Verslag van de KNJV proef in Winterswijk 2013 met Imre

Op 10 augustus mochten we aantreden voor onze tweede proef van dit jaar in het achterhoekse ´gemuudelijke´ Winterswijk. Na het debacle in Beesd heb ik Imre twee weken genegeerd, d.w.z. wel meegenomen op het rondje met de hondjes maar verder niet getraind of gespeeld. Elke keer als ik mijn trainingsspullen bij elkaar raapte keek ze me vol verwachting aan maar ik zei haar met een ogenschijnlijk stalen blik dat ze niet mee mocht en nam Guusje mee. Vorige week op de afsluiting van onze eigen trainingsgroep mocht ze weer mee en toen was ze lekker gretig en werkte prima. Daarna weer een weekje op non-actief zodat ze op de proef hopelijk weer zin had om te werken.
Om 5.00 uur wekte de wekker me na een heel kort nachtje - eigen schuld wie gaat er dan ook pas om 1.30 uur naar bed als je de volgende dag zo vroeg op moet en bovendien de dag er voor ook pas om 2.30 uur naar bed bent gegaan en 's morgens om 7.00 uur opgestaan. Ik maak mijn boterhammen en zet een potje thee om mee te nemen, laat de honden uit en geef ze eten en om 6.20 zit ik in de auto op weg naar Winterswijk. We zijn mooi op tijd en kunnen gelijk naar het secretariaat en de dierenarts. Ik kies een mooi eendje uit en installeer me buiten op het terras met een bakje koffie. Het programmaboekje vertelt me dat ik in groep 3 ben ingedeeld en begin met proef H: apport over diep water. De moed zakt me al in de schoenen want ik weet dat Imre weliswaar houdt van een zwempartijtje maar niet om 8.00 uur 's ochtends dus mijn verwachting voor een B diploma heb ik al een beetje bijgesteld.
We hebben nummer 45 en dat betekent dat er 4 deelnemers voor ons zijn. De eerste kwam al droog terug, het hondje weigerde te zwemmen. "Gelukkig" dacht ik nog, ik ben straks niet de enige met een droge hond, hoewel ik het anderen natuurlijk wel gun dat het goed gaat. Eenmaal aan de beurt trok Imre me bijna naar beneden en stond ze te steigeren aan de lijn. Op mijn 'vooruit' sprong ze vlot te water en zwom naar de overkant. Ze had grote moeite om er uit te komen want de kant bleek voor een hondje als Imre aan de hoge kant. Met heel veel doorzettingsvermogen lukte het haar toch om de kant op te klauteren wat me een complimentje van de keurmeester opleverde. Ze liep recht op de eend en nam hem op maar keek toen naar het water en bedacht dat het toch wel een hele toer was geweest om er uit te komen dus besloot ze om over land terug te gaan. Dat was echter nog een veel grotere toer want het land is daar helemaal volgroeid met hoog riet en onkruid en er was nog geen pad. Imre raakte het spoor totaal bijster. Ik floot haar een paar keer maar mijn hondje was in geen velden of wegen te bekennen. "Einde B diploma" schoot het door me heen. Enkele minuten later die wel uren leken te zijn was er geritsel te horen in het riet naast de wachtkamer en een wachtende deelnemer was zo vriendelijk om een prtje te geven waarna Imre bij de wachtkamer terecht kwam en zo via het pad naar mij toe kon lopen. De eend zat netjes in haar vang en ik was opgelucht mijn hondje in die hoedanigheid aan te zien komen. Het hondje was echter niet zo overtuigd van mijn blijheid en kwam schoorvoetend dichterbij en dreigde zelfs de eend halverwege het pad neer te leggen. Ik gebruikte al mijn charmes om haar bij me te krijgen terwijl ik aan de keurmeester uitlegde dat ze normaal gesproken toch wel via het water terug zou zijn gekomen maar dat de hoge kant haar op andere gedachten had gebracht. We kregen een 6JE voor het getoonde werk en daar was ik best blij mee!

In Winterswijk is het verplicht om je aan de volgorde van het programma te houden en dat betekende voor onze groep dat we naar het markeren moesten, wat wel eens ons volgende struikelblok zou kunnen zijn. Imre ging op mijn commando prima weg maar liep wel in een boog naar de eend die ze volgens mij goed gemarkeerd had. Ze liep er helaas een metertje aan voorbij maar draaide zich om en nam de eend op. "Je hebt nu nog een 6, maar dan mag er niets meer fout gaan" zei de keurmeester waarop ik hem verbaasd vroeg waarom het slechts een 6 zou zijn. "Omdat ze er in een boog naar toe loopt en er ook nog aan voorbij gaat" was zijn antwoord. Ik zei hem dat ik er ook eens een 10 voor had gehad maar dat was aan dovemansoren gericht. Imre kwam gelukkig met eend terug maar vond het nodig om nog even te gaan plassen onderweg en ik vloekte en schold hardop omdat ik hier mijn B wel zag sneuvelen. "Je houdt je 6 wel hoor" zei de keurmeester lachend "maar dan mag je verder ook niet mopperen!" En zo kropen we wederom door het oog van de naald.
Met acht verliespunten begaven we ons naar de volgend proeven: het aangelijnd en los volgen en het uitsturen en komen op bevel, altijd lastig, althans wel met Imre.
Imre volgt aangelijnd prima maar als het kabeltje er af is dan vindt de dame dat ze iets meer vrijheid kan genieten en dat wordt benut voor het opsnuiven van alle geurtjes in het gras waardoor ze meer dan eens niet naast me maar achter me aan liep. Het werd beloond met een 7. Het uitsturen ging wederom met enkele commando's gepaard en hoewel ze nog niet echt ver bij me vandaan was mocht ik haar terug fluiten teneinde te voorkomen dat ze de weg over zou steken. Gelukkig reageerde ze daar in beginsel redelijk goed op maar kwam al snuffelend in een gematigd tempo naar me terug lopen waardoor ook voor dit onderdeel de 7 aan mijn puntenlijstje kon worden toegevoegd, maar we waren nog steeds in de race!
Daarna was het verloren apport uit de dichte dekking het volgende onderdeel. Imre ging prima over het heuveltje weg en daarna had ik geen idee meer wat mijn monstertje uitspookte. Het duurde naar mijn idee best lang voor ik weer geritsel in mijn buurt hoorde en ik inderdaad Imre zag aankomen met de eend. De keurmeester vond dat ze een beetje te traag was wat ons op een 8 als score kwam te staan.
Nog drie C onderdelen te gaan en nog steeds in de race!
Het apport uit diep water zou behoorlijk lastig zijn volgens andere deelnemers omdat het een hoge en glibberige kant was. Er was zelfs over geklaagd dat de honden moeite hadden om de steile kant te beklimmen en dat en het debacle in Beesd, maakten dat ik lichtelijk nerveus naar de proef ging. Imre ging netjes zitten ondanks de natte ondergrond en wachtte keurig op mijn commando. Toen dat eenmaal gegeven was ging ze met een sierlijke duik te water, nam de eend in de vang, draaide zich direct om en kwam terug naar de kant waar ze alles uit de kast haalde om er op te klauteren en dat lukte haar heel wat gemakkelijker dan eerder die ochtend. "Zo Brigitte" zei de keurmeester die ik persoonlijk ken, "je hebt laten zien dat de proef prima te doen is met jouw kleine Stabijtje dus niemand hoeft nog te zeuren over een steile kant." Een dikke 10 prijkte op mijn lijstje, de eerste van vandaag.
Vervolgens nog even houden van de aangewezen plaats en kort apport wat in principe geen problemen mag geven. Imre ging keurig liggen en bleef daar tot ik haar weer kwam halen en dus kon ik de tweede 10 bijschrijven op mijn puntenlijst waardoor het gemiddelde weer een tikje opgekrikt werd. Bij het houden van de aangewezen plaats wordt ook het kort apport gekeurd. Imre ging prima op mijn commando 'apport' naar het konijn en pakte het op. Ik was al een beetje blij... Helaas legde ze het ding weer neer en begon het vakkundig af te lebberen. "Apport" beet ik haar toe maar de Friese trekjes kwamen boven en de dame weigerde elke vorm van medewerking zolang ik haar op die manier bejegende. Dan maar wat vriendelijker... Met m'n liefste stemmetje vroeg ik haar te apporteren waarna ze het konijn oppakte en naar me toe kwam om hem op een paar meter weer neer te leggen maar nog voor ze kon beginnen met het opnieuw lebberen aan het konijn maande ik haar tot apporteren wat ze gelukkig ook maar deed. "Het zal toch niet zo zijn dat hier mijn B en zelfs mijn C diploma sneuvelt" zei ik tegen de keurmeester. "Je krijgt een klein 6JE" zei de keurmeester en daarmee was ik buitengewoon in mijn nopjes. Ik vertelde dat ik schoon genoeg had van de prestaties van Imre waarop hij zei dat ik trots zou moeten zijn dat ik in Winterswijk met een Stabij een B diploma in de wacht had gesleept. Heel veel beter kon de dag eigenlijk niet eindigen na deze bemoedigende woorden al had ik gehoopt op een diploma van meer dan de 60 punten die we uiteindelijk behaald hebben.