Op jacht met Sjoerd Riemersma in Bolsward 18 december 2007

Op dinsdag 18 december zijn Floran en ik voor het eerst mee geweest op jacht. 's Morgens om 7.15 uur werden we in Bolsward verwacht en ofschoon mij aangeboden werd de avond tevoren te komen besloot ik om 's ochtends te gaan. Dat werd dus weer vroeg mijn kribje uit en om 5.00 uur zat ik met hond, bepakt en bezakt in mijn auto op weg naar Bolsward. Het was snerpend koud en we zouden al vroeg op post gaan zitten. De extra kleding bleek geen overbodige luxe.
We begonnen 's ochtends op de ganzen. Daartoe hadden we ons verschanst in een hutje zoals dat heet, maar wat niet meer was dan een vlonder op het water met daarop gebouwd een raamwerk van gevlochten ijzer waar riet aan bevestigd was. Er kwamen ganzen genoeg over maar, óf ze waren geluidloos en bleken dus niet geschoten te mogen worden, óf ze blaften en ook die mochten niet geschoten worden, óf ze vlogen zo hoog dat de kogel ze nooit zou raken. Enfin, uiteindelijk was er toch een onfortuinlijk gansje dat de pech had te laag te vliegen en van het soort te zijn wat tot de lijst van afschot behoorde.

Hiske apporteert de eerste gans

Floran snapt dat zij ook aan het werk moet

Ik stuurde Floran op de eerste gans. Eenmaal ter plekke voelde ze dat het dier nog warm was en dat was haar volkomen vreemd. Hiske, de wetterhoun van Sjoerd werd er bij gehaald en zij apporteerde prima. De gans hebben we voor Floran nog eens weg gelegd en toen begreep ze dat dit gewoon geapporteerd moest worden wat ze dan ook perfect deed.

Goed aangekleed sta ik bij het hutje met Floran. 

Behalve die ene gans die wij geschoten hadden lag er bij terugkomst op mijn auto nog een gans die door een andere jager geschoten was voor het geval wij niets zouden schieten.

's Middags gingen we met vijf geweren op de hazen. Er zaten er ontzettend veel. Er zijn er tien geschoten die middag en Floran mocht er een paar apporteren. Ze vond het fantastisch om even de pootjes te strekken want we hadden even daarvoor een poosje op post in een greppel gezeten en waren behoorlijk koud geworden. 

Ik was even bang dat ze schotschuw werd van die knallen vlak bij haar maar het bleek gezonde spanning. 

Het was een geweldige ervaring en ik hoop nog vaker mee te gaan.

Inmiddels zijn de ganzen geconsumeerd en het haas ligt geslacht in de diepvries.

Verslag van de KNJV proef in Kampen met Floran op 29 september 2007

Verslag van de KNJV proef in Kampen op 29 september 2007 met Floran

Om 6.10 uur schrik ik wakker en meteen flitst het door mijn hoofd: ik heb een proef en ik heb me verslapen! Snel m'n bed uit en de spullen bij elkaar gegrepen. Manlief was zo vriendelijk om de honden even uit te laten zodat ik toch nog een ontbijtje naar binnen kon werken. Om kwart voor zeven zat ik in de auto en reden we richting Kampen. Onderweg mijmer ik een beetje over de dag die komen gaat, genietend van een waterig zonnetje en van mijn favoriete muziek op Arrow Classic Rock. Vandaag is het de laatste kans om dit jaar met Floran een A diploma te halen. "Ze heeft het niet in zich," heb ik menigmaal tegen mijn trainingsmaatje gezegd. "Waarom niet? Ze doet het hartstikke goed!" was stevast haar antwoord en nu, onderweg, bedenk ik me dat ze er zeker de capaciteiten toe heeft. "Vandaag gaat het gewoon lukken," spreek ik mezelf toe. Eenmaal in Kampen heeft het waterige zonnetje plaats gemaakt voor druilerige regen, nét niet hard genoeg om mijn regenpijpen aan te doen. De dierenarts onderwerpt Floran aan een grondige keuring en vindt haar in goede conditie om de proef te lopen. Floran is ruim vier weken drachtig maar heeft er, behalve de misselijkheid 's morgens, verder geen last van.

We beginnen met het apport over water: een 7.
Wat doet een mens toch rare dingen! Ik stuur Floran over zoals ik dat altijd doe. De eerste meters voelde ze nog grond onder haar voeten en keek ze me aan alsof ze zeggen wilde: "ik ga niet lopend deze hele plas oversteken!" Ik reageerde met nog een commando vooruit en dat bracht haar weer in beweging. Normaal zeg ik als ze uit het water komt "zoek apport" maar nu deed ik dat niet want ik ging er van uit dat ze dat onderhand wel wist. Stom natuurlijk! Floran ging eens even bij de vakantiewoningen kijken en was totaal niet met het zoeken bezig. Ze keek me op een gegeven moment aan en ik riep haar toen het commando zoek apport. "Goh, moest ik wat zoeken dan?" waarna ze haar opdracht begon uit te voeren. Ze zocht nog even of er ergens een bruggetje was, constateerde dat dat niet het geval was en kwam uiteindelijk terug zwemmen met de eend in de bek. Keurmeester Klaas Beukema gaf terecht een 7.

Daarna moesten we het hele eind terug lopen voor het houden van de aangewezen plaats: een 10.
Na het debacle in Vriezenveen was ik lichtelijk nerveus voor dit onderdeel. Gelukkig was het even droog en bleef ze, zoals ik gewend was, keurig liggen.

Vervolgens moesten we weer helemaal terug lopen voor het aangelijnd en los volgen, een 9 en het uitsturen en komen op bevel, een tien.
Floran volgde goed maar liep iets achter af en toe. Persoonlijk vind ik het geen probleem, ze bleef binnen mijn gezichtsveld. Het uitsturen ging prima en het komen ging ook goed. Keurmeester Neggers twijfelde tussen een negen en een tien. Ik hielp hem door te stellen dat het een negen en een half was maar aangezien er niet met halven gewerkt wordt werd dit dus afgerond naar een tien! Hij vond het een goede oplossing en noteerde zwijgend een tien.

Wederom een flinke wandeling terug naar het kort apport te land, een 9 en het apport uit water een 10.
Bij het kort apport te land lijkt Floran altijd weifelend. Het is me echter gebleken dat ze het konijn met haar neus op de buik rolt zodat ze hem op de juiste manier beet kan pakken. Zo legde ik dit ook uit aan keurmeester Bekkering die mijn verklaring glimlachend aanhoorde en een negen gaf voor het weifelend oppakken. Het apport uit water werd door Floran heel beheerst en rustig gehaald. Om te voorkomen dat de keurmeester hier punten voor af zou trekken vertel ik hem dat ze mooi en netjes werkt. "Ja hoor, dat doet ze ook" vond hij. Het was dan ook een tien.

Daarna moesten we nog even naar het apport uit de dichte dekking: een tien. Inmiddels was ik doorweekt tot op het spreekwoordelijke hemd en verkleumd tot op het bot en dat terwijl mijn regenpijpen in de auto lagen. Floran was blij dat ze eindelijk aan de beurt was want ook zij lag te rillen in het natte gras. Ze mocht weer even van de lijn om een opdracht te volbrengen en dat deed ze perfect vond mevrouw Huisman, die keurmeester was op dit onderdeel.

Het markeren wordt in Kampen na afloop van alle onderdelen achter elkaar gedaan en werd gekeurd door dhr. Bekkering.
Het was een heel lange zit in de stromende regen. Eindelijk waren we aan de beurt en wederom was Floran blij dat ze de benen even mocht strekken. Ze liep in een rap tempo regelrecht op de eend, dus had perfect gemarkeerd, rolde de eend naar mijn interpretatie op de rug zodat ze hem goed kon oppakken en kwam er tot op 25 meter prima mee terug gerend. Ik zei dat ook aan de keurmeester en wederom hoorde hij mijn verklaring glimlachend aan. De laatste meters sjokte Floran met de eend in haar bek onze richting uit en keek me met een alles vernietigende blik aan. "Hoe interpreteer je dit dan?" vroeg de keurmeester. "Zo" zei ik hem en ik stak mijn middelvinger naar hem op. Je hoefde geen kennis van honden te hebben om het gedrag van Floran te kunnen lezen. We verdienden een 8 op dit onderdeel.

Het B diploma was weer binnen met 73 punten. Jammer van de drie punten verlies op het over water en het morsen van de andere puntjes. Floran heeft al lang laten zien dat ze in staat is om een B te kunnen lopen zonder punt verlies.
We mochten dus mee doen aan het dirigeren: een 0.
Floran nam goed de lijn aan en had een lekker tempo. Ze was weer blij dat ze zich even warm mocht lopen na het wachten in de regen. Ze kwam aardig in de buurt van het stoppunt maar ik verzuimde op tijd te fluiten. Toen ik uiteindelijk floot moest ze nog een stuk naar links. Ze kwam langs de sloot wederom redelijk op het stoppunt en ging gelijk zitten toen ik floot. De keurmeesters wilden graag zien dat ze nog een metertje naar achteren ging. Ik stuurde haar vooruit en ze ging prima maar een metertje werden wel 10 metertjes... Ik dirigeerde haar wat meer naar rechts en een stukje naar voren waarna Floran er geen donder meer van begreep en vast bleef zitten. De boekjes gingen omhoog en het was einde oefening. "Waarom floot je nou niet" vroeg keurmeester Bekkering. Tja, waarom? Omdat je op een proef staat misschien en heel graag dat A diploma wilt halen? Hoe dan ook, het was ondanks de regen, de kou, het lange wachten en de mislukte dirigeer wél een heel leuke dag! Volgend jaar gaat het zeker lukken!

Verslag van de KNJV proef in Zwiep op 24 september 2007 met Imre

Verslag van de KNJV proef in Zwiep op 24 september 2007 met Imre

Na een nacht waarin ik elk uur rechtop in mijn bed zat ben ik 's morgens om 5.30 uur opgestaan want we moesten om 7.30 uur in Zwiep verschijnen voor de tweede KNJV proef van Imre. Eerst zelf even eten en toen de honden gevoerd. Imre liet de carnibest staan dus dat zag er niet goed uit. Ze was de laatste dagen al niet in orde. Toch besloot ik te gaan, ik kon altijd nog opgeven. In Zwiep aangekomen had ze de kofferruimte vol gespuugd en een wanhoopsgevoel bekroop me. Daar gaat weer een proef! We hebben bepaald geen geluk dit jaar. Van de zes ingeschreven proeven heb ik er vier moeten cancelen i.v.m loopsheid en dracht van Floran die vroeger kwam dan gepland en nu dit weer. Na overleg met andere Stabij eigenaren besluit ik om het even aan te zien. Ik ga alleen voor de C onderdelen dus ik ben snel klaar...

De eerste proef was het aangelijnd en los volgen en het vooruitsturen en komen op bevel: beiden een 7.
Imre volgde aan de lijn goed maar snuffelde veel en dat werd ons zwaar aangerekend. Los deed ze het perfect. Ik heb haar niet gecorrigeerd voor het gesnuffel, bang dat ze daarna de handdoek in de ring zou gooien en helemaal niets meer zou doen. Het vooruitsturen ging uitstekend en het komen ietsje minder en ook dit werd zwaar bestraft. Het kon me niet zoveel schelen, na de eerste proef waren we nog in de race zoals dat heet.

Daarna zijn we naar het houden van de aangewezen plaats gegaan: een 10.
De eerste tien voor Imre was binnen. Ze bleef keurig liggen waar ik haar had achtergelaten.

De vierde en vijfde proef werden samen gedaan: het kort apport te land en het apport uit water: beiden een 0.
Daar sneuvelde het C diploma weer na een goed uur te hebben gewacht. We begonnen bij het apport uit water. Imre vond het veel te modderig en wilde er pertinent niet doorheen. Ik heb er geen druk op gezet want dat had totaal geen zin. "Trek de bikini moar an!" zeiden de helpers en de keurmeester. "Dacht het nie, i-j ziet moar hoejem druut krieg". Gelukkig waren niet alle honden zo mieperig en schoon op zichzelf en mocht een labrador het klusje klaren. Daarna nog even het apport te land maar Imre was niet zomaar te bewegen om het konijn op te pakken. Uiteindelijk deed ze dat toch en ging er als een haas mee vandoor. Tenslotte wist ik haar toch zo gek te krijgen om het ding te apporteren maar vond de keurmeester het niet goed, en terecht.

Nu de nul toch genoteerd stond gingen we nog even naar het verloren zoeken want dat vindt ze zo leuk: een 7.
Inmiddels was ze helemaal opgeknapt en was er van ziekte weinig meer te merken. Ze zag een helper terug komen over het pad en besloot daar naar toe te gaan in plaats van het bos in. Ze kwam terug zonder eend en ik heb haar opnieuw ingezet. Dat bracht het juiste resultaat. De helper kwam nog even achter ons aan om te vertellen dat hij heel mooi hondenwerk had gezien van Imre. "Da's een good huntje". Ondanks de nullen weet ik dat hij gelijk heeft. Het komt wel goed met ons!

Verslag van de eerste KNJV proef van Imre in Beesd op 10 augustus 2007

Verslag van de KNJV proef in Beesd op 10 augustus 2007 met Imre

Om 6.00 uur 's morgens ging de wekker. Ik hoorde de regen tegen het raam tikken en denk terug aan twee jaar geleden toen we ook al zoveel regen te verduren kregen tijdens de proef in Beesd. Ik zou met Imre en Floran naar Beesd afreizen maar helaas heb ik Floran terug moeten trekken omdat ze loops geworden was. Het werd dus een relax dagje met Imre die voor het eerst mee ging. Ik verwachtte er niet veel van, niet omdat ze het niet kan maar omdat ze nog heel onstabiel is. Toen ik naar Beesd reed hield het op met regenen en kon ik mijn regenkloffie in de auto laten liggen.

Na het welkom begonnen wij met het houden van de aangewezen plaats. Ik heb trauma's overgehouden van de proef in Vriezenveen dus ik begon niet echt lekker. De hond ging na mijn down keurig liggen en ik bad dat ze dat twee minuten vol bleef houden. Vanuit mijn plek achter de boom zag ik dat ze ging staan. Alsjeblieft, blijf waar je bent. Gelukkig deed ze dat ook en ging ze na te hebben gezeten weer liggen. Keurmeester Neggers vond het een zeven waard waar ik heel blij mee was.

Daarna kwam het kort apport te land en het apport uit diep water aan bod: beiden een nul. Imre ging als een speer naar het konijn, constateerde de dood en liep vervolgens verder om te kijken of er niets anders te apporteren viel. Het leek of ze dacht: jij ligt hier straks ook nog wel, ik ga eerst nuttigere dingen doen. Hoe dan ook, ze bracht hem op mijn verzoek niet binnen en de nul was een feit. Bij het apport uit water voelde ze voorzichtig de temperatuur en besloot dat het een tikje te koud was voor een zwempartijtje. "Laat maar", zei ik. "Hoe komt die eend er nou uit?" vroeg  keurmeester Joosen waarop mijn antwoord was: "wie heeft hem er in gegooid?" Uiteindelijk kreeg ik Imre zo gek dat ze toch het water in ging. Normaal is dit haar favoriete onderdeel en hangt ze in de lijn. Ik heb het nooit 's ochtends vroeg geoefend dus daar zal het wel aan gelegen hebben.

Aangezien er toch al nullen waren besloot ik ook de B proeven maar te doen. Het zou een leuke training zijn. We mochten naar het verloren zoeken. Imre nam prima diepte maar moest toch even plassen. Ze kwam netjes met de eend terug. Keurmeester mevrouw Huisman vond het knap werk voor zo'n jong hondje. Ze gaf een negen voor de proef.

Daarna kwam het markeren aan de beurt. Imre ging uitstekend naar de eend, constateerde wederom dat die dood was en ging rustig het veld erachter uitkammen. Wat ik ook floot, ze kwam niet. Ik heb haar uiteindelijk gehaald zodat ze verder konden met de proef. Het moge duidelijk zijn dat ook deze proef een nul opleverde.

Als laatste gingen we aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel: een zeven en een nul. Het volgen ging niet perfect. Imre snuffelde veel. Er was ook veel te snuffelen. Het uitsturen ging prima: er gingen een aantal zwaluwen op die ze achterna joeg. Helaas kwam ze niet 1 2 3 terug en ook dat was dus een nul!

Het over water hebben we niet gedaan want dat hebben we nauwelijks geoefend en het is niet gemakkelijk in Beesd.

Al met al een leuke dag gehad ondanks de vier nullen. Imre is nog jong, ze komt er wel. Het is opvallend dat ze bij de zoekopdrachten altijd met het wild terug komt maar dat ze het laat liggen als het opgegooid wordt. Kennelijk vindt ze het dan niet nodig om het te brengen. We hadden het er immers toch niet neer hoeven gooien?

Volgende keer beter!

Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen op 4 augustus 2007 met Floran

Verslag van de KNJV proef in Vriezenveen op 4 augustus 2007 met Floran

's Morgens ben ik al vroeg opgestaan om eerst alle honden (momenteel 7 i.v.m logees) uit te laten en van eten te voorzien. Daarna de tas ingepakt en om half zeven vertrokken naar Vriezenveen. Floran was in goede doen de laatste tijd dus ik had goede hoop op een leuke dag. Het weer werkte ook mee: niet echt té warm maar lekker zonnig.

We begonnen de dag met het houden van de aangewezen plaats. Normaal gesproken altijd goed voor een tien dus ik had geen enkele reden om te vermoeden dat het dit keer mis zou gaan...
Floran ging wel down maar wel weifelend. Ik liep weg en terwijl ik nog onderweg was kwam de dame achter me aan gesjokt. "Mevrouw, u mag uw hond nog één keer terug leggen" aldus keurmeester Bekkering. Aangezien de andere hond aan een man toebehoorde moest de boodschap wel voor mij bedoeld zijn. Ik leg Floran met een flinke correctie terug opdat ze nu toch echt zou moeten blijven liggen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze gedroeg zich alsof ze dagelijks een pak rammel krijgt en liep direct weer achter mij aan. De nul stond genoteerd.

Ofschoon ik goed de smoor in had ben ik toch maar door gegaan want volgende week staat er opnieuw een proef op het programma. Bij de volgende proef, het kort apport te land die daar ook gehouden werd, was ik volledig de kluts kwijt. Ik had niet gezien dat het konijn al gegooid was en begreep dus niet dat ik de hond, die weliswaar helemaal startklaar zat, in mocht zetten. Toen zij uiteindelijk ging toen de keurmeester ja, toe maar tegen mij zei riep ik haar dus terug. "Wat doe je nou?" vroeg meneer Bekkering. Hij vond dat ik nog een tweede kans verdiende, die nul stond toch al, en dat ging prima. We kregen voor deze proef een tien.

Daarna gingen we volgen en vooruitsturen: beiden een tien. Floran volgde correct en ging prima vooruit en kwam, toen ik floot, direct terug.

De volgende proef was het apport uit water. We moesten een eindje van de kant af staan in een modderige blubzooi. Floran ging keurig op mijn "apport" te water en bracht de eend keurig model terug. Keurmeester Roos complimenteerde mij met zo'n mooi stabijtje die zo goed werk leverde. Ik heb hem maar even verteld dat het mooie stabijtje mijn dag al flink vergald had. Wederom hadden we een mooie tien.

Het volgende onderdeel was onze eerste B proef: het apport uit de dichte dekking. Op deze proef sneuvelden heel wat ervaren combinaties. Er liep een pad vlak langs de inzetplaats maar als de hond die zou volgen zou hij geen verwaaiing krijgen. Ik plantte mijn linkerbeen flink ver naar voren zodat Floran rechtuit zou gaan en niet op het pad zou komen. Ze had de eend redelijk snel gevonden en kwam wel over het pad terug. Aangezien ze mij niet kon zien en zo het wachtende publiek in zou lopen heb ik de plotseling opkomende kriebelhoest maar even weg gekucht. Keurmeester Slijkhuis gaf er een negen voor, "maar niet om het kuchje" zei hij. Floran had wat getreuzeld bij de eend. Overigens hadden veel voorjagers daar last van kriebel in de keel.

Het apport over water ging Floran gelukkig ook goed af: een tien. Keurmeester Lucas vond het een lust om te zien. Hij vond haar mooi rustig en beheerst werken. Dat compliment heb ik vaak gekregen.

Als laatste mochten we naar het markeren. Floran was mooi steady en ging in een goede lijn op weg. Ter plekke aangekomen trok ze direct naar de werpers en daarna pas naar de eend. Een dikke nul was het resultaat. Niet dat het me zo veel kon schelen want we lagen er toch al uit. Eigenlijk was die nul een pleister op de wonde: stel dat het een tien was geweest... Dan baalde ik nog ietsje meer dan ik al deed.

We hadden dus twee nullen, één negen en vijf tienen. Het was een leuke training zullen we maar zeggen. Volgende keer beter.