zondag 11 augustus 2013

Verslag van de KNJV proef in Winterswijk 2013 met Imre

Op 10 augustus mochten we aantreden voor onze tweede proef van dit jaar in het achterhoekse ´gemuudelijke´ Winterswijk. Na het debacle in Beesd heb ik Imre twee weken genegeerd, d.w.z. wel meegenomen op het rondje met de hondjes maar verder niet getraind of gespeeld. Elke keer als ik mijn trainingsspullen bij elkaar raapte keek ze me vol verwachting aan maar ik zei haar met een ogenschijnlijk stalen blik dat ze niet mee mocht en nam Guusje mee. Vorige week op de afsluiting van onze eigen trainingsgroep mocht ze weer mee en toen was ze lekker gretig en werkte prima. Daarna weer een weekje op non-actief zodat ze op de proef hopelijk weer zin had om te werken.
Om 5.00 uur wekte de wekker me na een heel kort nachtje - eigen schuld wie gaat er dan ook pas om 1.30 uur naar bed als je de volgende dag zo vroeg op moet en bovendien de dag er voor ook pas om 2.30 uur naar bed bent gegaan en 's morgens om 7.00 uur opgestaan. Ik maak mijn boterhammen en zet een potje thee om mee te nemen, laat de honden uit en geef ze eten en om 6.20 zit ik in de auto op weg naar Winterswijk. We zijn mooi op tijd en kunnen gelijk naar het secretariaat en de dierenarts. Ik kies een mooi eendje uit en installeer me buiten op het terras met een bakje koffie. Het programmaboekje vertelt me dat ik in groep 3 ben ingedeeld en begin met proef H: apport over diep water. De moed zakt me al in de schoenen want ik weet dat Imre weliswaar houdt van een zwempartijtje maar niet om 8.00 uur 's ochtends dus mijn verwachting voor een B diploma heb ik al een beetje bijgesteld.
We hebben nummer 45 en dat betekent dat er 4 deelnemers voor ons zijn. De eerste kwam al droog terug, het hondje weigerde te zwemmen. "Gelukkig" dacht ik nog, ik ben straks niet de enige met een droge hond, hoewel ik het anderen natuurlijk wel gun dat het goed gaat. Eenmaal aan de beurt trok Imre me bijna naar beneden en stond ze te steigeren aan de lijn. Op mijn 'vooruit' sprong ze vlot te water en zwom naar de overkant. Ze had grote moeite om er uit te komen want de kant bleek voor een hondje als Imre aan de hoge kant. Met heel veel doorzettingsvermogen lukte het haar toch om de kant op te klauteren wat me een complimentje van de keurmeester opleverde. Ze liep recht op de eend en nam hem op maar keek toen naar het water en bedacht dat het toch wel een hele toer was geweest om er uit te komen dus besloot ze om over land terug te gaan. Dat was echter nog een veel grotere toer want het land is daar helemaal volgroeid met hoog riet en onkruid en er was nog geen pad. Imre raakte het spoor totaal bijster. Ik floot haar een paar keer maar mijn hondje was in geen velden of wegen te bekennen. "Einde B diploma" schoot het door me heen. Enkele minuten later die wel uren leken te zijn was er geritsel te horen in het riet naast de wachtkamer en een wachtende deelnemer was zo vriendelijk om een prtje te geven waarna Imre bij de wachtkamer terecht kwam en zo via het pad naar mij toe kon lopen. De eend zat netjes in haar vang en ik was opgelucht mijn hondje in die hoedanigheid aan te zien komen. Het hondje was echter niet zo overtuigd van mijn blijheid en kwam schoorvoetend dichterbij en dreigde zelfs de eend halverwege het pad neer te leggen. Ik gebruikte al mijn charmes om haar bij me te krijgen terwijl ik aan de keurmeester uitlegde dat ze normaal gesproken toch wel via het water terug zou zijn gekomen maar dat de hoge kant haar op andere gedachten had gebracht. We kregen een 6JE voor het getoonde werk en daar was ik best blij mee!

In Winterswijk is het verplicht om je aan de volgorde van het programma te houden en dat betekende voor onze groep dat we naar het markeren moesten, wat wel eens ons volgende struikelblok zou kunnen zijn. Imre ging op mijn commando prima weg maar liep wel in een boog naar de eend die ze volgens mij goed gemarkeerd had. Ze liep er helaas een metertje aan voorbij maar draaide zich om en nam de eend op. "Je hebt nu nog een 6, maar dan mag er niets meer fout gaan" zei de keurmeester waarop ik hem verbaasd vroeg waarom het slechts een 6 zou zijn. "Omdat ze er in een boog naar toe loopt en er ook nog aan voorbij gaat" was zijn antwoord. Ik zei hem dat ik er ook eens een 10 voor had gehad maar dat was aan dovemansoren gericht. Imre kwam gelukkig met eend terug maar vond het nodig om nog even te gaan plassen onderweg en ik vloekte en schold hardop omdat ik hier mijn B wel zag sneuvelen. "Je houdt je 6 wel hoor" zei de keurmeester lachend "maar dan mag je verder ook niet mopperen!" En zo kropen we wederom door het oog van de naald.
Met acht verliespunten begaven we ons naar de volgend proeven: het aangelijnd en los volgen en het uitsturen en komen op bevel, altijd lastig, althans wel met Imre.
Imre volgt aangelijnd prima maar als het kabeltje er af is dan vindt de dame dat ze iets meer vrijheid kan genieten en dat wordt benut voor het opsnuiven van alle geurtjes in het gras waardoor ze meer dan eens niet naast me maar achter me aan liep. Het werd beloond met een 7. Het uitsturen ging wederom met enkele commando's gepaard en hoewel ze nog niet echt ver bij me vandaan was mocht ik haar terug fluiten teneinde te voorkomen dat ze de weg over zou steken. Gelukkig reageerde ze daar in beginsel redelijk goed op maar kwam al snuffelend in een gematigd tempo naar me terug lopen waardoor ook voor dit onderdeel de 7 aan mijn puntenlijstje kon worden toegevoegd, maar we waren nog steeds in de race!
Daarna was het verloren apport uit de dichte dekking het volgende onderdeel. Imre ging prima over het heuveltje weg en daarna had ik geen idee meer wat mijn monstertje uitspookte. Het duurde naar mijn idee best lang voor ik weer geritsel in mijn buurt hoorde en ik inderdaad Imre zag aankomen met de eend. De keurmeester vond dat ze een beetje te traag was wat ons op een 8 als score kwam te staan.
Nog drie C onderdelen te gaan en nog steeds in de race!
Het apport uit diep water zou behoorlijk lastig zijn volgens andere deelnemers omdat het een hoge en glibberige kant was. Er was zelfs over geklaagd dat de honden moeite hadden om de steile kant te beklimmen en dat en het debacle in Beesd, maakten dat ik lichtelijk nerveus naar de proef ging. Imre ging netjes zitten ondanks de natte ondergrond en wachtte keurig op mijn commando. Toen dat eenmaal gegeven was ging ze met een sierlijke duik te water, nam de eend in de vang, draaide zich direct om en kwam terug naar de kant waar ze alles uit de kast haalde om er op te klauteren en dat lukte haar heel wat gemakkelijker dan eerder die ochtend. "Zo Brigitte" zei de keurmeester die ik persoonlijk ken, "je hebt laten zien dat de proef prima te doen is met jouw kleine Stabijtje dus niemand hoeft nog te zeuren over een steile kant." Een dikke 10 prijkte op mijn lijstje, de eerste van vandaag.
Vervolgens nog even houden van de aangewezen plaats en kort apport wat in principe geen problemen mag geven. Imre ging keurig liggen en bleef daar tot ik haar weer kwam halen en dus kon ik de tweede 10 bijschrijven op mijn puntenlijst waardoor het gemiddelde weer een tikje opgekrikt werd. Bij het houden van de aangewezen plaats wordt ook het kort apport gekeurd. Imre ging prima op mijn commando 'apport' naar het konijn en pakte het op. Ik was al een beetje blij... Helaas legde ze het ding weer neer en begon het vakkundig af te lebberen. "Apport" beet ik haar toe maar de Friese trekjes kwamen boven en de dame weigerde elke vorm van medewerking zolang ik haar op die manier bejegende. Dan maar wat vriendelijker... Met m'n liefste stemmetje vroeg ik haar te apporteren waarna ze het konijn oppakte en naar me toe kwam om hem op een paar meter weer neer te leggen maar nog voor ze kon beginnen met het opnieuw lebberen aan het konijn maande ik haar tot apporteren wat ze gelukkig ook maar deed. "Het zal toch niet zo zijn dat hier mijn B en zelfs mijn C diploma sneuvelt" zei ik tegen de keurmeester. "Je krijgt een klein 6JE" zei de keurmeester en daarmee was ik buitengewoon in mijn nopjes. Ik vertelde dat ik schoon genoeg had van de prestaties van Imre waarop hij zei dat ik trots zou moeten zijn dat ik in Winterswijk met een Stabij een B diploma in de wacht had gesleept. Heel veel beter kon de dag eigenlijk niet eindigen na deze bemoedigende woorden al had ik gehoopt op een diploma van meer dan de 60 punten die we uiteindelijk behaald hebben.


Verslag van de KNJV proef in Beesd 2013 met Imre

Onze eerste officiële test van 2013 vond plaats op 26 juli in het altijd weer gezellige Beesd op Heerlijkheid de Mariënwaerdt, waar de Vereniging van Drentsche Patrijs hun jaarlijkse KNJV proef houdt in samenwerking met de NVSW. Helaas waren de Friezen met slechts drie deelnemers zwaar onderbezet. Behalve Imre waren Elly Stienstra met Stabij Aidske en Jan Spikker met Wetterhoun Laika aanwezig en we zaten bij elkaar in de groep.
Na in 2012 nauwelijks te hebben getraind i.v.m. het nest van Imre en van Guusje, heb ik met Imre de laatste maanden intensief getraind in een kleine trainingsgroep onder leiding van Marjolein Lourens en Ineke van der Zouwen in de buurt van Ede en Amersfoort. Mijn doel was om hogere punten te scoren op de acht onderdelen want het is zo onnodig om op een simpel onderdeel als bijvoorbeeld volgen punten te verliezen. Bovendien wilde ik werken aan het sneller en enthousiaster werken. Tijdens de training ging ze goed vooruit en had weer zin in het spelletje!
Om 5.30 uur houdt de wekker zich aan zijn afspraak door het irritante tuutje ten gehore te brengen en word ik wakker na een kort nachtje maar dat was mijn eigen schuld. Een uurtje later rijd ik in een druilerige motregen naar Beesd waar, eenmaal aangekomen, het zonnetje schijnt en het een mooie dag belooft te worden met in de middag kans op onweer.
We komen bijtijds aan in Beesd en gebruiken de tijd om rustig koffie te drinken en bij te praten met Elly. Zo kletsend vergeten we de tijd en moeten we toch nog aansluiten in de rij voor het secretariaat en de dierenarts. Er waren nog volop eenden dus ik kon een mooi exemplaar uitkiezen. Na het welkomstwoord gaan we van start met onze eerste proef: het aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel. Gelukkig was dit het eerste onderdeel want de temperatuur was nog lekker aangenaam op dit vroege uur. We hebben hier heel veel aandacht aan besteed tijdens de training met behulp van de clicker en ik had dan ook de ijdele hoop dat het kwartje bij Imre wel zou vallen dat het bij “volgen” de bedoeling is om strak naast me te lopen en niet achter. Aangelijnd volgde ze prima maar los vond ze het toch nodig om een beetje achter te blijven en verdienden we slechts een 7. Het uitsturen ging ook wat moeizaam en eenmaal op afstand vond Imre het ook niet nodig om op het eerste beste fluitsignaal terug te komen dus ook hier verdienden we een slechts een 7 en daarmee waren de eerste zes verliespunten al weer een feit maar, we waren nog in de race zoals dat heet!
Daarna moesten we naar het houden van de aangewezen plaats. Voor zover ik me herinner is dit nooit een probleem geweest dus vol vertrouwen leg ik Imre op de aangewezen plaats, wat dit keer een platgetrapt stukje wildernis is met wat brandnetels. Ondanks dat blijft ze prima liggen en scoren we onze eerste 10.
De volgende proef is het verloren zoek apport. Imre gaat op mijn “zoek apport” vlot het bos in en komt er ook vlot weer uit maar ze vond het op de terugweg toch nodig om even aan alle andere deelnemende honden te laten weten dat zij daar geweest was door even te plassen. Het kost een puntje maar met een 9 op mijn lijstje ben ik ook nog dik tevreden al vind ik het wel weer jammer puntverlies.
De wachtkamer van proef F is ook de wachtkamer voor proef H dus ik lever mijn eend daar in en wacht op het onderdeel ‘apport over diep water’. Ondertussen begint het wat te rommelen in de lucht maar op het moment dat we aan de beurt zijn onweert het nog niet hard genoeg om de proeven te staken. De meeste honden hebben we op de terugweg om zien lopen wat in Beesd ook niet zwaar bestraft wordt want het is vrij gemakkelijk en, in de meeste gevallen, sneller. Imre ging vlot te water, kwam er goed uit en liep recht op de eend en nam hem op. “Mooi” dacht ik nog, dit wordt een 9 want ik was er wel zeker van dat ze om zou lopen en dat deed ze dan ook. We hebben hier heel veel op getraind en haar zelfs tegen gehouden als ze dat deed tijdens de training en dat werkte nu tegen me…
Imre kwam in beeld met de eend in de bek en bleef aan het begin van het pad op zo’n 40 meter afstand staan kijken. Ik floot haar in maar ze bleef daar dralen en legde de eend neer. Duizend schietgebedjes door mijn hoofd maande ik haar tot apport waarna tot overmaat van ramp er een behoorlijke lichtflits gevolgd door een flinke donderknal het hondje deed besluiten om even geen stap meer te zetten. “Ze is bang voor onweer” zei ik tegen de keurmeester in een poging om haar koppige gedrag te verklaren. Ik heb haar uiteindelijk gesmeekt om bij me te komen met de eend en dat heeft ze toen toch maar gedaan, maar niet zonder op anderhalve meter de eend nog even neer te leggen. “Kom maar meisje, het is goed” probeerde ik te redden wat er te redden viel en dat pakt gelukkig goed uit. “Een 6JE” zegt de keurmeester en daar ben ik heel content mee want het had ook een 0 kunnen zijn.
Na te hebben geschuild voor de onweersbui gaan we naar het volgende onderdeel: proef G, het markeren, is de dood of de gladiolen. Imre ging prima op weg naar de eend maar kort voor de eend ging haar neus aan de grond op een plek waar een vorige hond de eend had neergelegd. “Als ze nu doortrekt heb je nog een 6″ zei de keurmeester en gelukkig, ze trok door, pakte de eend maar legde deze even neer om te plassen op de plek waar ze op de heenweg had gesnuffeld en hiermee was de 0 terecht genoteerd. Dag B diploma!
Om een C diploma te bemachtigen moesten we alleen nog even het kort apport en het apport uit water doen. Ik koos een mooi konijntje en Imre ging op mijn commando “apport” als een speer naar het konijn, pakte het op en bracht het model terug en voor deze uitvoering verdiende ze een dikke 10. Toen nog even uit water en klaar. Imre ging vlot naar de waterkant op mijn commando en stapte er ook in maar bleef vervolgens kijken hoe de eend de Linge afdreef… “Apport” brulde ik nog maar eens maar ze keek van de eend naar mij en van mij naar de eend. “Ga je niet mee zwemmen, ik wacht op jou” moet ze gedacht hebben. De laatste weken zijn we bijna dagelijks samen wezen zwemmen met die enorme hitte en dat vond Imre uiteraard superleuk. Ik was haar gedrag van de hele dag spuugzat en zei tegen de keurmeester “noteer de nul maar vast, ik ben er klaar mee”. “U mag nog eens inzetten” zei de keurmeester maar ik had absoluut geen behoefte meer aan een C diploma en wilde dit schepsel het liefst het water in schoppen. “Nee, ik ben er klaar mee,” zei ik. “Ja maar we willen wel die eend uit het water hebben”. “Oh, maar dat komt wel goed” beloofde ik hem waarna ik op Imre afstapte die verbaasd was dat ik tijdens een proef naar haar toe kwam, en brulde haar een flink “apport, nu” toe waarna ze het ruime sop koos en met de eend die ze aan de vleugel vast hield, terug kwam en hem model afgaf.
“Wat een monster” zei ik en ook de keurmeester vond “wat een monster”!