De van 't Buske hounen in actie: januari 2008

Onze tweede jachtervaring vond plaats op 19 januari 2008 in Groningen, in de buurt van Delfzijl. Wederom moest ik vroeg mijn warme bedje verlaten omdat het jagersvolk graag vroeg op pad gaat. Dit keer had ik zowel Floran als Imre bij me. Imre hoefde nog niet te apporteren maar ging alleen maar mee om te wennen aan het schot. We zouden vandaag op de eenden en de smienten gaan maar het was bepaald niet dik bezaaid met deze gevleugelde vrienden. Het heeft letterlijk en figuurlijk nogal wat voeten in aarde voor er een eendje op je bord ligt. Letterlijk omdat het behoorlijk zwaar ploeteren was door die Groningse klei en we voortdurend getrakteerd werden op een miezerige regen. We hebben heel wat velden en bouwakkers afgestruind om slechts een handje vol eenden te schieten. Het lijkt zo kinderlijk eenvoudig maar het is werkelijk hard werken om te kunnen oogsten van hetgeen moeder natuur ons biedt.

Na een lekker bakkie koffie bij Klaas togen we met ons allen op weg naar het eerste veld. Dit was een normaal grasland maar wel behoorlijk drassig door de vele regen die gevallen was. Aangekomen bij de sloot bleek er niets te halen omdat er niet één eendje was. We liepen al slootje springend van perceel naar perceel maar de eenden bleken in dit deel van Groningen nergens te bekennen. Daarna gingen we met de auto naar een ander gebied en wederom trokken we door de velden en over geploegd akkerland. Ik ploegde me al glijdend over de voren een weg over de akker. Aan elk van mijn laarzen leek wel tien kilo klei te hangen. Helaas was ook deze inspanning geheel voor niets want ook hier bleken in de sloten geen eendjes te zwemmen. Uiteindelijk kwamen we bij een slootje met enkele eenden en deze werden, na te zijn opgestoten, keurig uit de lucht geplukt door de geweren. Floran werd op een van de eenden gezet en zij bracht het apport keurig binnen, ondanks het feit dat de eend niet geheel kickdood bleek te zijn. 's Middags genoten we bij Menno van een lekker bordje soep en broodjes en daarna gingen we weer op pad. Dit keer had het gezelschap een groot rietveld uitgezocht om even door te werken. Het riet was hoger dan ik zelf (dat is al gauw zo) en de grond was soms zo drassig dat ik er tot over mijn enkels in wegzakte. We kamden het hele veld uit maar ook hier was geen eend of smient te bekennen. Wel zagen we een vos maar Reintje was de domste niet en zocht een veilig heenkomen. De honden hadden de tijd van hun leven en struinden er lustig op los. Na dit gebied gingen we nog even naar een paar andere velden omdat tijdens de schemer de smienten zouden trekken. Het was al zowat donker (en dan is het ook echt donker in Groningen) toen we gezamenlijk stonden te luisteren naar het geluid van overvliegende smienten. Er werd zo nu en dan geschoten maar behalve een paar onfortuinlijke smientjes bleef het tableau vandaag klein. Ondanks dat heb ik een geweldig leuke dag gehad en ben ik de jacht meer gaan waarderen. Het is prachtig te zien dat een hond in staat is zulk mooi werk te verrichten en samen met de voorjager tot resultaat kan komen.

Na afloop hebben we bij Menno de dag nog even doorgenomen en genoten van de overheerlijke spijzen die we voorgeschoteld kregen.