Onze eerste officiële test van 2013 vond plaats op 26 juli in het altijd weer gezellige Beesd op Heerlijkheid de Mariënwaerdt, waar de Vereniging van Drentsche Patrijs hun jaarlijkse KNJV proef houdt in samenwerking met de NVSW. Helaas waren de Friezen met slechts drie deelnemers zwaar onderbezet. Behalve Imre waren Elly Stienstra met Stabij Aidske en Jan Spikker met Wetterhoun Laika aanwezig en we zaten bij elkaar in de groep.
Na in 2012 nauwelijks te hebben getraind i.v.m. het nest van Imre en van Guusje, heb ik met Imre de laatste maanden intensief getraind in een kleine trainingsgroep onder leiding van Marjolein Lourens en Ineke van der Zouwen in de buurt van Ede en Amersfoort. Mijn doel was om hogere punten te scoren op de acht onderdelen want het is zo onnodig om op een simpel onderdeel als bijvoorbeeld volgen punten te verliezen. Bovendien wilde ik werken aan het sneller en enthousiaster werken. Tijdens de training ging ze goed vooruit en had weer zin in het spelletje!
Om 5.30 uur houdt de wekker zich aan zijn afspraak door het irritante tuutje ten gehore te brengen en word ik wakker na een kort nachtje maar dat was mijn eigen schuld. Een uurtje later rijd ik in een druilerige motregen naar Beesd waar, eenmaal aangekomen, het zonnetje schijnt en het een mooie dag belooft te worden met in de middag kans op onweer.
We komen bijtijds aan in Beesd en gebruiken de tijd om rustig koffie te drinken en bij te praten met Elly. Zo kletsend vergeten we de tijd en moeten we toch nog aansluiten in de rij voor het secretariaat en de dierenarts. Er waren nog volop eenden dus ik kon een mooi exemplaar uitkiezen. Na het welkomstwoord gaan we van start met onze eerste proef: het aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel. Gelukkig was dit het eerste onderdeel want de temperatuur was nog lekker aangenaam op dit vroege uur. We hebben hier heel veel aandacht aan besteed tijdens de training met behulp van de clicker en ik had dan ook de ijdele hoop dat het kwartje bij Imre wel zou vallen dat het bij “volgen” de bedoeling is om strak naast me te lopen en niet achter. Aangelijnd volgde ze prima maar los vond ze het toch nodig om een beetje achter te blijven en verdienden we slechts een 7. Het uitsturen ging ook wat moeizaam en eenmaal op afstand vond Imre het ook niet nodig om op het eerste beste fluitsignaal terug te komen dus ook hier verdienden we een slechts een 7 en daarmee waren de eerste zes verliespunten al weer een feit maar, we waren nog in de race zoals dat heet!
We komen bijtijds aan in Beesd en gebruiken de tijd om rustig koffie te drinken en bij te praten met Elly. Zo kletsend vergeten we de tijd en moeten we toch nog aansluiten in de rij voor het secretariaat en de dierenarts. Er waren nog volop eenden dus ik kon een mooi exemplaar uitkiezen. Na het welkomstwoord gaan we van start met onze eerste proef: het aangelijnd en los volgen en uitsturen en komen op bevel. Gelukkig was dit het eerste onderdeel want de temperatuur was nog lekker aangenaam op dit vroege uur. We hebben hier heel veel aandacht aan besteed tijdens de training met behulp van de clicker en ik had dan ook de ijdele hoop dat het kwartje bij Imre wel zou vallen dat het bij “volgen” de bedoeling is om strak naast me te lopen en niet achter. Aangelijnd volgde ze prima maar los vond ze het toch nodig om een beetje achter te blijven en verdienden we slechts een 7. Het uitsturen ging ook wat moeizaam en eenmaal op afstand vond Imre het ook niet nodig om op het eerste beste fluitsignaal terug te komen dus ook hier verdienden we een slechts een 7 en daarmee waren de eerste zes verliespunten al weer een feit maar, we waren nog in de race zoals dat heet!
Daarna moesten we naar het houden van de aangewezen plaats. Voor zover ik me herinner is dit nooit een probleem geweest dus vol vertrouwen leg ik Imre op de aangewezen plaats, wat dit keer een platgetrapt stukje wildernis is met wat brandnetels. Ondanks dat blijft ze prima liggen en scoren we onze eerste 10.
De volgende proef is het verloren zoek apport. Imre gaat op mijn “zoek apport” vlot het bos in en komt er ook vlot weer uit maar ze vond het op de terugweg toch nodig om even aan alle andere deelnemende honden te laten weten dat zij daar geweest was door even te plassen. Het kost een puntje maar met een 9 op mijn lijstje ben ik ook nog dik tevreden al vind ik het wel weer jammer puntverlies.
De wachtkamer van proef F is ook de wachtkamer voor proef H dus ik lever mijn eend daar in en wacht op het onderdeel ‘apport over diep water’. Ondertussen begint het wat te rommelen in de lucht maar op het moment dat we aan de beurt zijn onweert het nog niet hard genoeg om de proeven te staken. De meeste honden hebben we op de terugweg om zien lopen wat in Beesd ook niet zwaar bestraft wordt want het is vrij gemakkelijk en, in de meeste gevallen, sneller. Imre ging vlot te water, kwam er goed uit en liep recht op de eend en nam hem op. “Mooi” dacht ik nog, dit wordt een 9 want ik was er wel zeker van dat ze om zou lopen en dat deed ze dan ook. We hebben hier heel veel op getraind en haar zelfs tegen gehouden als ze dat deed tijdens de training en dat werkte nu tegen me…
Imre kwam in beeld met de eend in de bek en bleef aan het begin van het pad op zo’n 40 meter afstand staan kijken. Ik floot haar in maar ze bleef daar dralen en legde de eend neer. Duizend schietgebedjes door mijn hoofd maande ik haar tot apport waarna tot overmaat van ramp er een behoorlijke lichtflits gevolgd door een flinke donderknal het hondje deed besluiten om even geen stap meer te zetten. “Ze is bang voor onweer” zei ik tegen de keurmeester in een poging om haar koppige gedrag te verklaren. Ik heb haar uiteindelijk gesmeekt om bij me te komen met de eend en dat heeft ze toen toch maar gedaan, maar niet zonder op anderhalve meter de eend nog even neer te leggen. “Kom maar meisje, het is goed” probeerde ik te redden wat er te redden viel en dat pakt gelukkig goed uit. “Een 6JE” zegt de keurmeester en daar ben ik heel content mee want het had ook een 0 kunnen zijn.
Na te hebben geschuild voor de onweersbui gaan we naar het volgende onderdeel: proef G, het markeren, is de dood of de gladiolen. Imre ging prima op weg naar de eend maar kort voor de eend ging haar neus aan de grond op een plek waar een vorige hond de eend had neergelegd. “Als ze nu doortrekt heb je nog een 6″ zei de keurmeester en gelukkig, ze trok door, pakte de eend maar legde deze even neer om te plassen op de plek waar ze op de heenweg had gesnuffeld en hiermee was de 0 terecht genoteerd. Dag B diploma!
De volgende proef is het verloren zoek apport. Imre gaat op mijn “zoek apport” vlot het bos in en komt er ook vlot weer uit maar ze vond het op de terugweg toch nodig om even aan alle andere deelnemende honden te laten weten dat zij daar geweest was door even te plassen. Het kost een puntje maar met een 9 op mijn lijstje ben ik ook nog dik tevreden al vind ik het wel weer jammer puntverlies.
De wachtkamer van proef F is ook de wachtkamer voor proef H dus ik lever mijn eend daar in en wacht op het onderdeel ‘apport over diep water’. Ondertussen begint het wat te rommelen in de lucht maar op het moment dat we aan de beurt zijn onweert het nog niet hard genoeg om de proeven te staken. De meeste honden hebben we op de terugweg om zien lopen wat in Beesd ook niet zwaar bestraft wordt want het is vrij gemakkelijk en, in de meeste gevallen, sneller. Imre ging vlot te water, kwam er goed uit en liep recht op de eend en nam hem op. “Mooi” dacht ik nog, dit wordt een 9 want ik was er wel zeker van dat ze om zou lopen en dat deed ze dan ook. We hebben hier heel veel op getraind en haar zelfs tegen gehouden als ze dat deed tijdens de training en dat werkte nu tegen me…
Imre kwam in beeld met de eend in de bek en bleef aan het begin van het pad op zo’n 40 meter afstand staan kijken. Ik floot haar in maar ze bleef daar dralen en legde de eend neer. Duizend schietgebedjes door mijn hoofd maande ik haar tot apport waarna tot overmaat van ramp er een behoorlijke lichtflits gevolgd door een flinke donderknal het hondje deed besluiten om even geen stap meer te zetten. “Ze is bang voor onweer” zei ik tegen de keurmeester in een poging om haar koppige gedrag te verklaren. Ik heb haar uiteindelijk gesmeekt om bij me te komen met de eend en dat heeft ze toen toch maar gedaan, maar niet zonder op anderhalve meter de eend nog even neer te leggen. “Kom maar meisje, het is goed” probeerde ik te redden wat er te redden viel en dat pakt gelukkig goed uit. “Een 6JE” zegt de keurmeester en daar ben ik heel content mee want het had ook een 0 kunnen zijn.
Na te hebben geschuild voor de onweersbui gaan we naar het volgende onderdeel: proef G, het markeren, is de dood of de gladiolen. Imre ging prima op weg naar de eend maar kort voor de eend ging haar neus aan de grond op een plek waar een vorige hond de eend had neergelegd. “Als ze nu doortrekt heb je nog een 6″ zei de keurmeester en gelukkig, ze trok door, pakte de eend maar legde deze even neer om te plassen op de plek waar ze op de heenweg had gesnuffeld en hiermee was de 0 terecht genoteerd. Dag B diploma!
Om een C diploma te bemachtigen moesten we alleen nog even het kort apport en het apport uit water doen. Ik koos een mooi konijntje en Imre ging op mijn commando “apport” als een speer naar het konijn, pakte het op en bracht het model terug en voor deze uitvoering verdiende ze een dikke 10. Toen nog even uit water en klaar. Imre ging vlot naar de waterkant op mijn commando en stapte er ook in maar bleef vervolgens kijken hoe de eend de Linge afdreef… “Apport” brulde ik nog maar eens maar ze keek van de eend naar mij en van mij naar de eend. “Ga je niet mee zwemmen, ik wacht op jou” moet ze gedacht hebben. De laatste weken zijn we bijna dagelijks samen wezen zwemmen met die enorme hitte en dat vond Imre uiteraard superleuk. Ik was haar gedrag van de hele dag spuugzat en zei tegen de keurmeester “noteer de nul maar vast, ik ben er klaar mee”. “U mag nog eens inzetten” zei de keurmeester maar ik had absoluut geen behoefte meer aan een C diploma en wilde dit schepsel het liefst het water in schoppen. “Nee, ik ben er klaar mee,” zei ik. “Ja maar we willen wel die eend uit het water hebben”. “Oh, maar dat komt wel goed” beloofde ik hem waarna ik op Imre afstapte die verbaasd was dat ik tijdens een proef naar haar toe kwam, en brulde haar een flink “apport, nu” toe waarna ze het ruime sop koos en met de eend die ze aan de vleugel vast hield, terug kwam en hem model afgaf.
“Wat een monster” zei ik en ook de keurmeester vond “wat een monster”!
“Wat een monster” zei ik en ook de keurmeester vond “wat een monster”!
 |
Oh,Brigitte, ik zie het zo voor me.
BeantwoordenVerwijderenBeloofd wat voor ons in de toekomst :-)
Jammer, Imre had wel haar dag niet. Ik vind dat ook moeilijk bij onweer...
BeantwoordenVerwijderenFoppe en ik zijn nog niet klaar voor een proef. Maar ik hoop dat ik volgend jaar Foppe naast Imre zie werken.
Groetjes, Barbara
Nou Barbara, naast Imre gaat niet lukken... Die gaat met de VUT, maar ik hoop wel een pup te houden uit het komende nest waarvan Dries ook weer de papa zal zijn als het goed is. Mocht het niet lukken dan koop ik elders een pup en met dat hondje ga ik weer lekker werken.
Verwijderen