haar opnieuw vooruit gestuurd maar wederom haalde ze het apport niet uit het water.
Toen ik met haar mee liep naar de walkant ging ze uiteraard wel maar het leverde geen punten meer op.

Ons volgende onderdeel was een apport uit water en een apport te land.

De uitleg:
Er wordt een eend geschoten. Terwijl uw hond deze apporteert valt er achter de wilg een vangschot.

Floran ziet dat de eend links in het water gegooid wordt en haalt deze goed op. Gelukkig houdt ze het beest nu wel vast tijdens het schot en brengt ze hem model bij mij. Daarna zet ik haar in op de gans naar later bleek. Ze moest nu niet naar links het water in maar rechtdoor om een wilgenbosje heen. Helaas lukte ook dat onderdeel niet en kwam de gans niet binnen.

Inmiddels was het half drie. Ik moest nog één onderdeel: een nazoek op konijnen. Deze proef was op bijna een half uur lopen van de andere proeven. Na een kort rekensommetje besloot ik dat onderdeel maar te laten schieten, mede omdat het niet erg moeilijk was volgens andere deelnemers. Als ik nu wegreed zou ik voor de files thuis zijn en anders zou ik pas anderhalf uur later kunnen vertrekken. Bovendien moest ik 's avonds de koopavond nog draaien.
Al met al een leuke dag. We hebben weer een beetje ervaring opgedaan en Floran heeft ondanks de regen aan nullen toch mooi gewerkt.

Verslag van de KNJV proef in Gendringen op 30 augustus met Imre

's Morgens om 6.00 uur moest ik mijn fijne bedje weer verlaten om naar de KNJV proef in Gendringen te gaan. We doen dit keer alleen mee aan de C onderdelen omdat ik weer op tijd terug moet zijn in de winkel want mijn dochter staat er anders helemaal alleen voor en dat is voor de zaterdag geen optie. Ik hoop op een C diploma. Imre heeft het in zich maar op de proef komt het er nog niet uit.

Na het welkomst woord beginnen we bij het eerste onderdeel: het over water.
Dit is weliswaar een B onderdeel maar aangezien we allemaal een verplicht beginonderdeel hebben doe ik deze proef maar even mee. Imre voelde voorzichtig het water op mijn commando "vooruit over" en besloot dat het een tikje te koud was voor een zwempartijtje. De eerste nul stond genoteerd maar we waren nog in de race voor het C diploma.

Het volgende onderdeel was eigenlijk het apport uit water maar aangezien je vrij was in volgorde van de proeven heb ik die proef nog maar even laten zitten. Als ze niet over water wil, dan gaat ze ook niet te water bij het kort apport, zo was mijn redernatie. We liepen het hele eind terug en gingen eerst even volgen. Onderweg trof ik vriendin Josette die eens kwam kijken hoe het op een proef allemaal in zijn werk ging. Zij heeft ons al die tijd gezelschap gehouden en stiekem foto's gemaakt waar ik heel blij mee ben.
Imre volgt nog steeds niet perfect. Ze snuffelt veel en loopt nogal eens achter me. Keurmeester  Starink vond het toch nog een zeven waard waar ik best tevreden mee was. Jammer puntverlies maar daar gaan we hard aan werken.
Bij het volgen werd ook het uitsturen en komen op bevel gehouden. Imre ging uiteindelijk goed van mij weg maar van snel terug komen was geen sprake. Uiteindelijk kwam ze toch en vond keurmeester Starink het wederom een zeven waard. Ik vond dat hij me goed bedeeld had maar hij zei dat het volgens de richtlijn was. Al met al geen reden tot ontevredenheid.

het bekende achtje lopen is niet Imre's favoriet

Imre snuffelt nog veel

Inmiddels scheen er een lekker zonnetje waarin we rustig wachtten voor het houden van de aangewezen plaats. Imre ging op mijn down gebaar keurig liggen en bleef zo liggen tot ik terug was. Keurmeester Rooyakkers gaf er terecht een tien voor. Toch knap van zo'n hondje omdat de andere hond nogal wiebelig was. Hij was gaan zitten en weer gaan liggen, lag te piepen en was heel onrustig. Gelukkig heeft Imre er zich niets van aangetrokken.

houden van de aangewezen plaats. Even bidden...

Nog twee onderdelen te gaan!
Samen met Josette liepen we weer terug naar proef D en E, het kort apport en het apport uit diep water. We moesten lang wachten maar het was gelukkig lekker weer dus dat was niet heel erg. Bovendien praat je dan met andere liefhebbers en komen er altijd wel tips en trucs waar je wat aan hebt.
We gingen eerst het apport uit diep water doen. Imre was inmiddels lekker opgewarmd in het zonnetje. Ze bleef netjes steady zitten op het schot en toen ze eenmaal gaan mocht ging ze direct. Helaas treuzelde ze behoorlijk bij het in het water gaan, iets wat ik van haar totaal niet gewend ben, maar na nog een commando 'apport' koos ze het ruime sop. Ze bracht de eend perfect binnen en keurmeester Moerkens gaf ons een acht.
Het laatste onderdeel: het konijn. Imre had het in Winterswijk mooi af laten weten dus ik was lichtelijk nerveus. Als ze dat maar niet nog eens flikt! Ze zat wederom netjes steady en ging op mijn commando in vlot tempo naar het konijn. Ze pakte hem op en ik riep "goed zo meissie, brave hond!" Ze bracht het beest model binnen en ik was in mijn nopjes, het C-diploma was binnen. Dhr. Moerkens gaf ons een acht omdat ik haar aanmoedigde. Terecht maar anders was het mogelijk een nul geweest zoals in Winterswijk. Imre heeft de bevestiging soms nog nodig en dan moet ik dat dus gewoon doen. Ik ben megatrots op die kleine eigenwieze fries zoals ik haar regelmatig noem.

Voorbereiden voor de proef

Mooi model de eend geapporteerd

Imre apporteert het konijn

Mijn eerste C!

Op eendenjacht met Floran en Imre in het Duivense broek 16 augustus 2008

Op vrijdag 15 augustus ging de telefoon. Het was jager Harry die vroeg of ik de volgende dag 's avonds zin had om mee te gaan op de eenden. Aangezien ik toch niets te doen had trok me een avondje in het veld wel. We zouden op post gaan zitten en rustig wachten op de invliegende eenden. Bij de wetering aangekomen zagen we dat er slechts een paar eenden kabbelden op het water. Ze werden opgestoten en twee van hen werden geschoten. Floran vond het, zoals de laatste tijd steeds het geval is, maar niets. Toen ze uiteindelijk na een flinke vermaning de eend toch binnen bracht ontspande ze een beetje. Imre bracht ook een eend keurig binnen. Zij zat steeds al mee te kijken of er niet meer te schieten viel terwijl Floran bij me bleef liggen. Het bleef die avond bij deze twee pechvogels. Het was nog erg mooi weer en dan vliegen de eenden niet erg.

Een mooi apport van Floran
Woensdag 20 augustus belde Harry weer op om te vragen of ik 's avonds weer mee ging op de eenden. Ik zou gaan sporten maar ach, dat kan natuurlijk ook op een ander tijdstip en zo stond ik om even over half zeven met mijn beide honden bij Harry. Ik had al gezien dat er heel veel eenden op de wetering zaten. Harry en jachtmaat Ernest liepen door de wei naar het water om de eenden op te stoten. Met een paar schoten plukten ze drie eenden uit de lucht. Er viel er één kickdood in het water: een mooi apport voor Imre die dat perfect binnen bracht. Één viel er kickdood aan de overkant in de ruigte. Hierop zette ik Floran in die zoals altijd weer stond te neuzelen. Daarna Imre er op afgestuurd maar ook zij bracht de eend niet binnen. Ik heb beide honden bij me geroepen, Imre aangelijnd en Floran opnieuw op die eend gestuurd na een "goed gesprek" met haar gehad te hebben. Dat bracht het gewenste resultaat. Er was nog één eend niet gevonden. Deze was in het tarweveld gevallen. Floran en Imre zochten goed maar vonden haar niet. Ik ben naar de overkant gelopen om wat dichterbij te helpen. De eend moest wel verder in het veld gevallen zijn want de honden tekenden helemaal niet. Ik heb Floran verder het veld in gestuurd en met een 'zoek apport' ging ze driftig te werk. Op een gegeven moment zag ik aan het staartje dat boven de tarwe uit stak, dat ze verwaaiing had. Ze liep in rap tempo door de tarwe verder naar achteren. Ze was helemaal uit het zicht en kwam op een gegeven moment weer in beeld met de eend. Deze was alleen vleugellam geschoten waardoor ze het op een lopen had gezet. Floran had haar mooi opgespoord en meegebracht waarna Ernest het dier uit zijn lijden verlost heeft en Harry weer lekkere eendenborstjes in zijn pan heeft.
Floran was heel blij en voldaan na dit prachtige staaltje werk. Ze was weer lekker enthousiast. Jammer dat we daarna geen eendje meer gezien hebben.

de oude Münsterlander van Harry

Floran met 'haar' eend

Harry met Imre, hij was wel gecharmeerd van dit 'hundje'

Imre mag ook even poseren met haar eend

Harry heeft zelf een grote Münsterlander van bijna 13 jaar oud. Het beest heeft nog enorm veel passie maar helaas kan zijn oude lichaam het fysiek niet meer aan.
Gelukkig voor ons mogen Floran en Imre het werk opknappen. Floran had er na het sleepapport weer zin in. Ze begint steeds minder stress te tonen dus ik heb goede hoop dat het weer goed komt met haar.
Imre is nog onstabiel maar vindt het geweldig om mee te gaan. Uiteraard moet ze de opdrachten wel goed uitvoeren en komt ze nooit onder het commando uit. Het kost soms wat tijd maar alleen dan weet ik zeker dat het straks een goed jachthondje wordt.

KNJV proef Winterswijk op 9 augustus met Imre

Om 6.00 uur opgestaan na heel diep te hebben geslapen. Kennelijk ben ik te moe om me 's nachts druk te maken over een KNJV proef. Bertus laat wederom de meute honden uit en ik eet mijn boterhammen en zet koffie om mee te nemen. Vandaag gaan we naar Winterswijk met Imre. Het is de proef van onze trainingsgroep en het belooft weer een leuke dag te worden. De weersvoorspellingen zijn goed en Imre is in goede doen. Ik hoop op een C diploma en misschien wel een kleine B, alhoewel dat wel een gelukstreffer zou zijn. Imre is nog heel onstabiel: 't kan vriez'n en 't kan dooi'n.
Om half acht kom ik aan in Winterswijk. Na de check bij de dierenarts en de openingsspeech beginnen we bij het aangelijnd en los volgen en het vooruit sturen en komen op bevel. De eerste levert ons een zeven op. Keurmeester Volmer vindt dat Imre veel snuffelt en dat kost behoorlijk punten. Ik vind het prima. Het uitsturen kost me slechts één commando maar het terug komen moet nog ondersteund worden door even door mijn knieën te gaan: een acht. De kop is er af en we zijn nog in de race.

Daarna gingen we naar het apport uit de dichte dekking: een nul. Zo, dat was het B diploma. Op zich niet zo erg. Imre is nog jong en inderdaad heel onstabiel. Ze ging al niet echt lekker weg. Bleef vooraan wat dralen. Ging eens even hier en daar kijken en kwam weer terug. Na nog eens ingezet te hebben kwam ze wel dicht bij de eend maar vond het niet nodig om die mee te brengen. Keurmeester Rooijakkers gaf terecht een nul.

De volgende proef was weer een C onderdeel: het apport uit diep water. Imre wachtte keurig en ging op mijn commando prima te water. Ze gaf de eend model af en dat leverde ons een tien op.

Daarna gingen we nog eens naar het water maar nu moest er over gezwommen worden. Het was een modderig plaatsje en Imre wilde al niet gaan zitten. Stom dat ik de strijd aan ging want nu vertikte ze het om nog in het water te gaan. "Je mag het nog eens proberen" zei keurmeester Bekkering. Imre ging uiteindelijk toch nog over en kwam op mijn 'zoek apport' netjes met een stok terug gezwommen. Even voor de duidelijkheid: wij spelen nooit met stokken! Enfin, het was een nul maar we waren nog steeds in de race voor het C diploma.

De volgende proef was het houden van de aangewezen plaats en het kort apport. Imre bleef keurig liggen waar ik haar had achter gelaten, een tien. Bij het kort apport bleef ze netjes steady wachten. Ze rende naar het konijn, nam hem op en... kwam er niet mee terug. Had ik maar iets van "goed zo, kom maar meid!" geroepen. Dan had ik weliswaar punten aftrek gehad maar wel een C diploma! Imre legde het konijn weer neer, ging even naar de kist met de andere konijnen en pakte op mijn commando het konijn opnieuw op. Helaas kwam ze weer niet naar me toe. "Nu moet ze komen", zei keurmeester Starink. Jammer genoeg dacht Imre er anders over en sneuvelde hier onze C. "Ik wil haar even corrigeren zodat ze dit de volgende keer niet nog eens doet" zei ik tegen de keurmeester. Hij gaf me er even gelegenheid voor waarna Imre het konijn model bij me bracht. Wat baalde ik! Ze heeft het beslist in zich om met een diploma naar huis te gaan. Voorlopig geen dummy's meer maar mijn voorraad wild uit de vriezer maar eens aanspreken.

Als laatste onderdeel gingen we nog even markeren: een tien. Ik was het eigenlijk niet meer van plan want ik had goed de smoor in maar men had mijn tas met eend al naar de werpers gebracht. Imre was netjes steady en markeerde perfect. Ze kwam in rechte lijn terug lopen en gaf de eend model af. "En jij wilde dit niet doen?" zei keurmeester Mastenbroek. Ik kon slechts een schamel lachje tevoorschijn toveren en toch wel een beetje trots zijn op dit kleine monster.

Over drie weken gaan we naar Gendringen, gewoon een C diploma halen!

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 8 augustus 2008 met Floran

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 08 augustus 2008 met Floran

's Morgens om 6.00 uur wekt de wekker mij uit een diepe slaap. Ik besef direct dat vandaag Beesd op het programma staat dus wip ik snel mijn bed uit. (normaal lig ik vaak nog wat na te dutten en loop dan het risico om te laat op te staan)
Bertus laat alle honden even uit (momenteel zes) en intussen ontbijt ik een paar boterhammen en zet ik koffie om mee te nemen. Het weerbericht voorspelt niet veel goeds dus mijn regenpijpen en regenjas gaan mee in de tas. Eenmaal onderweg bedenk ik me dat ik de paraplu vergeten ben en besluit even terug te gaan om die alsnog te halen. Waarom? Omdat de hond anders zo nat wordt! Ik trek gewoon mijn regenkloffie aan maar dat arme dier ligt daar maar nat te worden...
In Beesd aangekomen op landgoed "Heerlijkheid Mariënwaerdt" scheen er nog een klein zonnetje en stond er een aardig windje maar het was droog. We waren slechts met twee Stabijhounen en één Wetterhoun vertegenwoordigd op de proef die georganiseerd wordt door de vereniging van Drentsche Patrijshonden i.s.m de NVSW. Jammer dat er nog maar zo weinig Friese hounen zijn die in staat zijn om een proef te lopen.

De foto's zijn allen gemaakt en beschikbaar gesteld door Peter Boekhorst waarvoor mijn hartelijke dank.

Ons eerste onderdeel was het houden van de aangewezen plaats.
Het is altijd een verrassing in Beesd op het landgoed waar de proef gehouden wordt. Het ene jaar staat de maïs in volle glorie, het andere jaar is het een stoppelveld. Dit keer werd het down liggen in de maïs gehouden. Keurmeester mevr. Huisman vond het geen ideale plek maar kennelijk kon het niet anders. Het angstzweet breekt me nog steeds uit bij het woord down en blijf maar Floran doet het perfect en het levert ons de eerste tien van de dag op.

Vervolgens gingen we naar het apport te land en het apport uit diep water. Ik zette Floran op de aangewezen plek in de richting van het water. Ik vond het wel een rare inzet plaats voor het water maar dacht niet verder. "We gaan eerst het konijn doen" zei keurmeester van Beek. Stom, tuurlijk eerst het kort apport te land. Floran een rondje om me heen laten lopen zodat ze netjes aan de voet zat. Ze pakte het konijn niet ineens goed in de bek en dat bracht de score op een zeven. Daarna nog even het apport uit diep water. We moesten even een paar pleziervaartuigen voor laten gaan maar toen kon de proef beginnen. Ze bleef keurig steady en ging op mijn commando prima te water, pakte de eend ongelukkig beet aan een vleugel en kwam er mee terug zwemmen. Eenmaal op de kant pakte ze de eend even over om hem netjes model bij me te kunnen brengen. Het leverde ons een negen op.

Het volgende onderdeel was het apport uit de dichte dekking. Floran ging direct naar rechts het bos in. Wat ze allemaal deed weet ik niet maar het was niet wat het had moeten zijn. Ze kwam op een gegeven moment redelijk in mijn buurt waarna ik haar toch maar een commando "zoek apport" mee gaf. Ze keerde om, ging naar links en kreeg verwaaiing. Ze bracht zoals gewoonlijk de eend model terug. Waarom ze het zoeken de laatste tijd zo bedroevend slecht doet kan ik niet verklaren. Normaliter gaat ze keurig op de wind en staat ze binnen enkele ogenblikken weer voor mijn neus. Dhr. de Groot gunde ons een zeven voor haar prestatie.

De wachtkamer voor het verloren zoek

Daarna gingen we naar het markeren. Altijd een lastig en onvoorspelbaar onderdeel waarin de meest ervaren combinaties nogal eens sneuvelen. Dhr. Joosen keurde de proef die op een stoppelveld gehouden werd. Floran markeerde perfect, draaide zoals altijd de eend op zijn rug om hem beter te kunnen pakken en kwam er vlot mee terug. Een mooie negen stond genoteerd.

op weg naar de markeer

Floran komt in rap tempo terug

En ook het afgeven doet ze geweldig

Gezonde spanning op weg naar de markeer proef. Floran komt netjes in een rechte lijn naar mij terug en geeft de eend model af. Ik ben weer heel blij met mijn kleine meissie.

We werkten in een lekker tempo de onderdelen af. Bij het apport over water is de wachttijd vaak lang omdat deze proef veel tijd kost per hond. Gelukkig lag het bootje waarmee de tassen naar de overkant gebracht worden nog aan deze zijde en konden onze tassen met eend nog mee. We werden op nummer gelegd en dat betekende dat we al heel snel aan de beurt waren tot grote woede van de groep voor ons die al een tijd zaten te wachten. Helaas hadden wij dit ook niet bedacht en konden hier dus niets aan veranderen... gelukkig. Floran ging op mijn commando prima te water maar vond dat ze wel erg lang moest lopen voordat het diep genoeg was. Ze draaide iets om en kreeg direct een nieuw commando naar haar hoofd geslingerd wat gelukkig goed opgevolgd werd. Aan de overkant nam ze prima diepte en pakte de eend op. Ondertussen kwam er een boot aan op de Linge. "Is je hond snel genoeg of kun je haar daar stoppen?" vroeg keurmeester Neggers. "Dat kan ik niet inschatten", antwoordde ik en intussen was Floran al te water. De helper gebaarde naar de schipper dat hij even moest inhouden wat de man gelukkig ook deed. Het is altijd weer spannend in Beesd bij het over water met al die scheepvaart. Floran bracht de eend keurig bij me en we kregen een negen voor deze proef. "De bruine honden hebben een verkeerd kleurtje vandaag" zei dhr. Neggers. Hij bedoelde dat de Drenten het qua prestatie behoorlijk lieten afweten en dat de Friezen het heel wat beter deden. 

Slechts een klein stipje in het water

Natuurlijk komt de eend model binnen

Nog even napraten met de keurmeester die vond dat Floran keurig werk leverde

en weer verder naar de volgende proef

Als laatste moesten we nog even volgen en vooruitsturen. Floran volgde niet geheel correct en dat leverde een negen op. Het uitsturen kostte me ook twee extra commando's maar het terug komen deed ze perfect en ook voor dat onderdeel gaf keurmeester Remijnse een negen. Eigenlijk mag je als ervaren voorjager op deze onderdelen geen punten verspillen maar goed, het gebeurt en we gaan er weer aan werken.

Het B diploma was weer binnen. Dit keer met 69 punten waarmee ik niet echt tevreden ben. 

's Middags gingen er maar zes combinaties door voor de dirigeerproef waaronder Aukje met Metta en ik met Floran. Er kwam slechts één Drent door de proef en Aukje met Metta. Floran ging goed vooruit. Stopte niet direct op de fluit. Ging wel weer goed vooruit op mijn aangeven maar weigerde weer te luisteren naar de stopfluit. Ik besloot haar in te fluiten. We moeten daar maar eens goed op gaan trainen zodat het misschien in Kampen gaat lukken. Metta mocht daarna de sleep van een verre loper over breed water uitwerken. Zij was de enige hond die een A diploma in de wacht sleepte. 

"Het is een zwarte dag voor de Drenten, de Friezen hebben gewonnen" aldus Henk Companjen van de organisatie in zijn eindspeech. We kunnen terug kijken op een leuke gezellige dag met toch nog een mooi resultaat voor onze Friese hounen.

Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen met Floran op 2 augustus 2008

Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen op 02 augustus 2008 met Floran

Je hebt van die dagen dat je 's morgens wakker wordt en weet: dit wordt 'm niet. Zo'n dag was het nu ook. We hadden enkele dagen geleden het bericht gehad dat de dochter van vrienden overleden was als gevolg van een epileptische aanval. De wereld staat even stil en in je hoofd lijkt er niets anders meer te zijn dan deze tragedie. 's Morgens toch de boel maar ingepakt en om kwart over zes was ik met Floran op weg naar Vriezenveen.

We begonnen de dag met het volgen wat me door keurmeester Lucas een acht opleverde omdat ik veel te kort langs de paaltjes liep en de hond er onmogelijk naast kon, gevolgd door het uitsturen en komen op bevel: een tien. De kop was er weer af. Jammer van die acht dus mijn voornemen om in ieder geval een B met 80 punten te halen kon ik op mijn buik schrijven.

Daarna gingen we naar het apport uit water: een tien. Keurmeester van Duren vond dat Floran perfect deed wat er van haar verlangd werd.

De volgende proef was het apport uit de dichte dekking. Er waren net als vorig jaar heel wat ervaren combinaties gesneuveld op dit onderdeel. Het is een verrekte lastig bosje. Floran ging goed rechtuit maar hield links aan en bleef daar wel erg lang keutelen. Ze kwam terug gelopen zonder eend en ik heb haar met een ferm "vooruit, zoek apport" het bosje weer ingestuurd. "Fluit u haar maar terug" zei de keurmeester. Oei, dat is dus de nul van vandaag... Gelukkig bracht ze toch nog de eend mee en stond er een mager zesje genoteerd in het boekje van dhr. Roos.

Het volgende onderdeel was het apport over water. Floran ging prima over, had veel moeite om uit het water te komen maar het lukte haar toch. "Knap van zo'n hondje" vond keurmeester Bekkering. Helaas weifelde ze bij het oppakken van de eend en dat bracht de uitslag op een acht.
We hadden er vijf onderdelen op zitten en ik had al acht punten gemorst. Dat wordt een mager B-tje, als het er al één wordt!

Daarna moest er gemarkeerd worden. Dat deed Floran uitstekend maar ze rolde zoals altijd, even de eend op zijn rug zodat ze hem beter kon vast pakken. Keurmeester Henk Slijkhuis hoorde mijn uitleg geamuseerd aan en zei dat hij de eend ook liever aan twee kanten gebraden wilde hebben. Hij gaf ons een acht waarmee ik het verder wel eens was.

De laatste twee onderdelen waren het down liggen en het kort apport. We moesten lang wachten voor we aan de beurt waren. Ik was doodop en ik lag dan ook heerlijk op het veld te dommelen met de hond lekker tegen me aan. Het was al dik na de middag toen we eindelijk aan de beurt waren. Ik leg Floran af zoals ik dat altijd doe. "Kijk eens even om" zei de keurmeester. Tot mijn verbazing stond ook nu, net als vorig jaar, Floran op! Dit kan niet waar zijn... Ik leg haar terug met een behoorlijk boze stem en hoop er het beste van. Eenmaal terug na twee minuten zie ik dat ze wat weggetijgerd is van haar plek. Keurmeester Paulusma geeft er toch nog een zes voor. Hoe kan dit nou? Dit doet ze noooooit! Behalve in Vriezenveen!
Het is een schuine kant aan de rand van een vijver waar de honden moeten liggen. Ik begin te geloven dat dat het euvel is. Voortaan gaan we schuine kantjes oefenen!
Daarna wordt het kort apport gedaan. Het apport was dit keer niet kort maar op een behoorlijke afstand. Floran sprong in zodra het konijn lag maar ik kon haar terug halen en opnieuw in zetten. Het leverde ons een negen op.

Wederom hebben we ons zoveelste B diploma, dit keer met maar 65 punten. (volgens mij het op één na slechtste ooit, mijn allereerste B was met 63 punten in Winterswijk)
Gek genoeg werden we niet omgeroepen voor de dirigeer. Bij navraag bleek dat het cijfer van het kort apport als een nul de boeken in was gegaan in plaats van een negen. Het streepje van de negen ging over in het streepje van de tien er direct onder. Gelukkig geloofde men mij op mijn woord dat het echt een negen was en zo konden we toch nog acte de presens geven op de dirigeer. Ik had er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in na deze k..dag.
Voor we begonnen heb ik even met Floran apart gesproken en haar verteld dat ze vooral goed moest luisteren.
Op mijn commando vooruit ging ze prima vooruit met een behoorlijke gang. Ze boog naar mijn idee iets teveel naar links af en ik besloot haar tot zit te fluiten. Dat deed ze direct. Ik gaf haar een lijn naar rechts en ook die nam ze prima over. Jeetje, zou het dan toch gaan lukken? Op het stoppunt aangekomen floot ik haar tot zit maar helaas, Floran kwam naar mij terug gerend en leek niet van plan te stoppen. Ik heb het er bij gelaten. Volgende keer beter.

Al met al best een leuke dag gehad. Floran zit zo dicht tegen dat A-diploma aan dat het frustrerend is dat het niet lukt. Ik ben er wel zeker van dat de matige prestaties van vandaag zeker te maken hadden met mijn emoties. Een hond pakt dat feilloos op. Hopelijk gaat het vrijdag beter als we in Beesd aantreden op de proef van de Drentse Patrijs en Stabij hond.

Op de houtduiven jacht in het Duivense broek juni 2008

Op de houtduiven jacht in het Duivense broek

We zijn voor het eerst mee geweest op de houtduivenjacht. Ik had een tijd geleden mijn telefoonnummer al afgegeven aan een klant uit onze winkel die een jachtgebied heeft in het Duivense broek. (gebied tussen Duiven, Giesbeek en Zevenaar)
Hij belde 's maandag 's avonds op met de vraag of ik die volgende middag zin had om met Floran mee te gaan op de houtduivenjacht. Dat is uiteraard niet tegen dovemansoren gezegd dus de volgende dag stond ik op de afgesproken tijd in zijn jagershutje. We gingen met twee geweren en twee honden. De grote Münsterlander van hem ging ook mee en al liep het beestje op zijn laatste benen, aan passie ontbrak het hem niet. We verschansten ons ieder in een de avond ervoor geprepareerd hutje langs de kant van het tarweveld, rustig wachtend op de duiven. Die vlogen niet erg en als ze al vlogen was het te ver weg voor het geweer. Slechts vier onfortuinlijke duifjes zijn uit de lucht geplukt waarvan Floran er twee mocht apporteren. De eerste duif vond ze maar raar: nog warm en zoveel losse veren. Ze wees hem aan maar liet hem liggen. Toen ik haar even tot werken maande bracht ze de duif keurig binnen. Haar hele bek zat onder de veren! Het tweede apport bleek niet geheel kickdood en ook dat bracht de nodige problemen. De hond van Harry bracht deze duif op zijn oude dag netjes binnen waarna ik het diertje aan Floran heb aangeboden zodat ze ook kennis maakt met wild dat nog een beetje beweegt. Floran vond het allemaal niet geweldig. Ze is nog steeds een beetje onder de indruk van het schot maar als ze mag apporteren is ze die stress wel weer kwijt. Een bek vol veren kan haar ook niet echt bekoren maar ze geniet ervan als ik haar van die veren ontdoe. Als we weer uitgenodigd worden gaan we zeker weer mee. Alleen op die manier krijgt Floran ervaring met de echte jacht die toch heel anders is dan het KNJV proeven werk.

Op jacht in Groningen met enkele mensen van het jachtforum 19 januari 2008

Onze tweede jachtervaring vond plaats op 19 januari 2008 in Groningen, in de buurt van Delfzijl. Wederom moest ik vroeg mijn warme bedje verlaten omdat het jagersvolk graag vroeg op pad gaat. Dit keer had ik zowel Floran als Imre bij me. Imre hoefde nog niet te apporteren maar ging alleen maar mee om te wennen aan het schot. We zouden vandaag op de eenden en de smienten gaan maar het was bepaald niet dik bezaaid met deze gevleugelde vrienden. Het heeft letterlijk en figuurlijk nogal wat voeten in aarde voor er een eendje op je bord ligt. Letterlijk omdat het behoorlijk zwaar ploeteren was door die Groningse klei en we voortdurend getrakteerd werden op een miezerige regen. We hebben heel wat velden en bouwakkers afgestruind om slechts een handje vol eenden te schieten. Het lijkt zo kinderlijk eenvoudig maar het is werkelijk hard werken om te kunnen oogsten van hetgeen moeder natuur ons biedt.

Na een lekker bakkie koffie bij Klaas togen we met ons allen op weg naar het eerste veld. Dit was een normaal grasland maar wel behoorlijk drassig door de vele regen die gevallen was. Aangekomen bij de sloot bleek er niets te halen omdat er niet één eendje was. We liepen al slootje springend van perceel naar perceel maar de eenden bleken in dit deel van Groningen nergens te bekennen. Daarna gingen we met de auto naar een ander gebied en wederom trokken we door de velden en over geploegd akkerland. Ik ploegde me al glijdend over de voren een weg over de akker. Aan elk van mijn laarzen leek wel tien kilo klei te hangen. Helaas was ook deze inspanning geheel voor niets want ook hier bleken in de sloten geen eendjes te zwemmen. Uiteindelijk kwamen we bij een slootje met enkele eenden en deze werden, na te zijn opgestoten, keurig uit de lucht geplukt door de geweren. Floran werd op een van de eenden gezet en zij bracht het apport keurig binnen, ondanks het feit dat de eend niet geheel kickdood bleek te zijn. 's Middags genoten we bij Menno van een lekker bordje soep en broodjes en daarna gingen we weer op pad. Dit keer had het gezelschap een groot rietveld uitgezocht om even door te werken. Het riet was hoger dan ik zelf (dat is al gauw zo) en de grond was soms zo drassig dat ik er tot over mijn enkels in wegzakte. We kamden het hele veld uit maar ook hier was geen eend of smient te bekennen. Wel zagen we een vos maar Reintje was de domste niet en zocht een veilig heenkomen. De honden hadden de tijd van hun leven en struinden er lustig op los. Na dit gebied gingen we nog even naar een paar andere velden omdat tijdens de schemer de smienten zouden trekken. Het was al zowat donker (en dan is het ook echt donker in Groningen) toen we gezamenlijk stonden te luisteren naar het geluid van overvliegende smienten. Er werd zo nu en dan geschoten maar behalve een paar onfortuinlijke smientjes bleef het tableau vandaag klein. Ondanks dat heb ik een geweldig leuke dag gehad en ben ik de jacht meer gaan waarderen. Het is prachtig te zien dat een hond in staat is zulk mooi werk te verrichten en samen met de voorjager tot resultaat kan komen.

Na afloop hebben we bij Menno de dag nog even doorgenomen en genoten van de overheerlijke spijzen die we voorgeschoteld kregen.

Erik met zijn en mijn honden

Floran voor een apportje over water

Ze komt keurig met eend terug

Netjes en beheerst brengt ze de eend

Is er iets mooiers voor een hond?

De overblijfselen van een vossenprooi

Imre voor het eerst in het veld op jacht

Het is druilerig weer

Struinen!