Verslag van de KNJV proef in Gendringen (Voorst) met Imre op 27 augustus 2011

27 Augustus 2011, Imre's 5e verjaardag. Het zou mooi zijn als we dat kunnen vieren met een beter B diploma dan in Beesd want dit hondje heeft het in zich om mooie punten te scoren. Het komt er alleen nog niet altijd uit want dit hondje is ook een behoorlijk eigenzinnige Fries met een flinke kop er op. Het is altijd weer een gezellig treffen in de achterhoek en ofschoon ik verre van goed in orde ben door een flinke huidinfectie en een oorontsteking heb ik veel zin in deze dag. Na de keuring zoek ik een mooie eend uit, drink een kop koffie met krentenwegge en wacht in alle rust op de start van de proeven.

We begonnen met het eerste verplichte onderdeel apport uit diep water. De deelnemers voor ons scoorden magere zesjes en zo hier en daar een zeven en er kwam al commentaar dat het poeltje te ondiep was en dat de honden gemakkelijk om konden lopen. Imre stond te steigeren aan de lijn van opwinding. Ik heb haar enthousiasme getemperd door haar rustig down te leggen. Eenmaal aan de beurt kon ze nog net de passie bedwingen en te wachten tot ik haar het commando gaf. Ofschoon de eend aan de overkant in het riet terecht kwam en Imre met hetzelfde gemak om had kunnen lopen ging ze direct te water, zwom keurig naar de eend, nam hem op en draaide zich om, om ook via het water terug te komen. "Mevrouw, ik schrijf een tien voor u op" zei keurmeester Moerkens en daarmee was de eerste tien op deze proef een feit en de dag voor ons prettig begonnen.

In Voorst ben je verder vrij om je eigen looproute te bepalen en ik besloot eerst naar het apport uit de dichte dekking te gaan. We moesten even wachten en terwijl ik daar zat zag ik regelmatig honden uit het bos komen op plekken waar ze niet uit het bos zouden moeten komen en al helemaal niet zonder eend. Hopelijk pakt Imre zometeen niet dat spoor...
Imre nam prima diepte en tekende goed op de verwaaiing, pakte direct de eend op en kwam luid knorrend naar me toe om het apport model af te geven. "Een tien" vond keurmeester Starink waarmee er dus twee tienen op mijn lijstje prijkten.

Bij het houden van de aangewezen plaats stond niemand te wachten en waren we zo aan de beurt. Imre werd down gelegd en toen ik terug mocht komen van de keurmeester lag ze er nog net zo. Wederom een tien op mijn puntenlijst. Als deze trend zich de rest van de dag zo doorzet worden we dagwinnaar!

Bij het markeren was het een lange wacht maar het was nog vroeg en het moet er toch van komen. Toen we eindelijk aan de beurt waren was Imre's geduld op en wachtte ze niet op mijn commando maar spurtte weg toen de eend eenmaal gegooid was. Gelukkig kon ik haar direct afstoppen waarna ze alsnog mocht apporteren toen ik haar dat zei. Ze nam weer een zelfde omweg als in Beesd, (wat dat voor gekkigheid is...) kwam bij de eend en liep vervolgens in een behoorlijk rechte lijn naar mij terug. De eerste puntjes werden hier gemorst maar met een zeven was ik nog in de race.

Het aangelijnd en los volgen ging gelukkig beter dan in Beesd en het leverde ons een acht op. Helemaal foutloos zoals Floran dat kon wil bij Imre maar niet lukken. Daarvoor is dit Friese gedrocht veel te zelfstandig. Het vooruitsturen kostte me weer meer commando's dan me lief was maar het terug komen ging wel wat beter dan in Beesd. Ik was verbaasd over het cijfer wat de keurmeester ons gunde: een acht. Als hij had gezegd dat het een zes was had ik hem ook geloofd. Hij nam nog even de tijd om me van tips en trucs te voorzien om het vooruitsturen te oefenen. Hij zag dat ik dat altijd met een dummy deed want de hond ging zoeken en hij raadde me aan om dat niet meer te doen.

Het volgende onderdeel waar we nog naar toe moesten was het apport over diep water. Ik zette mijn tas met de eend neer en wachtte op de oproep. Dat duurde en duurde en op een gegeven moment merkte ik dat mensen die ver na mij bij de proef aankwamen eerder opgeroepen werden dan ik. Het bleek dat ze op nummer werkten en tja, als je dan nummer 86 bent dan gaan er nogal wat voor met een lager nummer. We kwamen uiteindelijk toch nog aan de beurt en mochten samen oplopen met twee Münsterlanders die voor ons waren. Deze twee Münsterlanders hadden allebei hetzelfde gebrek: ze zwommen vlot over maar gingen vervolgens het weiland door alvorens ze naar de eend gingen die heel gemakkelijk recht aan de overkant van het water in het weiland lag. De honden werden met ferme commando's en wat dirigeerwerk in de juiste richting geholpen en brachten de eend binnen waardoor ze toch nog een krappe voldoende verdienden. Toen Imre het commando "over" kreeg bedacht de dame dat ze al genoeg gezwommen had vandaag en weigerde te water te gaan. Nog maar eens opnieuw inzetten na haar even bij de kladden te hebben gepakt, al was dat wel met zachte hand, en haar even te hebben toegesproken. Na heel veel getreuzel ging ze uiteindelijk te water. Keurmeester Mastenbroek vond dat ik al mijn credits verder verspeeld had en gaf aan dat ik verder niets meer mocht zeggen. Bidden dan maar dat Imre gelijk op de eend loopt... Helaas, Imre is een prima slepenhondje en dat bewees ze nu ook weer door het traject van de vorige twee honden over het weiland exact zo af te leggen. "Roep haar maar binnen, dit duurt veel te lang". Einde B diploma! Imre liet zich niet zomaar overhalen om zonder eend naar me toe te komen dus het had wat voeten in aarde maar ze kwam op een goed moment toch maar, zich van geen kwaad bewust.
Om toch nog een C diploma te bemachtigen moesten we nog naar het kort apport. Het konijn werd geworpen en Imre vloog er vol enthousiasme naar toe. Eenmaal bij het konijn wilde ze naar mijn idee weer beginnen met het beest af te lebberen dus met een ferm "apport, nu" heb ik haar daar van weerhouden en besloot ze aan mijn dringende verzoek gehoor te geven waarmee we een acht incasseerden.

Imre apporteert de eend. (Foto Jaap Verwiel)

Een C diploma, daar, waar ik mijn zinnen op een betere B dan in Beesd had gezet. Jammer, maar ik ben er wel van overtuigd dat dit hondje heel wat meer in haar mars heeft dan hetgeen er tot nu toe uitkomt. Ze is veel beter dirigeerbaar en heeft meer passie dan haar moeder Floran, waarmee ik trouwens mooie proeven gelopen heb en die op jacht mooi werk heeft laten zien. We richten ons nu maar op ons laatste optreden dit seizoen: de proef in Zwiep op 19 september.

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 5 augustus 2011 met Imre

Na een paar jaartjes afwezigheid vanwege nesten van Imre zijn we weer van de partij. We hebben dit jaar de MAP training in Zwiep gevolgd maar we waren niet elke week present. Verder heb ik vanwege tijdgebrek weinig getraind met Imre. Pas gisteren hoorde ik dat ik mee mocht doen in Beesd want er waren afzeggingen. Gisteravond nog even een paar oefeningen gedaan waarbij Bertus de taak van werper op zich nam maar dat was niet zo'n succes. Bertus begrijpt het spelletje niet echt en bovendien vindt hij er niet veel aan om zich bezig te houden met de training. Om te voorkomen dat ons huwelijk in een echtscheiding verzandt vraag ik hem maar sporadisch, en alleen bij gebrek aan beters, om mij op de training te vergezellen. Imre werkte belabberd en ik zei al tegen Bertus dat ik ook níet kon gaan want het zou wellicht niets worden.
De volgende morgen sta ik om half zeven op om naar de proef in Beesd te gaan. Terwijl Bertus de honden uit laat eet ik mijn broodjes, drink mijn koffie en pak ik de tas in. Imre springt enthousiast de auto in als ze haar naam hoort noemen. Kennelijk heeft ze er zin in en ook qua weer belooft het een mooie dag te worden in deze natte zomer.

Eenmaal in Beesd op de Heerlijkheid de Mariënwaert (alleen van de naam al word ik blij) blijk ik aan de late kant te zijn. Ik kan direct doorlopen naar de dierenarts en daarna een eend uitzoeken. Ai, de nog overgebleven eenden waren van slechte kwaliteit. De eerste eend die ik kreeg was zo gehavend dat ik die geweigerd heb. De tweede leek beter maar eenmaal bij de eerste proef, het markeren, bleek dat er op de rug toch een flinke beschadiging zat. Na dit gemeld te hebben bij de organisatie kon de dag beginnen.
We begonnen dus met het markeren, de dood of de gladiolen zoals ik altijd zeg. Het werden gladiolen maar wel een heel klein bosje. Imre ging op mijn commando eerst recht vooruit, boog vervolgens heel ver af maar liep op een goed moment toch regelrecht naar de eend, nam het ding op en kwam met diezelfde omweg weer terug. Kennelijk had ze wel goed gemarkeerd maar koos om de een of andere vage reden een eigen route. De eend die ze bij zich had bleek niet mijn eend te zijn maar van de deelnemer na me. Keurmeester Neggers gunde ons een mager zesje waarmee ik verder wel tevreden was. De deelnemer na me werd op de hoogte gebracht van de eenden-switch en ondanks het feit dat ik hem verteld had dat mijn eend op de rug beschadigd was koos hij er voor om zijn hond met mijn eend te laten markeren. Helaas voor hem heeft zijn hond de eend nog verder toegetakeld waardoor hij gediskwalificeerd werd. Ofschoon ik hier niks aan doen kon vond ik het toch heel vervelend voor hem. Misschien had zijn hond dat niet gedaan met de gave eend, die de rest van de dag door ons gebruikt is.

Na het markeren moesten we naar het aangelijnd en los volgen en het vooruit sturen, beiden nog steeds onderdelen waar we nogal eens puntjes morsen, zo ook vandaag. Het volgen leverde een acht op want Imre maakt er telkens weer een achtervolging van als de lijn er af is. Het vooruitsturen ging maar heel moeizaam. Uiteindelijk was ze ver genoeg weg om haar terug te roepen maar ze vond het na zoveel aanmoediging om vooral bij me vandaan te gaan niet nodig om terug te komen. De keurmeester gaf ons een zes en daar had hij het grootste gelijk in.

Het apport over water werd op dezelfde plek gedaan als enkele jaren geleden toen ik met Floran in Beesd was. Het is nog steeds geen vanzelfsprekendheid dat Imre inderdaad over zwemt dus ik was lichtelijk nerveus. Op mijn commando vooruit over ging ze redelijk vlot te water en... zwom zowaar naar de overkant waar de eend snel gevonden was. Ze nam hem vlot op en bracht hem over land terug zoals een heleboel andere honden voor haar ook gedaan hadden. We verdienden een acht voor de uitvoering wat ik enigszins magertjes gewaardeerd vond.

De volgende proef was het apport uit de dichte dekking, eigenlijk altijd goed voor een ruime voldoende. Imre nam prima diepte en tekende goed op de verwaaiing. Ze pakte de eend vlot op en bracht hem keurig bij me waarmee de eerste tien op ons lijstje prijkte.

Het houden van de aangewezen plaats is doorgaans ook geen probleem en ook vandaag scoorde Imre een tien op dit onderdeel.

Nog twee proeven te gaan die in Beesd bij elkaar gevoegd zijn: het kort apport en het apport uit diep water. Het kort apport is nog steeds een onzekere factor... Imre wil het konijn wel eens rustig af lebberen in plaats van het te apporteren. Ik koos een mooi gaaf konijn uit en zette Imre met een "wacht" naast me neer. Het konijn werd geworpen en op mijn "apport" ging Imre er vlot naar toe, nam hem op, legde hem weer neer en kreeg een brul "apport, nu" naar de oren geslingerd, waarna ze besloot het ding op te pakken en onder luid geknor mee te brengen en model af te geven. "Goddank, die is binnen" dacht ik bij mezelf en ik was al in een euforiestemming omdat dit ons eerste B diploma zou zijn. Het apport uit water is nooit een probleem dus verwachtte ik dat nu ook niet. Imre bleef keurig wachten zoals ik dat van haar gewend ben. Op mijn commando "apport" ging ze vlot naar het water, bedacht dat haar huidje net weer een beetje droog was en besloot niet te gaan zwemmen. Ik maande haar nogmaals tot apporteren maar Imre bleef onverbiddelijk. "Het zal met toch niet gebeuren dat hier mijn B diploma sneuvelt" zei ik tegen keurmeester Goossens. Nog maar eens een heel dringend commando richting mijn hond wat uiteindelijk het gewenste resultaat gaf. We konden een acht en een zeven aan ons puntenlijstje toevoegen wat het totaal aantal punten op 61 bracht. Het is niet een geweldige cijferlijst maar de buit is binnen en het loopt op de volgende proeven iets relaxter.

Puppy jachttraining van Guusje voorjaar 2010

Les 1 zondag 21 februari

Dit keer trainen we bij Retrieving Emotions in Ewijk. Ik had van een klant in de winkel gehoord dat het er heel goed instructie gegeven werd en later bleek dat ook papa Lieuwe hier zijn training volgt. Ook baasje Marianne vindt dat ze goede vorderingen maakt. Binke, de broer van Guusje traint hier ook met zijn eigenaren dus we kunnen mooi samen rijden.
De eerste les was vooral veel theorie. Voor mij weliswaar gesneden koek maar dat zij zo. De situaties zoals die tijdens een training zijn kan ik in mijn eentje niet nabootsen en om een evenwichtige jachthond te krijgen moet de basis goed zijn.
We hebben het volgen geoefend door om de groep heen te lopen en later het bekende achtje te lopen, het down liggen en het rennen roepen ofwel het voorkomen op bevel. De hondjes mochten even kennis maken met een dummy en werden flink beloond als ze het ding eventjes in hun bek hielden. Tijdens het schieten, wat op een flinke afstand gebeurde, moesten we even met de hond gaan spelen. De hond mag wel reageren op het schot maar direct daarna moet je proberen weer aandacht te krijgen. Guusje deed het prima! Ze heeft al volop aandacht voor mij (n snoep)
Voor de training heeft ze weinig eten gehad dus de dame wilde wel!

Einde les: hondjes vangen!

Heb jij ook van die lekkere snoepjes?

Papa Lieuwe ruikt eens even of hij iets bekends ruikt bij Binke

De koffie smaakt best na een uurtje kouwkleumen

De foto's zijn gemaakt door Ron en Tineke, eigenaren van Binke

Les 2 zondag 28 februari

De tweede les hebben we wederom het volgen, het downliggen en rennen roepen geoefend. Ook kwam de dummy weer voor de dag maar Guusje had er dit keer niet veel interesse in. De grassprietjes waren veel interessanter. Het schieten werd ietsje dichterbij gedaan en ook nu weer moesten we met de hond gaan spelen. Guusje is bepaald niet onder de indruk van het knalletje. Ze kijkt even op om zich vervolgens weer vol overgave op mijn handen te storten met haar vlijmscherpe tandjes... Als laatste onderdeel gingen we even naar het water en moesten we proberen de pup zo gek te krijgen dat ze een klein stukje het water in liep. Guusje mag dan wel een waterhond zijn maar op natte pootjes in februari zat zij bepaald niet te wachten. Ik stond zelf een klein stukje in het water (ik prijs mezelf weer gelukkig met mijn nieuwe Aigle laarzen) en lokte haar met snoepjes naar mij toe. Uiteindelijk kon ze de verleiding niet langer weerstaan en kwam het snoepje incasseren waardoor ze met vier pootjes in het water stond. Als ze straks met onze eigen meiden mee gaat komt het met het water wellicht vanzelf wel goed.

Les 3 zondag 7 maart

Vandaag alweer de derde les. In een stralend zonnetje hebben we het volgen, down liggen en het rennen roepen geoefend. Guusje doet het al heel goed. Bij het rennen roepen kan ik haar met een wacht laten zitten waar ze zit en al een behoorlijk eind bij haar weglopen om haar vervolgens bij me te roepen middels de fluit. Ook het down liggen beheerst ze al heel aardig. Het lukt me zelfs om er een pasje bij vandaan te doen. Al met al is Guusje een voorbeeldig jachthondje in spé. Terug in Duiven gebeurde er nog iets grappigs: Ron en Tineke reden met hun hond Binke mee naar de training. Eenmaal bij hun huis hebben ze hun hond uit de auto gehaald en ben ik met Guusje naar de winkel gereden. Ik doe de achterklep open en zeg: "kom maar pop" en knuffelde Guusje even. "Het is of ze anders voelt"  dacht ik bij mijzelf en ook haar bekkie lijkt witter. Voor de zekerheid er even onder gekeken en toen zag ik dat het niet Guusje maar Binke was die ik bij me had. Ron had per ongeluk de verkeerde hond uit de auto gepakt. Gelukkig wonen ze dichtbij en heb ik Binke direct omgeruild voor mijn Guusje. Zij hadden de vergissing ook al opgemerkt en samen hebben we er smakelijk om gelachen.

Gisteren had ik een konijn van de jachttrainingsdag Heino gevorderden even in de garage op de grond gelegd. Guusje ging er direct op af en pakte het beest keurig op. Helaas was ze niet van plan om hem bij mij te brengen maar dat komt ook nog wel. De smient die volgde kon ze wat minder waarderen...

Les 4 zondag 14 maart

Ze kijkt niet eens!

De vierde les werd gegeven door een andere trainer. Wederom kwamen alle onderdelen aan bod plus het staan en betasten en tandjes laten zien. Ik had een fotocamera bij me en Tineke was in de gelegenheid om de plaatjes te schieten. 

De puppygroep bestaat uit 2 Wetterhounen: broer en zus Binke en Guusje, een Heidewachtel, een X Golden Retriever / Duitse Herder en verder nog een paar bruine labradors.

Guusje heeft volop aandacht voor mij, of liever voor mijn tasje snoep. Ze wordt rijkelijk met lekkers beloond als ze rustig blijft zitten en op mij let. Een slim hondje als Guusje heeft dat natuurlijk zo door en doet het graag.

Ze krijgt voor de training geen eten maar ook gewoon overdag gaat een deel van haar portie voer in mijn tasje en moet ze het "verdienen".

Netjes volg

Guuuuuusje kom voor!

Ook na de oefening houden we contact

Heel saai maar heel belangrijk: volg

Guusje volgt netjes

Een vast onderdeel in de training is het achtje lopen. Guusje heeft het niet meer nodig dat ik het brokje echt voor haar neus houd en dat is wel zo prettig voor mijn rug. Af en toe betaal ik haar uit voor haar prestatie en dat motiveert haar genoeg om mij netjes te volgen en naar me te kijken.

Guusje leert snel. Ze weet wat haar succes oplevert en wat niet. Het wacht kent ze al heel goed omdat het meerdere keren per dag herhaald wordt. Als ze eten krijgt moet ze wachten, is ze onrustig, geen eten! Voor ze uit de auto mag moet ze rustig zitten en wachten, als ze uit de bench wil moet ze eerst rustig zitten en wachten, pas dan gaat de deur open. Het kost me nu wat tijd en energie maar alles wat ik er nu in stop haal ik er straks uit.

Van het commando 'zit'

naar het commando 'staan'

Wennen aan vreemde handen

Even een break met broer Binke

Guusje wordt met een brokje het water in gelokt

Echt niet! Ze is dan wel een waterhond maar in maart het koude water in is toch echt teveel gevraagd.

Broer Binke maalt niet om een paar natte poten

Guusje mag dan een Friese Wetterhoun zijn, ze doet haar naam flink tekort. Guusje houdt niet van natte pootjes. Uiteindelijk heb ik haar met mijn lekkerste snoepjes toch zo gek kunnen krijgen dat ze met vier poten in het water stond. Haar broer Binke vindt het ook niet heel leuk maar doet er minder moeilijk over dan Guusje.
Gisteren ben ik naar het park geweest waar een klein eilandje in het meer ligt wat bij laag water bijna droog bereikbaar is op een bepaalde plaats. Guusje ging mij netjes achterna maar terug ging ik door een dieper gedeelte. Uiteindelijk was ze zo slim om terug te gaan zoals ze gekomen was maar 's middags heeft ze toch het ruime sop gekozen en kwam tot haar buik in het water. Er is nog hoop...

Les 5 zondag 28 maart 

Voor ons was dit de vijfde les maar voor de andere cursisten de zesde les want ik moest vorige week namens de NVSW op pad als instructeur bij Heino beginners.
Guusje doet het best aardig. De dummy heeft nog niet echt haar interesse tenzij ik die voor Imre weg gooi dan steekt de jalouzie de kop op. Tijdens de training zijn de graspolletjes interessanter.
We hebben het hele riedeltje weer gedaan. Guusje heeft volop aandacht voor alles wat komen gaat. Ze is zo slim om na het downliggen weer snel overeind te komen waarna ze weer met behulp van een koekje down wordt gelegd. Gelukkig ben ik slimmer en heb ik dit heel snel door en wordt ze zonder pardon op de grond down gelegd zonder koekje. Als ze netjes ligt wordt ze pas beloond. Dit keer moesten we een half cirkeltje om de hond maken terwijl deze bleef liggen. Guusje doet dat keurig.

Les 6 maandag 5 april 2e Paasdag

Deze les mocht Bertus met Guusje trainen en ik nam Binke onder mijn hoede die bij ons te logeren was. Binke deed het geweldig, Guusje een beetje minder... Bertus is niet de handler die ik ben en hij kan nog wel wat aan training gebruiken!
Mooi om te zien dat een hond het gewoon niet goed begrijpt als de handler wat onzeker is of niet precies weet wat hij moet doen. Binke snapte precies wat ik bedoelde en werkte perfect. Guusje begreep er geen snars van en deed maar wat in de hoop dat datgene het juiste was. Ieder zijn vak zullen we maar zeggen... Bertus is al heel tevreden als Guusje gewoon naar hem toe komt als hij haar roept en dat is natuurlijk ook wel heel belangrijk.

Les 7 zondag 11 april

Vandaag hebben we alle onderdelen afgewerkt en de oefeningen enigszins moeilijker gemaakt. Het achtje lopen moesten we nu ook los doen en tijdens het down liggen moesten we om de hond heen lopen terwijl deze bleef liggen. Indien mogelijk zelfs met de riem op de grond. Guusje kan dat allemaal wel. Ze is een voorbeeldig hondje. Zelfs het water gaat heel goed. Ze loopt tot haar buik met mij mee. Veel dieper kan ik niet zonder natte voeten te krijgen en om nou met blote voeten te water te gaan is het nog net een graadje te koud voor.

Les 8 zondag 25 april

We hebben wederom alle oefeningen gedaan die een pup aan het eind van deze cursus zou moeten beheersen aangevuld met het volgen door elkaar heen zonder dat de honden naar elkaar toe gingen maar netjes met aandacht voor de baas bleven volgen. Guusje doet het nog steeds uitstekend. Het enige waar ze niet zoveel mee heeft is de dummy:-(

Als er een konijnenvelletje om zit wordt het een ander verhaal dus ik maak daar maar even misbruik van. Als ze het apporteren eenmaal begrijpt dan pakt ze straks de dummy ook wel. 

Les 9 zondag 2 mei

De laatste les van dit cursusblok. Volgende week moeten we "examen" doen. Voor het eerst moesten we naar een nieuwe locatie omdat we op recreatie oord "De Groene Heuvels" niet meer met honden mogen komen. Guusje had er geen hinder van. Ik train zelf met haar ook op verschillende plaatsen dus dat is ze wel gewend. Ze deed het wederom voorbeeldig. Zelfs de dummy, met konijnenvelletje, ging heel goed. Thuis ben ik al wat verder met haar in de training. Zo kan ze al prima vooruitgestuurd worden op een bakje met een brokje en komt ze op de fluit altijd keurig bij me terug. Hopelijk blijft dit zo en krijgt ze geen "wetterse kuren"! Ze leert het allemaal heel vlot mede dankzij de keurig opgevoede en werkende stabijs. Het zal me benieuwen hoe ze het er de volgende week van af brengt.

Examen zondag 16 mei

Vandaag moesten we examen doen voor de puppycursus. De waardering bestond uit ZG (zeer goed) G (goed) en M (matig) De lat ligt hoog omdat ik zelf ook trainer ben voor jachthonden. Guusje had volop aandacht voor me toen we de lange wandeling naar het trainingsveld maakten en gelukkig ook op het trainingsveld was ze goed geconcentreerd. We hebben het examen gehaald met allemaal ZG's op ons lijstje. 

De onderdelen waren: 

- Voor en achterlangs volgen

- Staan en betasten

- Gebit tonen

- Aangelijnd volgen

- Zitten op bevel

- Liggen op bevel

- Dummy vast en los

- Rennen roepen

- Baas / hond

- Schotvast

Na de training mogen de honden altijd vrij spelen maar daar was nu geen ruimte voor dus moesten ze aangelijnd blijven. Guusje was helemaal gek en liep als een bezetene om mij heen te sprinten. Uiteindelijk schoot ze uit mijn hand en stoof als een ongeleid projectiel de weilanden in. Aangezien ik zojuist het diploma had gehaald met allemaal ZG's zou het geen probleem moeten zijn om haar terug te krijgen. Ik floot één keer op de fluit en Guusje kwam als een speer naar me toe! Ik beloonde haar uitbundig en was stiekem wel heel erg trots op dit kleine dondersteentje dat al heel lang niet klein meer is maar 18 kilo vol humor!

Verslag van de MAP in Neede op 19 oktober 2009 met Floran

Van deze MAP is geen verslag gemaakt en het is al een tijdje geleden dat we de MAP gelopen hebben. Ik weet in ieder geval wel dat er geen MAP B diploma uitgerold is. Floran ging er in de eerste de beste proef al uit. Het ene apport lag boven op een redelijk hoge begroeide bult en het andere lag er links van, maar dan halverwege de helling. Floran zocht best goed maar kreeg maar geen verwaaiing. Het was ook best lastig vooral omdat we als eerste aan de beurt waren. Het liep daarna wel lekker ontspannen en de rest van de onderdelen gingen dan ook best goed. Op één van de onderdelen vielen heel wat nullen maar Floortje bracht juist dat onderdeel tot een goed einde. Er stonden paaltjes in het veld met lokduiven er op. Daartussen lag een duif die geapporteerd moest worden. De hond moest steady op post blijven terwijl de voorjager de gebrachte duif tussen de andere lokduiven op een paaltje moest leggen. Terwijl de voorjager dat deed werd er geschoten en een duif geworpen achter de lokkers. Floran bleef keurig zitten en ging pas toen ik opdracht gaf. De keurmeester gaf ons bijna de volle bak punten. Een ander onderdeel waar ook veel combinaties sneuvelden was een apport op een konijn dat verloren in de dekking lag en een kraai die over een sloot in het weiland gevallen was. Van het konijn was niet bekend of het kickdood was dus die moest eerst. Dat deed Floran heel snel en netjes. Terwijl ze werkte viel er een schot. De keurmeester vertelde dat ergens in het weiland verderop een kraai geschoten was maar die werd gehaald door een jonge hond. Er lag echter ook nog een eerder geschoten kraai die nog gehaald moest worden. Floran werd vooruit gestuurd en ging gelukkig ook over de sloot die ik overigens niet kon zien. Het apport was toen zo gevonden en netjes geapporteerd. Een proef die niet goed ging was het dubbele apport over water. Het eerste stuk kwam probleemloos binnen maar om daarna nog eens een nat pak te halen vond Floran niet nodig. Het was inmiddels koud en nat dus ik begreep haar wel... Ik had er al spijt van dat ik geen jasje voor haar bij me had en heb mijn eigen regenjas opgeofferd voor de hond. Behalve die kou was het een prachtige proef.

Verslag van de KNJV proef in Zwiep met Imre op 21 september 2009

Na een vreselijk onrustige nacht waarin ik elk half uur zo ongeveer wakker werd en op de klok keek ben ik om 5.10 uur opgestaan om met Imre naar de tweede en tevens laatste KNJV proef van dit jaar te gaan in Zwiep.
Op mijn gemak kon ik even ontbijten en broodjes smeren om mee te nemen en de honden uitlaten. Om kwart over zes zat ik in mijn auto op weg naar Zwiep. Het weerbericht voorspelde goed weer en onderweg was het al genieten van de rode hemel en de nevel over de velden, de nacht veranderde gedurende de rit in de dag. Na de keuring en de toespraak begonnen we aan onze proeven.

Het eerste onderdeel was het houden van de aangewezen plaats. Imre bleef ondanks een wiebelige andere hond keurig rustig liggen en het leverde ons een mooie tien op. Die was maar vast binnen! Bij deze proef werd ook het kort apport te land gedaan, altijd een lastig onderdeel voor Imre. Ze ging op mijn commando prima weg maar stond naar mijn idee iets te lang te treuzelen bij het konijn. Nog een commando apport deed haar besluiten om het beest toch maar op te pakken. Halverwege verpakte ze nog eens en om te voorkomen dat ze hem neer zou leggen moedigde ik haar nog maar eens aan om het konijn vooral bij mij te brengen. Keurmeester Aalbers gaf er terecht een acht voor waarmee ik dik tevreden was.

De volgende proef was het verloren zoeken. Imre nam prima diepte, kwam bij de eend maar liet die nog even voor wat het was en ging nog even een extra rondje, op zoek naar een geschikt plekje om te plassen. Ze was natuurlijk super goed uitgelaten maar mevrouw vindt het toch nog nodig om haar geur achter te laten. Daarna liep ze direct terug naar de eend en bracht hem model bij me. Wederom prijkte er een acht op mijn lijstje.

Daarna gingen we naar het aangelijnd en los volgen en het vooruitsturen. Hier verlies ik nogal eens punten want Imre wil moeilijk van me weg en als ze eenmaal weg is vindt ze het niet direct nodig om op het eerste het beste commando weer terug te komen. Voor het volgen verdienden we een zeven. Imre volgde aan de lijn prima maar los is het een achtervolging. Ik weet dat ik veel te weinig getraind heb de laatste maanden dus het dier treft geen schuld. Het vooruitsturen ging inderdaad moeizaam maar gelukkig kwam ze op het eerste fluitsignaal in een fijn tempo terug naar mij. Ook dit leverde ons een zeven op.

Het markeren is ook altijd een onzekere factor: het is óf een tien óf een nul. Vandaag was het het laatste en daarmee waren mijn kansen op een B diploma verkeken. Imre ging prima weg maar begon veel te vroeg haar neus aan de grond te doen en kwam al snuffelend bij de eend. Ze bracht hem wel model bij me maar de nul stond al genoteerd.

Het volgende onderdeel was eigenlijk het over water maar de wachttijd was zo lang dat ik besloot eerst maar even het apport uit water te doen en daarmee hopelijk mijn C diploma veilig te stellen. Gelukkig werkte de organisatie mee en mocht ik er tussen door. Imre wachtte prima op mijn commando en sprong vlot te water, pakte de eend, zwom direct terug en bracht hem keurig voor zonder schudden. Een mooie tien was het resultaat waarmee we het C diploma weer binnen hadden met 42 punten.

Als laatste wilde ik toch nog graag het apport over water doen omdat het voor Imre nog steeds geen vanzelfsprekendheid is om over te zwemmen zonder dat er zichtbaar iets te halen valt. Ruim anderhalf uur hebben we gewacht voor we uiteindelijk aan de beurt waren. Helaas was het ook nog compleet zinloos want Imre weigerde het ruime sop te kiezen. Ook bij dit onderdeel kwam een nul op mijn lijstje te staan, iets wat ik bijzonder jammer vond. Het zou zo mooi zijn als ze dit een keer met een voldoende af zou sluiten maar ik weet tevens dat het minimale trainen er debet aan is.

Al met al ben ik tevreden over de prestaties van Imre. De aanleg en de passie zijn er zeker maar we zullen samen veel meer moeten trainen dan dat we nu doen. Een mooi doel om deze winter mee aan de slag te gaan!

Verslag van de KNJV proef in Winterswijk op 8 augustus 2009 met Imre

Gisteren met Floran op pad, vandaag met Imre die haar eerste proef van dit seizoen loopt. We hebben nauwelijks getraind dus erg hoge verwachtingen heb ik niet. Het zou uiteraard mooi zijn als er een B diploma uitrolt maar dan hebben we een flinke dosis geluk nodig. Het wordt minder warm dan gisteren maar wel droog en dat is altijd al veel fijner dan wanneer je in de regen loopt te banjeren.

We beginnen de dag met markeren: een nul! De toon is gezet, de B is gesneuveld. Imre gaat prima weg, markeert prima, komt perfect terug... tot een goeie drie meter voor me. Ze legt de eend neer en zoekt een plekje om even rustig te poepen. Als ik haar nou niet uitgelaten had dan begreep ik het nog maar ze heeft werkelijk meer dan genoeg gelegenheid gehad om dat op een ander moment te doen. Het schaamrood steeg me naar de kaken. Imre vond dat de eend dicht genoeg bij me lag om hem zelf te kunnen pakken en weigerde het ding bij me te brengen. De nul was weer dik verdiend.

Het is nooit leuk maar het loopt wel een stuk relaxter. Het volgende onderdeel was het apport uit de dichte dekking. Voor ons was een groep ervaren voorjagers met dito honden en zij hadden veel moeite met dit onderdeel. De honden moesten de eerste meters door de bramenstruiken en konden daarna probleemloos diepte nemen. Imre houdt niet van bramenstruiken... Op mijn commando ging ze toch wel maar bleef, eenmaal de doorns voorbij, mij uitdagend aankijken. Ik maande haar enkele keren tot een zoek apport maar haar blik sprak boekdelen. Dit hondje ging dat vandaag niet doen.
Keurmeester Folmer bood aan om de hond nog eens opnieuw in te zetten maar ik wist dat dit niet méér op zou leveren en heb Imre bij me geroepen, aangelijnd en de nul geïncasseerd.

Daarna gingen we naar het apport uit diep water. Meestal is dit goed voor een tien maar Imre was de vorige proef nog niet vergeten en draalde bij het te water gaan. Een tweede commando bracht haar op andere gedachten. Keurmeester Mastenbroek gaf ons een negen.

Daarna volgde het down liggen en het kort apport. Zoals gewoonlijk bleef Imre keurig liggen en kregen we een tien. Bij het kort apport ging ze vlot naar het konijn, constateerde dat deze niet meer leefde en vond het niet direct nodig om het ding bij me te brengen. Ik probeerde het vriendelijk, ik probeerde het streng, Imre deed het niet. Stagiair Wim Blokland vond het een nul en daarmee zou ook mijn C diploma sneuvelen. Plotseling bedacht Imre dat het misschien toch beter zou zijn om terug te komen met het apport en gaf ze het model af. Keurmeester Henk Companjen vond de nul te zwaar bestraft en stelde een zes voor waar ik het uiteraard roerend mee eens was. Na wat overleg tussen de beide heren kreeg ik, nadat de volgende kandidaat geweest was te horen dat ze over hun goede hart gestreken hadden en me toch nog een zes gunden...

De volgende proef was het apport over diep water, altijd weer lastig in Winterswijk. Imre had er totaal geen behoefte aan om dit poeltje vol riet en een onduidelijke overkant in te gaan. Ik heb er niet lang mee zitten trutten en heb haar al vrij snel de lijn weer omgedaan en de nul aan mijn lijstje toegevoegd.

Als laatste moesten we nog 'even' aangelijnd en los volgen en vooruitsturen. Het volgen ging aangelijnd aardig goed maar los zette Imre de achtervolging weer in, onderwijl lustig snuffelend op zoek naar muisjes en molletjes. De zeven stond genoteerd. Bij het vooruitsturen beliefde Imre ook meer commando's dan eigenlijk zou moeten en eenmaal op dreef vond ze het niet direct nodig om weer terug te komen. Voor dit onderdeel verdienden we een krappe zes waarmee ons C diploma een feit was.

Ik kan wel zeggen dat het een moeizaam bevochten C-tje was met slechts 38 punten. De B onderdelen eindigden allen in een dikke vette nul. Het feit dat ik nauwelijks getraind heb met Imre vertaalt zich in deze matige prestaties. Bovendien heeft Imre het thuis prima voor elkaar: dagelijks een paar flinke wandelingen en speelmomenten, op tijd haar natje en droogje en heel veel aandacht. Waarom zou je je dan nog uitsloven op een proef?

Verslag van KNJV proef in Beesd met Floran op 7 augustus 2009

Vrijdagmorgen, half 7. De wekker wekt me uit een diepe slaap. Vandaag staat de eerste KNJV proef op het programma en voor Floran tevens de laatste. We gaan in oktober nog naar de MAP in Neede en dan zit het er op voor Floortje. Over twee maanden wordt ze acht jaar en ik vind het mooi geweest met haar. Hopelijk sluit ze haar carrière af met een mooi diploma, het liefst een A en als het even kan ook nog een MAP B diploma.
De zon schijnt al lekker, het belooft een mooie dag te worden. Om kwart over acht rijd ik het landgoed de Heerlijkheid Mariënwaerdt op waar de proef jaarlijks gehouden wordt.
Er doen dit keer drie Stabij's mee en één wetterhoun. Na het welkomstwoord gaan we op pad naar de proeven.

We moesten direct een flinke wandeling maken naar het apport over diep water.
Normaal gesproken wordt dat in Beesd over de Linge gehouden maar dit jaar heeft de organisatie een ander watertje uitgekozen. Ik was hier heel content mee want ik stierf soms duizend doden wanneer mijn hond aan de overkant van de Linge was en nog terug moest zwemmen terwijl er een pleziervaartuig langs kwam. Het water waar het nu moest gebeuren had echter ook z'n nadelen. Floran was als allereerste. (gelukkig want vrij snel daarna werd de kant spekglad en heeft de organisatie de proef verplaatst) Op mijn commando 'vooruit, over' ging ze vlot over. Eenmaal aan de overkant had ze de grootst mogelijke moeite om tegen de kant op te komen. Op pure wilskracht lukte het haar uiteindelijk om de sloot te verlaten en ging ze direct op zoek naar de eend die een stukje verder onder de diverse houten afrasteringen door in de weide lag. Ze pakte hem op zoals ze altijd doet: eerst even op de rug draaien waarna ze hem bij de borst beet kan pakken. Ze liep terug over land en bereikte mij uiteindelijk nadat ik haar geroepen had. Er was nog niet echt een duidelijk pad en ze was even het spoor bijster. Ze gaf de eend model aan mij af. Keurmeester van Beek vond het een acht waard. Eerlijk gezegd vond ik het magertjes gewaardeerd.

Daarna wandelden we terug naar het volgende onderdeel het apport uit de dichte dekking. Floran ging uitstekend het bos in, nam prima diepte maar was wat traag in het oppakken van de eend volgens de keurmeester. Ze verdiende een negen voor haar prestatie.

De volgende proef was het houden van de aangewezen plaats. Floran bleef zoals ik dat normaliter van haar gewend ben prima liggen waar ik haar had achtergelaten en de eerste tien was binnen.

Daarna gingen we naar het kort apport te land en het apport uit diep water. De zon scheen inmiddels volop en het was behoorlijk heet. Gelukkig wordt de proef in een bosrijk gebied gehouden en konden we de schaduw opzoeken tijdens het wachten. Floran ging op commando vlot te water, pakte de eend en kwam er direct mee terug. Lekker rustig en secuur, een lust voor het oog vond keurmeester Moerkens. De tien werd aan mijn lijstje toegevoegd.
Ik zocht een konijn uit voor het apport te land en ook deze oefening doorstond Floran met verve. Opnieuw stond er een tien op mijn lijst.

Het aangelijnd en los volgen en het vooruitsturen en komen op bevel waren ook geen struikelblokken. Floran volgde prima waardoor ook deze proef beloond werd met een mooie tien. Bij het vooruitsturen had ze enkele commando's nodig om van me weg te gaan maar ze kwam op mijn fluit wel netjes terug. We morsten hier onnodig wat puntjes maar een acht is nog altijd een dikke voldoende.

Als laatste onderdeel moesten we nog markeren. De dood of de gladiolen zullen we maar zeggen. Vandaag werden het gladiolen. Floran ging in een rechte lijn weg over de stoppels maar kwam naar mijn idee te ver van de eend. Ze gebruikte haar neus perfect en kwam zodoende bij het apport en bracht het keurig mee. Een mooi ervaren hondje vond mevrouw Huisman die ons een tien gunde voor deze proef. Ik had het niet raar gevonden als het een nul was geweest want Floran had niet echt goed gemarkeerd. Ook de toeschouwers waren hooglijk verbaasd dat er een tien gegeven was. Soms zit het mee, soms zit het tegen...

We hebben een mooi B diploma in de wacht gesleept met 75 punten.
's Middags mochten we mee doen aan de A proef. Helaas kent Floran het spelletje wel en weet ze ook wel dat, als ik haar naar links stuur, de duif rechts ligt. Ze ging al snel veel te veel naar rechts en ik kreeg haar onvoldoende naar links. Voor Floran geen A diploma.

Ik kan trots zijn op wat ik met Floran bereikt heb. Pas later begonnen met jachttraining en dan toch 7 C diploma's en 8, meestal mooie B diploma's halen is een mooi resultaat!